Amsterdammers over hun bestaan als zzp'er

"Ik ben zelf verantwoordelijk voor wat ik lever, van mijn site tot aan de facturen. Ik hou niet van de hiërarchie in grote bedrijven. Ik vind het fijn dat ik een korte lijn heb met mijn cliënten. Zelfstandig beslissingen nemen is soms wel moeilijk. In mijn werk moet je vaak direct handelen, het zou fijn zijn dan te kunnen overleggen. Wanbetalers zijn lastig, want een incassobureau sturen is vaak duur. Toen ik een paar jaar geleden een hypotheek wilde, werd er wel kritisch gekeken naar mijn inkomen. Ik had geen garanties, maar het heeft gelukkig gunstig uitgepakt. Ik steek geld en tijd in bijscholing, dat is ook verplicht vanuit de beroepsvereniging. Zelf bepalen hoeveel ik werk vind ik weleens lastig. Ik schrik ervan dat er toch meer uren gaan zitten in administratie en het bellen van mensen. Dan zit ik op zaterdagochtend nog te werken, terwijl ik ook iets leuks had kunnen doen. De kunst is dat goed te blijven begrenzen en duidelijk te zijn naar je omgeving: nu ben ik vrij."

"Ik wil veel van de wereld zien, daarom woon en reis ik steeds in het buitenland. Ik ben altijd onderweg. Ik wist altijd al dat ik zo wilde leven. Ik houd van projectmatig werken en heb nooit anders gedaan. Mijn coachingsbedrijf run ik volledig online. Dat heeft het voordeel dat ik overal waar internet is, aan de slag kan. Voor mij is dat een droom die uitkomt. Wonen doe ik tijdelijk in verschillende huizen, ik pas op katten of zorg voor de planten. Ik maak me niet druk om de toekomst. Ik heb een spaarpotje, maar hoef niet te sparen voor gezin of hypotheek. Ik vind het fijn dat ik van niemand afhankelijk ben, behalve van mezelf. Als iets niet lukt, moet je weer wat anders proberen. Hoe je daarmee omgaat, hangt 100 procent van jezelf af. Daarbij heb ik bewust voor deze manier van werken gekozen. Anderen zijn misschien gedwongen zzp'er, terwijl ze liever in loondienst zouden willen zijn. Goedkeuring van een baas mis ik niet. Als mijn bedrijf succesvol is, is dat mijn schouderklopje. Ik heb altijd wel mensen bij wie ik terecht kan met vragen. Hoewel ik voor mezelf werk, ben ik niet alleen."

"Ik red het omdat ik van alles doe. Het een is leuker dan het ander, maar ik hoef nooit uit noodzaak vakken te vullen als ik geen werk heb. Ik neem liever risico's dan dat ik een gemiddeld leven heb. Een arbeidsongeschiktheidsverzekering heb ik niet en pensioen bouw ik ook nauwelijks op, dat is wel naïef. Over twee jaar, op mijn dertigste, moet ik daar echt over gaan nadenken. Wat is het ergste dat kan gebeuren? Ik heb altijd wel te eten en zal niet zo snel dakloos worden. Goedkeuring van een werkgever krijg ik niet, maar als artiest krijg ik wel applaus na elke voorstelling. Ik denk dat ik misschien wel vaker complimentjes krijg dan iemand in loondienst. Dat ik niemand heb om doelen mee te stellen, maakt me af en toe lui, totdat er weer geld binnen moet komen. De stap is dan groter om een cursus te gaan doen. Nu volg ik toch één dag per week een theateropleiding. Daarvoor moest ik een lening afsluiten. Soms heb ik wel financieel belabberde maanden, maar ik ontvang ook een paar keer per jaar het bedrag dat voor anderen een vakantiebonus zou zijn."