Nieuws Actueel
Bladenmaker Inez van Oord ging bijna ten onder aan eigen succes
Als kind begreep Inez van Oord niet waarom ze een uur lang met haar jas aan in de harde kerkbank van de Gereformeerde kerk in Haamstede, Zeeland, moest zitten terwijl het drammerige geluid van een orgel op haar neerdaalde. "Ik vond de kerk geen goed concept", zegt Van Oord (57) in de Volkskrant. "Ik vond het een vreugdeloos gebeuren. Met de boodschap had ik ook al niets: we zijn maar een korreltje. God doet er toe, jij niet. Die diepgewortelde aversie tegen de kerk van mijn jeugd is het begin van alles wat ik doe. Ik denk juist: je kan zo veel bereiken als persoon! Daar ben ik een voorbeeld van met Happinez, een tijdschrift waar mensen iets aan hebben."
Als hoofdredacteur van Seasons kreeg het jachtige leven toch vat op u. U raakte opgebrand."Ik werkte keihard om mijn idee te realiseren en toen het een succes werd, ging ik leiding geven en organiseren. Ik nam verantwoordelijkheden op me die niet bijme pasten en energie vraten. Het blijft mijn valkuil en het is de valkuil van velen in deze tijd: we zijn vaak zo gericht op één ding dat we onszelf ermee gaan identificeren. Ik was succesvol,maar het voelde leeg. Ik had behoefte aan verdieping en zingeving."En toen ontstond uw idee voor Happinez."Ja. Ik voelde me ellendig en eenzaam. De nieuwe man bleek niet ideaal, de baan niet perfect. Mijn idealen over liefde en succes bleken onrealistisch en ik zat buiten adem thuis op de bank in mijn boerderij. Er moet toch meer zijn dan geld verdienen en de oplage doen stijgen, dacht ik. Hoe kan ik onafhankelijker worden van mijn hang naar erkenning, geld en succes? Ineens kwam de gedachte in me op: wat gebeurt er met me als alles wegvalt: man, huis, hond, tijdschrift? Er bleef één heldere zin over: als alles weg is, blijf ik over. Maar wat was die ‘ik’ dan? Dat was het begin van mijn zoektocht naar innerlijk geluk en het begin van Happinez." U boorde daarmee een gat in de markt aan, een slimme zet."Slimme zet? Het was een sprong in het diepe! Als je uiteindelijk succes hebt, zeggen mensen: ze gaat voor de markt. Maar in 2002 fronsten vrienden en mensen uit het vak hun wenkbrauwen: dit wordt niks. Mijn uitgever geloofde er niet in, dus heb ik mijn baan bij Sanoma opgezegd om het zelf uit te geven; doodeng. Ik deed het uit persoonlijk verlangen, niet uit een marketingoverweging. In de jaren negentig had je de new-agebewegingmet Oibibio,maar dat had iets sekteachtigs, het was me te hocus pocus. Ik wilde spiritualiteit integreren in het dagelijks leven. De behoefte aan bezinning door yoga, stilte en lezen bleek breed gedeeld. Heel gek is dat niet in een tijd waarin het menselijke minder belangrijk is dan rendement. Niemand wil een radertje zijn in een systeem waarin geld de hoofdrol speelt."Lees het hele interview hier.
