Culinair ambassadrice brengt Alexandrië naar Rotterdam

,,Mijn eerste dagen in Nederland, in Rotterdam, durfde ik het huis niet uit. Ik kookte, maakte het huis een beetje mooi, keek wat televisie. Na een week dacht ik: dit is niet normaal. Ik stuurde mijn buurvrouwen een berichtje, in het Engels. Of ze thee wilden komen drinken. Ik wilde niets liever dan me thuis voelen in Rotterdam, onder de mensen komen, de stad leren kennen en de Nederlandse taal leren. Al had ik nooit kunnen denken dat ik hier terecht zou komen.

Geschiedenis,,Ik ben geboren op 14 oktober 1973 in Alexandrië. Dat is de tweede grote stad van Egypte, genoemd naar Alexander de Grote. De Griekse en Romeinse geschiedenis kun je er nog steeds zien. Ik groeide op als oudste, met nog drie zusjes en een broertje. We woonden allemaal bij elkaar, mijn ouders, mijn tantes en mijn grootouders. Met mijn oma had ik een speciale band, we waren beste vriendinnen, deelden geheimen. Ze vertelde me over de ooit stiekeme liefde met mijn opa.

,,Mijn vader was streng, maar liefdevol. Ik mocht bijvoorbeeld niet zomaar naar een vriendin na schooltijd. In twee dingen liet hij me volledig vrij: in mijn studiekeuze en in de keuze voor mijn echtgenoot.

Loopbaan,,Eigenlijk wilde ik schrijver worden. Ik verslond boeken, luisterde ademloos naar andermans verhalen. Ik wist dat ik als schrijver veel van de maatschappij moest weten. Daarom koos ik voor een studie sociologie. Dat vond ik zo leuk, dat ik uiteindelijk maatschappelijk werker ben geworden.

,,Door mijn man Aly Mourad ben ik in Nederland terechtgekomen. Ook hij komt uit Alexandrië, maar woonde al jaren in Rotterdam. Tijdens zijn vakantie in Egypte hebben we elkaar ontmoet. Het klikte. We verloofden ons en trouwden een jaar later. Op 25 april 2004, een paar maanden na de bruiloft, vertrokken we naar Rotterdam. Ik zat voor het eerst in een vliegtuig, verliet voor het eerst van mijn leven Egypte.

Nederland,,Ik voelde me al snel thuis in Rotterdam. Het is ook een havenstad, met veel culturen. Net als Alexandrië. Hier zijn ook onze dochters geboren, Sarah en Yara, nu 12 en 8 jaar. Tegen hen zeg ik: je moet het goede voorbeeld zijn, voor Egypte en voor moslimmeisjes. Helaas bestaan er slechte voorbeelden van de islam, helaas zijn er mannen die het makkelijk vinden dat hun vrouw niets weet.

,,Op straat durft niet iedereen mij aan te spreken, omdat ik een hoofddoek draag. Daarom neem ik altijd de eerste stap om contact te maken. Met een groet, een glimlach of vraag. Veel mensen denken dat moslimvrouwen altijd in de schaduw van hun man moeten staan, dat ze niet mogen praten, niks mogen. Dat heeft niets met de islam te maken. Ik ben een zelfstandige vrouw, heb alle rechten. Al snel besloot ik Nederlands te leren, naar school te gaan, vrijwilligerswerk te doen.

Habibi,,In 2008 openden Aly en ik samen restaurant Habibi, een droom van Aly, die al in de horeca werkte. We ontdekten dat in deze hele stad geen Egyptisch restaurant te vinden was. Ja, shoarma en grillgerechten, maar geen specialiteiten zoals je thuis bij onze moeders of oma's zou krijgen. Wij wilden Rotterdammers dat laten proeven.

,,Neem de gevulde artisjokken, een specialiteit van mijn moeder en een groente die al in het Oude Egypte werd gegeten. En onze falafel. Gemaakt van tuinbonen, volgens Egyptische traditie. Aly's falafel is beroemd in Rotterdam, verschillende grand-cafés hebben deze op de kaart staan.

,,Uit het hele land komen mensen bij ons eten. Wij zien onze gasten niet als klanten. We ontvangen hen zoals we ze bij ons thuis zouden ontvangen. Dat is belangrijk in onze cultuur, mensen zich thuis laten voelen. Zoals Rotterdam nu als mijn thuis voelt.''