De BV André Rieu en zn.

%VIDEOWIDGET%

Pierre kan zich flink ergeren aan zijn vaders verbetenheid, André vindt zijn zoon 'een ontzettend lieve jongen'. Met de muziek van zijn vader bemoeit hij zich niet, is de afspraak. Maar áls hij kritiek heeft, neemt André die serieus. 'Binnen een minuut lagen de opnamen voor de cd in de prullenbak', zegt de Limburgse muzikant tegen het AD.

Schloss SchönbrunnEerst is er vlaai, vanzelfsprekend. De kersenvariant, geserveerd met een lekker onbescheiden toef slagroom. Een bezoek aan huize Rieu, dat schilderachtige kasteeltje Huis de Torentjes aan de voet van de Sint-Pietersberg in Maastricht, is niet compleet zonder de Limburgse lekkernij. André en Pierre Rieu ontvangen het bezoek al even traditioneel in de salon, tegen het decor van gouden krullen, spiegels, ornamenten, manshoge schilderijen en roze fluweel − een stukje Schloss Schönbrunn in Zuid-Nederland. Met uitzicht op de cour met witte kiezels en sierlijke fontein, die grenst aan de glazen wintertuin. In de orangerie bloeien exotische bloemen en planten.

(Tekst gaat verder onder foto)

"Ik woon op twintig seconden van pa", zegt Pierre. "Als hij weer thuiskomt uit Verweggistan, moet hij langs mijn huis. Daar mag hij niet blijven hangen, want dat betekent ruzie met mijn moeder."

"Marjorie krijgt dan de pest in", beaamt André. "Die wil mij na al die weken natuurlijk als eerste in de armen sluiten. Maar als ik Pierres tweeling Lieke en Linde zie... Dat is een gevoel van constante verliefdheid. 'Wat zijn jullie weer gegroeid', zeg ik dan. Ze zijn al bijna 7. Weet je wat ik altijd terugkrijg? 'Hé opa, ik vind dat toch zo irritant.' Mooi hè."

FamiliebedrijfUiterlijk is hun gelijkenis treffend, zoals zijn andere zoon Marc (37), vader van zijn drie andere kleinkinderen en kunstschilder, veel meer naar Marjorie neigt. Innerlijk kennen André en Pierre evenzeer overeenkomsten. Eén karaktereigenschap delen ze zonder meer: doorzettingsvermogen. Een uiterst taai soort vasthoudendheid die het doorlopende succes bepaalt van het familiebedrijf, dat nagenoeg de gehele planeet platwalst. Letterlijk.

Van Belfast en Boekarest tot Melbourne en Mexico Stad, overal dansen liefhebbers op de romantische melodie van de Weense wals. Samen met het contingent Nederlandse dj's behoren de Maastrichtse violist en zijn Johann Strauss Orkest al jaren tot dé muzikale exportproducten van de Lage Landen.

Pierre: "Mijn vader is een perfectionist en doorzetter. Dat bewonder ik in hem. Tegelijk kan ik me aan die verbetenheid tegen de klippen op ook weleens ergeren. Laat toch gaan, denk ik dan."

André: "Pierre is allereerst een ontzettend lieve jongen. Het liefst helpt hij de hele wereld. Dat vind ik het allerbelangrijkste. Voor ons bedrijf is hij onmisbaar, een allround genie. Pierre begon op de onderste trede, nu staat hij op directieniveau. Hij kan afschuwelijk veel dingen tegelijk doen. Als ik zeg: 'Denk je daar nog aan...' dan is het al gebeurd. Zo eventjes, met z'n telefoon onder tafel."

AllriskToen André Rieu en zijn orkest voor de eerste keer naar de Verenigde Staten reisden, wachtten er op de kade in New York drie toerbussen die verzekerd moesten worden. "Niemand was zo gek om drie bussen, een compleet orkest met instrumenten, allrisk te verzekeren. Pierre ging een paar dagen eerder naar Amerika, struinde door de stad en vond een verzekeraar. Hij was net 19, werkte pas een half jaar. Geloof me, het is net zo'n doorzetter als zijn vader."

Als privé en zakelijk zo verknoopt zijn, lopen familieband en familiebedrijf dan niet voortdurend door elkaar? Pierre: "Dat viel in het begin ook niet mee. Nadat ik heel het bedrijf had doorlopen en de leiding kreeg, werd ik voorgesteld aan het personeel. 'Mijn' personeel wel-teverstaan, want ineens was ik de baas. Ik weet nog dat pa en ma er met tranen in hun ogen bij stonden − bij mij liep de dunne poep langs mijn benen de schoenen in.

(Tekst gaat verder onder foto)

WerkgeverIk moest mijn eigen stijl en systeem in het bedrijf brengen, maar na drie weken zag ik mijn vader in een werkgever veranderen. 'Waarom is dit niet klaar, waarom is dat niet gebeurd...?' Toen voerden we een goed gesprek. Sindsdien is de werkverdeling duidelijk. Ik bemoei me met alles buiten de muziek. Van de techniek en de decorstukken tot het filmen met een drone, zoals tijdens de concerten in Roemenië."

André: "En soms mét de muziek. We hebben grote plannen om volgend jaar de Verenigde Staten echt te veroveren. We worden nadrukkelijk gesteund door onze platenmaatschappij. 'Let's start all over again with the waltz', heet het daar.

"Om de Amerikaanse tournee, die in 2017 begint, te ondersteunen, was het voorstel om een album te maken waarin we de nadruk legden op de wals puur als dans. Uitvoeringen in strict tempo, zoals dat heet. Dus niet de zwierigheid van An der schönen blauen Donau, maar de strakke driekwartsmaat.

"We waren al heel ver met die plaat, toen Pierre zei: 'Niet doen, pa. Dat ben jij muzikaal niet'. Dat had ik nodig. Binnen een minuut lag die cd in de prullenbak."

PlatenmaatschappijZeker, er was al eerder succes aan gene zijde van de Atlantische Oceaan, maar naar de zin van André Rieu te bescheiden. Vorig jaar spraken ze met Lucian Grainge, de 'absolute oppergod' van Universal Records, al twintig jaar de platenmaatschappij van de Limburger.

Pierre: "Het was in zo'n gebouw dat steeds chiquer wordt naarmate je hoger komt. Zijn secretaresses leken op modellen die zo uit Vogue waren gestapt."

André: "Pierre kon het weer niet laten. De directiekamer was behangen met sexy foto's van supersterren als Rihanna. 'Heb je de foto van André speciaal voor ons weggehaald?' zei hij.

"De baas was ons, zei hij, iets schuldig. 'We're gonna do our very best to make it work this time!' In 1995 ging de toenmalige directeur van Universal Nederland naar het Amerikaanse hoofdkwartier. 'Ik heb iets leuks voor jullie', zei hij. 'Een violist die 900.000 cd's in Nederland heeft verkocht.' Er werd uit het raam gestaard en gezegd: 'Holland? Where's Holland? We moesten ons eerst maar eens in een ander werelddeel bewijzen. Nou, dat lukte. Op een paar continenten zelfs."

We'll call youMaar, zoals André constateert, 'Amerika verover je niet op een namiddag.' Pierre vult aan: "Je moet alles zelf regelen. Bellen, mailen, er zijn. Áls je al de producer van Ellen Degeneres of Dr. Phil aan de lijn krijgt, wordt er gezegd: 'André who...?' Of het eeuwige 'Don't call us, we'll call you...'

"Als je het tijdens een conferencecall over Holland hebt, vragen ze 'Holland Nebraska?' Als je Sydney laat vallen, klinkt het: 'O, you mean Sidney Ohio?'"

André: "Dit illustreert hoe Amerikanen denken. We roepen altijd dat de Engelsen op een eiland leven, maar Amerikanen... Alleen is hun eiland heel groot."

NoordpoolWaar komt die drang toch vandaan om overal ter wereld de blijde boodschap van de wals te verkondigen? Tot aan het heelal toe, want André Rieu wil nog steeds de eerste man zijn die op de maan musiceert, zo kondigde hij jaren geleden aan. Een optreden op de Noordpool staat weliswaar in de ijskast, maar kijk niet gek op als hij op een dag in een kolossale iglo in het Arctisch gebied concerteert.

Pierre: "Zo is pa nou eenmaal. Als jongen had hij een droom: muziek brengen onder alle mensen. En al valt er soms niet tegenop te werken: hij verwezenlijkt die ultieme fantasie."

André: "Die drang komt door mijn opvoeding. Ik stam uit een familie waarin klassieke muziek in elitaire zin domineerde. Mijn oma luisterde alleen naar muziek op de radio als ze precies wist wie de pianist was. Mens, dacht ik altijd. Wat maakt het uit? Geniet gewoon!

Tranen"Als ik thuiskom en langs het huis van Pierre loop, hoor ik soms een van de meisjes piano spelen. Prachtig. Krijg er tranen van in mijn ogen. Bij mij thuis was het: 'Heb je nog niet gestudeerd?' Pierre oefent geen druk uit. En zo moet het met muziek zijn: niet op nootjes en foutjes letten. Gewoon lekker laten gaan, die kinderen.

"Ik word vaak gevraagd voor jury's van muziekconcoursen. Ik bedank ervoor. Muziek is geen wedstrijd. Docenten aan conservatoria mogen beoordelen. Ik zeg niet tegen een kind dat prachtig speelt dat Pietje beter is. Dat krijg ik niet over mijn hart. Snobisme haat ik van jongs af aan. Kan er niet tegen dat sommigen zich meer voelen dan anderen."

Pierre: "Iemand in zijn kraag kijken en dan roepen: 'Goh, wat een mooi hemd'. Of mensen die zeggen: 'Weet je wie mij gisteren tegenkwam?' Ik ken die types."

André: "Toen Marjorie in mijn leven kwam, voelde ik: dit is puur, zonder valse pretenties. Dat heb ik ook doorgegeven aan mijn jongens. En ik hoop het ook als grootvader aan mijn kleinkinderen mee te geven."

Gaten en vlekkenPierre: "Ik heb alleen voor de fotograaf dit hemd aan. Het liefst loop ik in een T-shirt met zo veel mogelijk gaten en vlekken. Tot mijn vrouw vraagt: 'Heb je een afspraak op kantoor met een externe relatie? Kleed je even om, zeg'."

André: "Vooroordelen bestaan in het leven van Marjorie en mij niet. Die zijn funest, daar maak je zo veel kapot mee. Ik kijk nooit neer op mensen. Het interesseert me geen zier wie er in de zaal zit. Bakker, tegelzetter, advocaat, arts, ze zijn me allemaal even lief. Voor iedereen geldt: luister en open je hart."

Pierre: "De klassieke muziek kotst je uit en in de pop zijn ze jaloers op je succes. Klassieke musici zitten in een orkest waarin ze afhankelijk zijn van de subsidiekraan. En dan zien ze jouw ensemble dat over de wereld reist. In bomvolle zalen zonder een cent subsidie."

André: "Er zijn genoeg mensen uit de klassieke wereld die mij waarderen. Ik kreeg een groot compliment van de Israelische violist Maxim Vengerov. En van Zubin Mehta, de beroemde Indiase dirigent. Dat zijn geen kleine jongens, hoor."

VergaderenVergaderen gebeurt in huize Rieu, waar het kantoor is gevestigd, zo min mogelijk. De top van het bedrijf komt elkaar op de trap of in de gang tegen. "Als ik mijn meisjes een schone luier gaf en pa kwam langs, wisselden we aan de commode informatie uit", zegt Pierre.

Bijkomend voordeel van de innige band tussen vader en zoon is dat Pierre een oogje houdt op de gezondheid van zijn vader, die begin 2012 werd geveld door een burn-out. "Gelukkig ligt dat achter ons, maar ik zie erop toe dat zoiets nooit meer gebeurt. Vervelend als ík een spier verrek, maar als hij een schouderblessure heeft, is dat een groot probleem. We sporten samen onder leiding van een personal trainer. Een beul, mag ik wel zeggen."

André: "Ruud Gransier is arts en voedings- en bewegingsdeskundige. Ik zei vanochtend nog tegen Marjorie dat hij me al vier jaar blessurevrij houdt. Vergis je niet, ik heb een staand beroep. Sta bijna drie uur per avond op het podium en dan reken ik de soundcheck niet mee. Ik kan niet eens zitten, dat lukt niet in rokkostuum. Trouwens, volgens hem heb ik het lichaam van een 40-jarige."

RookvleesOok het eetpatroon, bepaald niet gespeend van bourgondische invloeden, diende rigoureus te worden aangepakt.

André: "Ik eet nu roggebrood met rookvlees. That's it."

Pierre: "Mwahhhh."

André: "Als ik na een concert achter bij de catering een stukje Franse kaas zie liggen, ruik ik er wel even aan om te weten of het de moeite waard is om dik van te worden." Pierre: "En laat er nou altijd goede kaas liggen."

André: "Ho, wacht even. Ik mag best wat lekkers, als ik maar in beweging blijf. Een straf dieet houdt niemand vol."

Pierre: "Klopt, beweging is het belangrijkste. Ik eet zeven keer per dag. Eigenlijk alles, want ik ben voortdurend in touw. Ik begin 's ochtends met havermout, yoghurt en een grapefruit. Tussendoor eet ik gerust een blik tonijn. Ik voel me hartstikke goed, heb nooit honger. Maar het werkt alleen als je niet zeven uur per dag op de bank naar Netflix ligt te staren."

BelastingAndré: "Het is heerlijk om zo met je zoon om te gaan. We hebben het hier zo goed. Mensen vroegen me weleens: waarom verhuis je niet lekker naar Monaco? Ik heb het nooit overwogen. Uit de grond van mijn hart zeg ik dat ik dat oneerlijk vind. Geen belastingparadijzen voor mij. Als iedereen belasting betaalt, is alles toch opgelost? Ik zou niet zonder Nederland en zeker niet zonder Maastricht kunnen.''