Nieuws Actueel
'De kleren zijn gebaseerd op de lach van mijn zoon'
Woensdag wordt de collectie door Kidscase gelanceerd. 'Sinds de geboorte van Alf weet ik dat er niet veel goede kinderkleding is.'
Voordat het gesprek begint, geeft Antoine Peters een rondleiding door zijn atelier aan de Veemkade op Zeeburg. Het is niet groot en er schijnt weinig licht naar binnen, maar zijn felle, grafische ontwerpen geven kleur aan de ruimte. Peters vertelt over een lenticulaire jurk - een jurk met 3D-effect - de kartonnen dozen met inspiratie en zijn expositie in Shanghai. Dan: "Ik vind doodgaan zo a-relaxed."
Waar komt deze opmerking vandaan?"Ik heb moeite met ouder worden, ben nu al vijfendertig. Ik krijg een halve paniekaanval als ik denk aan het idee dat ik ooit dood zal gaan. Heb je dat verhaal gehoord van die vierhonderd jaar oude haai die vissers hadden gevonden? Dat wil ik ook, ik wil ook zo oud worden. Ik wil nog zoveel doen en heb nog zoveel ideeën in mijn hoofd!"
Een van die ideeën heeft u in ieder geval al uitgevoerd met Kidscase. Waarom heeft u met hen een kinderkledingcollectie ontworpen?"Ik wilde al langer een kledinglijn voor kinderen opzetten, maar ik vond dat ik dat pas kon doen als ik ooit zelf vader zou zijn. Op 1 april 2015 kregen mijn vriendin Karen en ik een zoon, Alf. Toen dacht ik: dit wil ik vieren met eigen kinderkleding. Sinds zijn geboorte weet ik dat er niet veel kwalitatief goede kleding voor kinderen is, dus toen kwam het goed uit dat ik die zelf mocht ontwerpen. Alf droeg de kleding van Kidscase al, dus het voelde logisch met hen samen te werken. Mijn ontwerpen zijn kledinginkopers van winkels zo goed bevallen, dat ik al bezig ben met een tweede en derde collectie voor Kidscase."
Was het anders voor kinderen te ontwerpen?"Ik heb nog nooit zoveel stress gehad van een collectie, omdat deze ontwerpen zo persoonlijk zijn. De samenwerking is natuurlijk een eerbetoon aan Alf. Ik kan dan ook niet wachten totdat hij de kleding mag gaan dragen."
Waarop is de collectie geïnspireerd?"Op de glimlach van mijn zoon, die jongen lacht de hele dag. Zelfs om een banaan. Die vrolijkheid, die humor, zie je terug in de kleding. Ik maak gebruik van veel felle kleuren, prints en heb wat ongewone, grappige details toegevoegd. Zo lopen de zakken op een broek door tot de knieën en heb ik de neklijn van een T-shirt doorgetrokken tot over de armen."
Humor lijkt een rode draad te zijn in uw werk."Zeker! Voor mijn afstuderen ontwierp ik A Sweater For The World, de tweepersoonstrui. Mijn idee was dat ik het sexy vond twee vrouwen in een trui de catwalk op te sturen. Later trokken vrienden die trui weleens aan, als ze 'm tijdens feestjes bij mij thuis zagen liggen. Het viel me op dat iedereen altijd van die trui begint te lachen. Ik ben toen met mijn ontwerp de straten opgegaan en heb duizenden mensen in tweetallen in die trui op de foto gezet. Die mensen waren vreemden van elkaar, maar wel met elkaar verbonden door die trui. Ik besefte toen dat hoe verschillend we ook zijn door bijvoorbeeld afkomst, religie en ons werk, we allemaal uiteindelijk hetzelfde zijn. We moeten niet zo snel oordelen over elkaar."
Vindt u dat we te snel oordelen?"Ja, mensen denken dat ze op het eerste gezicht, of alleen al door het bekijken van iemands Facebookprofiel, een persoon kennen. En vellen dan een oordeel. Het te snel beoordelen van elkaar heb ik ook verwerkt in mijn lenticulaire jurk. Als je die jurk draait, zie je de stippen veranderen in strepen. Als je rechts van de jurk staat, zie je maar één deel van het geheel. Het laat dus zien dat je niet moet oordelen voordat je het geheel hebt gezien. Zo'n Facebookprofiel zegt niet alles over iemand."
U werkte samen met Kidscase, maar ook met Gsus, Eye en Eastpak. Kiest u deze merken met een reden?"Door samen te werken met zulke namen, bereik ik meer mensen dan met mijn eigen label. Het maken van eigen collecties was tof en heeft me veel gebracht, maar ik ben er nu even mee gestopt. Het kost je veel geld, bloed, zweet en tranen en je wordt tien jaar ouder van zo'n catwalkshow. Een jaar geleden besloot ik om een keer geen eigen collectie te maken en kon ik ineens weer met mijn vriendin op vakantie. Dat beviel zo goed, dat we nu vaker op vakantie gaan en ik even geen eigen collecties maak."
U houdt ook nog exposities en lezingen in uw geboortedorp Vorden."Ja, dat is toch waar mijn roots liggen. In Vorden heb je ook een huis-aan-huisblad en zij plaatsen werkelijk alle persberichten die ik stuur. Dan wil je toch iets terugdoen. Het is leuk om te laten zien wat je zoal doet en mijn familie woont daar nog. Dus dan sta je weer in de plaatselijke bibliotheek met je collectie."
Waar haalt u de meeste voldoening uit?"Er is niets toffers dan op straat een vreemde in jouw ontwerp spotten. Onze kasten zitten propvol en dat die man of vrouw dan vanmorgen heeft bedacht: ik ga dat aantrekken. Dan heb je als ontwerper iets goeds gedaan, dat je iemand blij kan maken met jouw ontwerp."
Heeft u nog een grote droom?"Oh, ik heb zoveel dromen nog! Ken je die plaatjes op kaarten, met een soort 3D-effect? Dat als je ze beweegt, de plaatjes bewegen? Ik wil heel graag met dat materiaal kunnen spelen in mijn ontwerpen, maar ik moet nog bedenken hoe ik dat voor elkaar kan krijgen."
"Veel dromen zijn ook al uitgekomen. Mijn werk vind je over de hele wereld, ik heb nu een kinderkledinglijn en er hing werk van mij in Boijmans van Beuningen. Mijn grootste droom is natuurlijk al uitgekomen: de geboorte van mijn grote trots Alf."
[Caption] → Antoine Peters met zijn inspiratiebron: zoon Alf.
[Credit] foto elza-Jo
'Ik heb nog nooit zoveel stress gehad van een collectie, omdat deze ontwerpen zo persoonlijk zijn'
