Deze ambachtelijke slager is maar één dag in de week open

Het is een slagerij op zijn retour, zou je denken. Geen wonder, want het echtpaar Dries van Delft en Hannie van Tuijl is de pensioengerechtigde leeftijd al een jaar of vijf gepasseerd. Maar wat je ziet en denkt, klopt niet. Dries is nog zo'n zestig uur in de week in de weer met het uitbenen van koeien, het maken van varkensmedaillons, het roken van hammen, worsten maken, balkenbrij bereiden als de r weer in de maand is. Zijn vrouw maakt de schalen op, prepareert de sausjes en salades. Al die lekkernijen verdwijnen in de maag van de gasten van hun kinderen. Bij Wijnand in zijn Partycentrum of De Drie Linden, bij Marieke in haar restaurant Plein13.

Timmerman

Als Dries nog maar een Drieske is, wijst een beroepskeuzetest tot tweemaal toe uit dat hij geschikt zal zijn als timmerman. Het enige wat goed is ingeschat, is dat hij graag met zijn handen werkt. Maar wel met vlees. ,,Ik wilde als kind al slager worden", zegt hij. ,,Het zat in de familie. Op mijn veertiende slachtte ik mijn eerste varken." In 1968 koopt hij met de hulp van zijn oma de slagerij van de familie Van Dijk in Dussen. Hannie: ,,Mijn moeder, een Dussense, vond het niks. We hadden ook nog eens het natste huis van het hele dorp gekocht, hoorden we."

In 1971 nemen ze de slagerij van familie De Gouw aan de Grotestraat over, al verdienen ze in het Land van Heusden en Altena een goede boterham. Terug naar de wortels, dat voelt goed. De concurrentie is groot: in Drunen en Elshout zijn nog eens zeven slagerijen. Dries: ,,Concurrentie, het lag toch wat anders. We hadden veel winkeliers als klant, zoals een bakker en een groenteboer. Die gingen overal hun vlees halen, want ze wilden dat die slagers ook weer in hun winkel kwamen." In de jaren 70 meldt de EMTÉ zich in Drunen. Daardoor concentreert het winkelen zich meer en meer in het centrum. De slagerij van Van Delft ligt daar een stuk buiten. Dries: ,,We kochten in 1979 een pand, wilden er ook naartoe. Kort daarop sloeg de crisis toe." Zijn zwager Gerard van Kuijk wil voor zichzelf beginnen, huurt het en noemt zijn café 't Oude Raadhuis. Later komt zoon Andries erin.

Keukendeur geramd

Terwijl het aantal slagerijen aanzienlijk uitdunt, blijft Van Delft overeind. De kracht: alles zelf doen: slachten, uitbenen, verkopen. Fijnproevers waarderen dat. Het slachten gebeurt achter de keuken. Hannie: ,,Een enkele keer ging het mis. Eentje ramde de deur naar de keuken, stak zijn horens erdoorheen. Daaronder stond de box met een van onze kinderen erin. Ja, dat was schrikken. Als er weer eens zoiets voorviel, ging ik met de kinderen naar boven."

Lees ook: ‘Vegetarische Slager over 20 jaar de grootste ter wereld’

In 2000 besluiten ze hun slagerij alleen nog op vrijdag open te stellen. Rustiger hebben ze het niet gekregen. Ze malen er niet om: vlees is hun passie. In 2002 gingen ze voor de laatste keer met vakantie. Dries: ,,Wat denk je? We zitten in Italië, wordt Pim Fortuyn vermoord. We kunnen beter niet weggaan, anders gebeuren er gekke dingen in Nederland." Een mooie smoes om thuis te blijven, domweg gelukkig tussen gefragmenteerde varkens en koeien.