Een hospice als eerbetoon

Waarom zet u een hospice op? "Het plan kreeg vorm toen mijn vrouw Wilma in haar laatste levensfase thuis werd verpleegd. Ze leed aan ALS en is in november 2014 overleden. Eerder wilden we een tehuis voor oude en mishandelde dieren beginnen. We hebben geen kinderen en je wilt toch iets nalaten. Wilma was gek op dieren. Wij wonen op de Biesselt, midden in het bos en daar gaf ze zelfs de eekhoorns een naam.""De verpleegkundigen die Wilma verzorgden, werken ook in een hospice. Zij vertelden ons verhalen die ons raakten. Wij hadden de mogelijkheid om Wilma thuis te laten verzorgen, maar veel mensen zijn aangewezen op ziekenhuizen en instellingen. Samen hebben we toen besloten dat er een huis moest komen voor terminaal zieken. Daar ben ik nu mee bezig.""Wilma was een zorgzame vrouw met hart voor mensen. Ze is begonnen als verpleegster en daarna was ze schoonheidsspecialiste. Later werkte ze bij mijn bedrijven, ze deed personeelszaken. De mensen droegen haar op handen, noemden haar ‘het cement tussen de stenen’. We zijn 32 jaar getrouwd geweest en we hadden het goed. Dit huis bouw ik in haar naam. Het is een eerbetoon aan Wilma en haar betrokkenheid. De hospice gaat daarom Huize Wilma heten." Kunt u een hospice opzetten?"Ik heb verstand van bouwen en projectontwikkeling. Dat is mijn talent. Ik heb een dakdekkersbedrijf, een bouwbedrijf en ik ontwikkel vastgoed. Wildenborch Real Estate realiseert projecten in Nederland, Zwitserland en Duitsland. In Duitsland heeft Wildenborch zorgcentra voor ouderen en aanleunwoningen neergezet. Wilma heeft zich nog beziggehouden met de inrichting van de instellingen. Want zij wist wat patiënten nodig hebben.""Ik heb deze ondernemingen niet alleen voor het geld. Ik ben een bouwer. Ik vind het leuk om concrete dingen te maken, zoals huizen en zorgcentra. Als ik een zorgcentrum ontwikkel, vraag ik me af: kunnen mijn ouders hier wonen? Behalve de huisvesting moet ook de organisatie deugen. Ik werk in Duitsland alleen met partijen die het niet om de winst gaat, zoals het Rode Kruis en kerkelijke instellingen. Geen bestuurders die met een veel te riant salaris naar huis gaan.""Ik heb de mogelijkheid ervoor te zorgen dat de hospice in Mook een start maakt met geschikte huisvesting en een goede organisatie. Bedragen ga ik niet noemen. Houd het er maar op dat de middelen er zijn." Is het nodig dat er een hospice komt?"Daar ben ik van overtuigd. Er zijn wachtlijsten voor hospices terwijl er juist dan weinig tijd meer is. Bovendien is er in Noord-Limburg geen huis voor terminaal zieken. Nijmegen is het meest in de buurt. Ik weet hoe zwaar het sterfbed kan zijn voor de zieke en de verzorgers. Dan heb je alle hulp en steun nodig. Thuis sterven is niet altijd mogelijk. Vaak moeten mensen in een ziekenhuis of verpleeghuis blijven. Ik kom veel in zorgcentra en daar hebben ze niet de ruimte en de mogelijkheden om de patiënt en de naaste familie centraal te zetten. Terwijl dat in de laatste levensfase wel zou moeten." Hoe doe je dat, een hospice opzetten?"Ik ben er al een behoorlijke tijd mee bezig. Ik heb hospices bezocht, veel met mensen gepraat en een deskundige in de arm genomen. Mijn makelaar is lang op zoek geweest naar een locatie. Totdat dit grote huis aan de rand van Mook voorbij kwam. Dit is de beste plek die je in deze omgeving kunt vinden. Dicht bij het dorp, het is groot, je kunt er iets moois van maken en het belangrijkste is dat het een groene omgeving met veel privacy is. Als je ziek bent, wil je best nog wel naar buiten. Maar je gaat niet met een infuuspaal de straat op. Hier zijn mensen beschermd." Hoe komt het eruit te zien?"Daar heb ik als bouwer veel over nagedacht. Het moet veilig en comfortabel zijn. De hospice moet bieden wat de mensen nodig hebben. Aan weerszijden van het woonhuis komen twee vleugels waarin de zieken verblijven. Er komen tien plaatsen. Alle gasten hebben een eigen kamer en een familiekamer. Grote ramen met zicht op de tuin. Maar die je ook met één druk op de knop met gordijnen kunt afsluiten. Contact met de buitenwereld als het kan, afzondering als daar behoefte aan is.""In het woonhuis komen de keuken, wasserij, kamers voor het personeel en een gezamenlijke huiskamer. Ik wil een inpandige garage waar leveranciers binnen kunnen rijden, maar ook ambulances en lijkauto’s. Die zijn zo uit het zicht. Je wordt er niet onverwacht mee geconfronteerd. Achter in de tuin staat een theehuisje. Dat is heel geschikt als kapelletje of stilteruimte." En de organisatie?"Er is een stichting die de hospice gaat beheren, de Wilma Thissen Stichting. Voor de opzet van de organisatie laat ik me adviseren. Alles wat met de verzorging te maken heeft, zowel medisch als huishoudelijk, wordt door beroepskrachten gedaan. Ik hoop op hulp van vrijwilligers voor persoonlijke aandacht en ondersteuning." Hoe ver bent u?"Het gaat de goede kant op. Eind dit jaar kunnen de vergunningen rond zijn. En dan heb ik zo’n zes maanden nodig voor de verbouwing. Als het aan mij ligt, is de hospice volgend jaar rond deze tijd open." Wat moet nu eerst gebeuren?"We beginnen met de tuin. Daarvoor laat ik een plan maken, zodat er in het najaar gezaaid en geplant kan worden. Met weilanden waarin dieren lopen. Ook oude dieren, zoals ons oorspronkelijke plan was." U heeft uzelf wat op de hals gehaald."Er gaat veel tijd en energie zitten in dit project. Ik krijg gelukkig veel bijval en steun van familie en vrienden. Dat doet me goed. Sinds de plannen openbaar zijn, wordt me van alle kanten hulp aangeboden. Hoewel werken aan dit project voldoening geeft, is het soms ook zwaar en confronterend, want het herinnert me aan Wilma."