Elfrahoeve in Achtmaal knuffelt en masseert haar varkens

Het is een opmerkelijk gezicht. Daar liggen ze. Lui ontspannen in een grote schuur van de Elfrahoeve in Achtmaal. Hoeveel? ,,Ehm", zegt boerin Ellie Kools: ,,Ongeveer 150. Allemaal moedervarkens."

De moeders liggen languit op de verwarmde vloer in groepjes bij elkaar. Kools: ,,Altijd in dezelfde samenstelling. Varkens hebben vriendschapsbanden." Het oogt nogal gezellig. Links schurken er twee knorrend hun bolle lijven tegen elkaar. Rechts knabbelt er eentje aan de ferme, roze billen van een vriendin. De varkens lijken reuze-relaxed.

,,En dat is precies de bedoeling", zegt Kools. Ze wijst even omhoog naar een paar geluidsboxen. Er klinkt muziek. ,,Het is één van de redenen waarom wij altijd de radio aan hebben staan in de stal. Muziek maakt dat de varkens zich ontspannen."

Belangrijk, legt ze uit. ,,Varkens zijn van nature nogal schrikkerig. Muziek tempert dat. Maakt dat ze minder stress hebben." En dus minder adrenaline aanmaken. ,,Een hormoon dat chemische reacties veroorzaakt in het lichaam. Dat proef je door in het vlees. Het smaakt vies."

(Tekst gaat verder na foto)

Kools wandelt intussen door naar de 'kraamkamer'. Tientallen biggetjes krioelen rond een handvol zeugen. Een enkele big doezelt onder een warmtelamp, andere lebberen, keurig in een rijtje, bij een moeder aan de spenen.

Kools lacht: ,,Biggen drinken altijd uit dezelfde speen. Dat verklaart meteen waarom de ene veel dikker is dan de ander. Wie een speen dicht bij de kop heeft, krijgt de meeste melk. Uit de achterste komt het minst. Die big hangt letterlijk aan de laatste mem. We voeden ze bij met varkensyoghurt."

Ze pakt een biggetje op van ongeveer een week oud, knuffelt het. ,,Dit vindt ze heerlijk", zegt Kools. Een beetje knuffelen, masseren. Het hoort er allemaal bij." Net als het varkensspeelgoed, de vloerverwarming, de schurkborstels. ,,Alles om de varkens een zo fijn mogelijk leven te geven." Dat past bij hun motto, vertelt Kools: ,,We zorgen voor onze varkens van zaadje tot karbonaadje."

Met het geknor van de levende have vrolijk op de achtergrond, loopt Kools naar de straatkant van het boerenbedrijf. Zacht zoeft een schuifdeur open. Er vlak achter: een automatiek. Precies zo één als van de snackbar. Alleen is deze gevuld met louter vlees, varkensvlees. Schnitzels, hamburgers, spek. Diepgevroren achter een trits glazen deurtjes.

Vlees van de eigen dieren. En ja, Kools moet altijd even slikken als haar varkens naar de slachter afreizen. Maar een boer moet nuchter zijn. Het is een bedrijf. En het eindproduct is vlees.

Vier jaar geleden begonnen Kools en haar man met de automatiek. Als eerste in Nederland. ,,En het is een succes", zegt ze. ,,Het aantal klanten stijgt gestaag." Dagelijks zoeft de deur naar de automatiek een keer of 25 open. Nu, in de dagen voor kerst, zelfs nog vaker.

Het zijn hoogtijdagen in de automatiek. ,,De rollades gaan goed", zegt Kools. ,,Net als de varkenshaasjes en de gourmetpakketten." En Kools maar heen en weer rennen. ,,Als een vakje leeg is, moet ik het meteen bijvullen." Hoeveel er deze dagen wordt verkocht? ,,We hebben deze week zes varkens van het eigen bedrijf laten slachten voor de automatiek." Ja? ,,Eén varken levert zo'n 93 kilo vlees op." Dus zes keer 93 is 558 kilo? Kools knikt.

Het geheim? ,,Mensen vinden het fijn dat wij een duurzaam bedrijf hebben. Dat wij goed voor onze varkens zorgen, vrijwel geen antibiotica gebruiken. Het sluit aan bij de trend dat mensen veel bewuster zijn gaan eten. Ze willen weten waar hun voeding vandaan komt. Bij ons is dat in één oogopslag duidelijk."

Kools vult de automatiek bij, kijkt dan op. Ze moet weg, zegt ze. ,,Er is een varken aan het biggen." En, terwijl ze zich naar de stal spoedt, draait ze zich nog even om. ,,Wat wij eten met kerst? Varkenshaas. Uit eigen stal. Dat spreekt."