Dankzij nieuwe afzetmarkten al 125 jaar succes met Almelose fotostudio Smit

Hij behoort tot de vierde generatie fotografen in zijn familie. Na overgrootvader, opa en vader, was het de beurt aan Guido. „Eigenlijk hebben we alle vier een ander tijdperk doorgemaakt”, zegt de eigenaar van Fotostudio Smit. Vandaag bestaat het bedrijf exact 125 jaar. Wat ooit begon met een bescheiden ruimte aan de Bornerbroeksestraat 46 is uitgegroeid tot een bedrijf met twee grote studio’s, gevestigd aan de Ambachtstraat.

In 1892 begon overgrootvader Hendrikus Arnoldus met portretfotografie. Dat was in de tijd dat je nog twee minuten muisstil moest zitten. Bij opa Albertus werd fotografie al toegankelijker voor het publiek. En toen vader Willem de zaak bestierde, was de kleurenfotografie in opkomst en werd er ook voor het eerst voor bedrijven gewerkt.

Digitaal

Pas onder Guido volgde de overstap naar digitale fotografie. Hij maakte van de donkere kamers werkkamers met daglicht. „De familiefoto’s maken we nog steeds maar het aantal is natuurlijk wel wat teruggelopen.” Al jaren richt Smit zich inmiddels op producten reclamefotografie.

Zo pronkt er ook nu een klassieke Bentley in de studio. „Foto’s voor het Londense veilinghuis Bonhams.” Wat de auto moet opleveren? „Tonnen”, zegt Guido Smit nuchter. Inmiddels is hij wel wat gewend. Zo maakte hij ooit foto’s van een Mercedes CLK GTR. Die auto ging voor meer dan 2 miljoen euro van de hand. Met dank aan de foto’s van Smit. „Daardoor was iemand al snel bereid een tonnetje meer te bieden.”

Regelmatig krijgt hij de vraag: Hoe kun je nog je geld verdienen met fotografie? Nou, zo dus. Al is dat slechts een fractie van de werkzaamheden, die Fotostudie Smit verricht. Maar er is meer. Zo fotografeerde Smit onder andere alle kussens voor Madison, de producten van Zuivelhoeve en kleding voor Wehkamp. „Vergis je niet”, zegt Smit. „Dat laatste is moeilijker dan je denkt. De kleur moet precies overeenkomen. Als we met modellen werken of sfeerbeelden moeten maken, wordt de hele studio daarvoor speciaal ingericht en is er een heel team bij. Van mensen van het reclamebureau tot stylisten en visagisten.”

Hoge ogen

Zoals gezegd begon het ooit met portretfotografie. En ook daar gooide het bedrijf in 1892 al hoge ogen mee. Laatst las Guido nog een brief, van een schrijver uit Den Haag, die speciaal naar Almelo reisde om een foto te laten maken voor de cover voor zijn boek. ‘Door de bekende fotograaf H.A. Smit.’ Guido’s overgrootvader, dus.

Ook Guido doet nog altijd aan portretfotografie, zij het sporadisch. Twee keer per maand, op zaterdag, kunnen mensen tegen een actietarief een mooie familiefoto laten maken. Of een foto van de kinderen. „En dan maak ik er een hele show van”, zegt Smit. „Zodat die kinderen ook echt gaan lachen. Puur, niet gemaakt. Daardoor ontspannen dan ook de ouders. Die manier van werken heb ik meegekregen van opa en mijn vader.”

Tijdsgeest

In de jaren 50 kwam het regelmatig voor dat er op een zaterdag vijftien bruidjes in de winkel stonden, wachtend op het moment dat ze aan de beurt waren om op de gevoelig plaat te worden vastgelegd. „Dan kun je wel nagaan hoe dat eruit zag”, zegt Smit lachend. „Mensen uit de hele regio kwamen speciaal naar ons voor de bruidsfoto’s. Dan stonden er vijftien koetsjes op een rij geparkeerd aan de Bornerbroeksestraat. Een andere tijd.” Die markt is verzadigd, erkent Smit, die zelf reclamefotografie studeerde.

Dat Fotostudio Smit richting reclamefotografie zou gaan, was dus een logisch gevolg. Maar hij is onverminderd trots op het werk van de vorige generaties. „Mijn opa was een meester in de donkere kamer. Hij ging er ’s nachts meerdere keren uit om het water te verversen, zodat er zo weinig mogelijk chemisch afval in zat. De foto’s die ik nu nog van hem zie, zijn daardoor nog altijd niet verkleurd.”In de vitrine schitteren nog altijd zo’n 30 klassieke camera’s. „Een verzameling van pa’’, zegt Guido. Zelf heeft hij er niet zoveel mee. „Wat de hamer voor de timmerman is, is de camera voor mij. Het gaat me om het eindproduct.”

Volgende generatie

Inmiddels is Smit zelf 47. Maar een volgende generatie dient zich aan. „Mijn dochter is zestien. Ze zegt dat ze het graag wil, heeft haar vakkenpakket er ook op ingericht. Mijn zoon is veertien, die wil het niet. Maar dat zei ik ook, toen ik veertien was. Hoe dan ook, ze hoeven niet van mij. Ze moeten gewoon iets doen wat ze leuk vinden. Dat zei mijn vader ook altijd. Want hij móest het overnemen, net als mijn opa.”