Blog Familiebedrijf
De winkel van Ome Rien
We kennen allemaal wel een 'ome Rien'. Iemand met hart voor de zaak, iemand bij wie klant ook echt koning is, iemand die je het gunt. Over deze hardwerkende ondernemers deze blog van Gerard van den Broek, directeur van De Ondernemer. Een eerbetoon.
Als kind groeide ik op boven winkels. Recht onder mij de winkel van Gerrie Wels, Wels IJzerwaren, wiens zwager Rini om de hoek Wels Huishoudelijke artikelen runde, en schuin onder mij de winkel van Rien van Grinsven, Boek- en kantoorboekhandel Van Grinsven.
Beiden tweede generatie ondernemers. Tussen mijn derde en zeg maar achttiende jaar werd ik rond half acht gewekt door het gehoest van Gerrie die achterom zijn winkel binnen ging of door de bezem van ome Rien die vrijwel dagelijks de stoep aanveegde en de deurmat uitklopte zodat zijn klanten schoon zijn winkel konden betreden. En passant gaf hij ook de gemeentelijke plantenbakken water, alles voor het aanzicht van zijn winkel.
De winkels van Wels zijn door de komst van bouwmarkten en het marketing geweld van Blokker uit het straatbeeld verdwenen en de leeggevallen ruimten zijn al tientallen keren opgevuld met tijdelijke rommelwinkels, niemand hield stand.
Behalve de winkel van ome Rien, die wordt inmiddels gerund door de derde generatie.
Lees ook: Gerard van den Broek (De Ondernemer): doe normaal, koop lokaal
Ome Rien is eigenlijk wel de man die mij heeft gevormd als het gaat om mijn liefde voor lokale ondernemers. De man was altijd aan het werk en hij niet alleen. Zijn vrouw stond achter de kassa en de kinderen werkten als ze maar even tijd hadden mee in de winkel. De grootste stress had ome Rien vlak voordat hij -ieder jaar- naar Zwitserland op vakantie ging en zijn winkel moest achterlaten en overlaten aan de winkelmeisjes. En dat in de tijd dat er geen mobiele telefoons waren waardoor de verbinding met de winkel echt verbroken werd.
Ome Rien was een lopend crm-systeem, hij kende al zijn klanten bij naam, wist waarvoor ze kwamen en maakte met iedereen een praatje, zelfs als daardoor de rij wachtenden steeds langer werd. Toen mijn opa ziek werd bracht hij iedere week een stapel tijdschriften zodat hij wat te lezen had op zijn ziekbed, gratis en net zo lang tot hij stierf.
Dat is ook de reden dat ik mijn hele leven, waar ik ook woonde of kantoor hield, mijn spullen bij hem kocht ook al had hij wat ik wilde vrijwel nooit op voorraad. Het moest altijd besteld worden maar dat accepteerde je, dit was de tijd van voor ‘binnen 24 uur thuisbezorgd’. Daar stond tegenover dat, hoe graag ik ook wilde, ik nooit de volle mep mocht betalen ook al konden ze die marge goed gebruiken.
Ome Rien was een lopend crm-systeem, hij kende al zijn klanten bij naam, wist waarvoor ze kwamen en maakte met iedereen een praatje, zelfs als daardoor de rij wachtenden steeds langer werd.
Ome Rien werkte zijn hele leven dag en nacht, zes dagen overdag in de winkel en ’s-avonds deed hij de administratie en bestellingen. Hij kon pas een beetje gaan rusten -of zoals hij dat zelf noemde: “Ik heb mijn overuren opgenomen” toen zijn zonen klaar waren om de winkel over te nemen.
Dit soort ondernemers wordt met uitsterven bedreigd, winkelstraten komen leeg te staan en stoepen worden niet meer geveegd straks, mits… we op tijd beseffen hoe belangrijk deze winkels voor de samenleving zijn.
Iedereen heeft toch wel een ome Rien in zijn omgeving die je zijn handel gunt.
