Bouwbedrijf dat zelfs Napoleon overleefde is toe aan de zevende generatie

De straat is vernoemd naar de zaak, niet andersom. Al sinds 1807 zit hier - aan wat dus later de Meijerinksweg ging heten - een bouwbedrijf. Met dank aan timmerman annex landbouwer Jan Meijerink uit Hengelo. Hij trouwde een meisje uit Lonneker, vestigde zich daar en begon op de Boerrichtersbraak, vandaar de bijnaam Broak Jaan, als aannemer. Nu, ruim tweehonderd jaar later, zit het bedrijf er nog altijd en is het toe aan de zevende generatie.

Best bijzonder, vinden Peter (57) en diens zoon Rik (25) Meijerink, eigenaar en toekomstig eigenaar van het veertien man personeel tellende bedrijf. „Dat het al zo lang van vader op zoon gaat, zonder faillissementen”, mijmert Peter in het AD. „Ja, dat is toch apart.” Of ze de oudste nog bestaande bouwers van Twente zijn, weten ze niet. Maar de oudste van Lonneker zijn ze sowieso.

Aan het koffietafeltje van het bedrijf pakken ze de geschiedenis erbij. Het was nog niet de tijd van het creatief zijn met namen geven aan kinderen, valt op te maken uit de stamboom. Peter verwart de roepnaam van een opa, overgrootvader of betovergrootvader geregeld met een doopnaam, die vaak weer hetzelfde is als de voornaam van een latere generatie, maar het lukt uiteindelijk wel.

Van Jan tot Rik

Het begon in 1807 met Jan (1), toen kwam Gradus (2), vervolgens Hendrikus (3). Die deed het bedrijf over aan de broers Herman en Gradus Jan (4). Zij schreven het in 1926 in bij de Kamer van Koophandel onder de naam Aannemersbedrijf Gebr. Meijerink. Herman’s zoon Hendrik (5) werd daarna directeur, Peter (6) volgde hem weer op. Rik wordt de zevende generatie. „Maar eigenlijk heet ik Henrik.”

Als broekie liep hij er al rond. Tussen de ervaren krachten leerde Rik het vak. Drie jaar werkte hij voor een grotere baas, om vervolgens terug te keren op het oude nest. Zoals hij altijd al wilde. „Toen ze me na de eerste communie vroegen wat ik wilde worden, zei ik dat ik het bedrijf wilde overnemen. Dat is altijd zo gebleven.”

Crisisproof?

Hij stapt erin tijdens de coronacrisis, zijn vader heeft zijn portie gehad, evenals hun voorvaderen. Wat de kunst van het overleven is? „Je moet klappen kunnen opvangen”, zegt Peter. „Wij doen alles. Van deurklinken tot bedrijfsgebouwen. We hebben een eigen timmerplaats, als we ergens een rot kozijn tegenkomen, doen we dat zo tussendoor.”

Die veelzijdigheid helpt in lastige periodes. „In crisistijd verhuizen mensen minder snel, maar willen ze nog wel een keer verbouwen. Dat ‘prutswerk’, dat doen wij ook.”

Een tweede punt: Meijerink werkt heel lokaal. „Haaksbergen is al ver. Onze busjes rijden nog geen 6000 kilometer per jaar.” In Enschede, Lonneker, Oldenzaal heeft het bedrijf een goede naam. „Vaste klanten die we al jaren hebben, blijven bij ons. Mensen gaan niet weg.”

Maar het aannemersbedrijf is ook crisisproof om een andere reden. „We leveren service en kwaliteit, maar het is niet goedkoop”, zegt Peter. „Dat weten mensen. Zo deed mijn vader het, mijn opa en zo doen wij het ook.” Het gaat om marge. Niet om omzet.

Driftige mensen

Wat dat betreft gaat Rik, als hij het straks van zijn vader overneemt, niet veel anders doen. Hij gaat moderniseren, zoals de eerdere zonen dat ook deden, maar snapt ook dat hij de kennis van oudere werknemers niet verloren moet laten gaan. Het zal met horten en stoten gaan, met discussie ook, want, zegt Peter: „We zijn driftige mensen, dat zit er van twee kanten in. Dat botst wel eens.” En dan, plagend: „De jeugd denkt alles te weten, hè.”

Het is aan Rik om te zorgen dat er ook een achtste generatie Meijerink komt. Op twee vlakken. „Daar gaan we ons best voor doen!”