'Geld heeft voor mij geen waarde'

"Ik kom uit een gezin met een vader die aannemer was. Maar hij overleed toen ik vijf was. Ik was geen studiehoofd, heb zeven jaar over de lagere school gedaan. Later heb ik zeventien jaar in de avonduren gestudeerd, onder andere fiscaal recht. Daarna, op m'n vijftigste, nog eens vier jaar assurantie. Ik moest me onderscheiden, want ik werkte op kantoor in een kledingzaak, A.F. Jansen, als administrateur. Van de baas mocht ik een eigen praktijkje beginnen. Er bleken honderdduizend betere fiscalisten te zijn dan ik, maar ik deed het anders en had zo driehonderd klanten. Toen moest ik kiezen, want ze stelden me aan als directeur, op m'n 35ste. Tien jaar later heb ik met een compagnon alle aandelen gekocht; twee jaar daarna heb ik die compagnon uitgekocht. En ik bouwde langzaam het personeelsbestand af, van 187 naar nul, gewoon door filialen te sluiten, ook dit pand. De huurinkomsten bedroegen uiteindelijk twee miljoen per jaar. Maar ik heb nooit het gevoel gehad dat dat van mij was. Geld heeft geen waarde voor me. Mijn moeder kon lezen noch schrijven. Nadat mijn vader was overleden, heeft ze het huis verkocht en meteen weer gehuurd om er een tabakswinkeltje te beginnen, om onze opvoeding te kunnen betalen. Op m'n vijftigste heb ik zelf de beste beslissing genomen uit mijn leven: stoppen met geld verdienen."

Hoe is je relatie met Bosch 500?

"Ik heb Ad 's-Gravesande en Ich bin zu habenéén keer ontmoet. Ik noem die man (hij bedoelt Martijn Sanders, red.) Ich bin zu haben, omdat hij in een interview aangaf beschikbaar te zijn voor het project Brabant Culturele Hoofdstad, à 800 euro per dag. Nou, je weet hoe dat is geëindigd. Enfin, ze zijn hier geweest en zagen er niks in. Ik ben sindsdien totaal genegeerd."

Hij heeft zijn huis en kelder, het veronderstelde atelier van Jeroen Bosch, naast Hotel Central, voor een vermogen verbouwd, een project van vier jaar.

"Er was hier een filmploeg van de BBC. Eentje begon te huilen, die zei dat ik geen idee had wat voor een unieke plek dit is."

En nu?

"Nu ben ik dit jaar speciaal vanwege het Boschjaar twaalf keer open, voor een klein gezelschap dat 12 euro de man betaalt. Een onbekende legt er 38 euro bij, zodat er van elke bezoeker 50 euro naar een goed doel gaat, Dance for Health, voor parkinson-patiënten. Wij willen hier ook geen massa's volk. Ach, ik ben er klaar mee. Ik wilde alleen kenbaar maken dat dit het huis is geweest van Jeroen Bosch."

Hij blijkt een speciaal, numero-logisch argument te hebben om toch een beetje mee te doen met het Boschjaar.

"Alles heeft te maken met 24. Mijn vrouw is op de 24ste overleden, om 08.57 uur. Op zeker moment sprak ik de directeur van McDonald's. Hij wees me op projecten in Oost-Europa, zoals een weeshuis in Litouwen. Ik heb contact gelegd en gevraagd wat ik kon doen. Ze hadden een speelkamer nodig voor de kinderen. Ik zei: 'Maak die maar'. Mijn voorwaarde: die kamer moest de naam krijgen van mijn vrouw, Ineke. Bij de opening ontmoette ik een journaliste van 37, die een verslag kwam maken voor de krant. Haar heb ik aangesteld om enkele andere projecten te gaan leiden. Voor overleg zou ze naar Nederland komen. Ze vertrok op de 23ste, maar die vlucht werd geannuleerd. Daarom vloog ze de 24ste. En ze kwam aan om 08.57 uur. Nu mag jij het zeggen. Dat was vijftien jaar geleden. Sindsdien is Dali mijn vrouw."

En sindsdien zit Johannes in de ontwikkelingshulp, in Litouwen, in Moldavië, Roemenië, de Filipijnen en verder. Overal wordt hij belazerd en bestolen, zegt-ie, maar zijn humeur lijdt er geen minuut onder. Zijn humor ook niet.

"Op de Filipijnen ben ik natuurlijk ook behoorlijk bekend, vanwege mijn broer." En hij wijst met een knipoog naar een grote poster op de deur... van paus Franciscus."

Portret van Bosch

Er kwam nog een ander idee op zijn pad. "Ik ontmoette de kunstenares Sabine Vess, die straatkinderen in Lima helpt. Ik heb een ticket voor haar gekocht en een opdracht gegeven: maak iets voor een weeshuis en maak iets met Bosch. Dat eerste werk moet kinderen inspireren, het tweede koop ik. Toen heeft ze een portret van Bosch getekend. Ik heb er honderd posters van laten drukken en overal in Den Bosch opgehangen. En een boek laten maken. Sindsdien heb ik tachtig kunstenaars aan het werk gezet."

Tilburgse kunstenaars

Die tachtig werken hangen in de kelder, met veel werk van Tilburgse kunstenaars (Werner Moonen, Ru van Rossem, Ad Willemen, Jan Asselbergs) en extreem veel erotische kunst. Hij bezit zestienhonderd kunstwerken in totaal, of 1.601, zijn bruid meegerekend. Dali Rakutye blijkt verantwoordelijk voor de inrichting van het prachtig gerestaureerde pand, waar ze trouwens maar weinig zijn, want ze zijn steevast op reis.

"Niemand in Den Bosch kent me en dat wil ik graag zo houden."

'Op m'n vijftigste heb ik zelf de beste beslissing genomen uit mijn leven: stoppen met geld verdienen'

Johannes heet officieel Johan. Bijnaam: Joep.

Geboren in 1942, in de Olmenstraat, randje Tilburg-centrum. Zijn moeder begon er een tabakswinkeltje toen ze weduwe werd. Johannes' eerste vrouw, Ineke, overleed. Zij had drie kinderen uit een eerder huwelijk.

Beroep: fiscalist, zakenman. Speelde betaald voetbal bij NOAD, zij het slechts één wedstrijd, en bij Sarto, was trainer van Were Di. Zat ook in het wielrennen.

Hobby: weddenschappen 'andersom': als hij wint, betaalt hij zomaar 1.000 euro, bij verlies beurt hij een symbolisch bedragje. jeroenboschhuis.nl.