Handel in lichaamstaal

Zijn eerste tatoeage nam Johan van Mourik toen hij veertien jaar was, op vakantie in Turkije. "Een spin op mijn bovenarm. Een lelijk ding. Daar zit inmiddels een ander overheen. Gezichten."

Duidelijk een gevalletje van een opwelling, geeft de 29-jarige Zierikzeeënaar ogenblikkelijk toe. Nu hij zijn eigen studio heeft, waakt hij voor dat soort jeugdige overmoed. "Je merkt snel genoeg wanneer iemand wel goed heeft nagedacht over een tattoo. Dat geldt gelukkig voor de meesten."

De buurt reageerde een beetje zuinigjes, toen bekend werd dat Van Mourik aan het chique Zierikzeese Havenpark zijn Tattoo Studio wilde vestigen. Maar de gemeente zag geen beletsel voor een vergunning en driekwart jaar later hebben de meeste omwonenden hun scepsis ook wel laten varen, ervaart de zelf rijkelijk versierde lichaamskunstenaar. "Eigenlijk is dit ook niets meer dan een winkel waar je een mooi stukje kunst kan kopen. Alleen zit het dan niet in een lijst."

Niet alleen lokale marktVan Mourik bedient meer dan alleen de lokale markt. Een aantal van de vaste klanten die hij bij zijn baas in Rotterdam had, kwam in zijn kielzog mee. "Klanten uit de stad zelf, maar ook ver uit Brabant en tot aan Limburg toe. Wanneer je aan een stuk begint en de mensen zijn tevreden, dan zegt een uurtje rijden voor een tattoo die je de rest van je leven meedraagt, niet zo veel." Zijn inspiratie zoekt hij in de Verenigde Staten, via internet en op conventies. "Macko Tattoo is echt super! Of Mister Flaks, die is weer meer in lettertypes gespecialiseerd. Dat is ook helemaal mijn ding. In negen van de tien tattoos moet wel een naam of cijfer worden verwerkt. Dan vind ik dat zoiets ook wel speciaal moet zijn. Tatoeëren kan je in principe wel leren, maar als het niet écht je ding is, wordt het nooit wat. Een strak lijntje zetten is één. Waar het om draait, is het juiste schaduwwerk; de diepte en extra nuances. Aan het schaduwwerk kan je zien of een tattoo artist goed is. Je werkt eigenlijk andersom. Bij een portret zijn de enige lijntjes die ik zet de ogen, neus en lippen. De rest is een kwestie van inschaduwen. Daarom werk ik ook het liefst met zwart en grijstinten. Met kleur maak je van een tattoo meer een cartoon. Ik ben bij verschillende klanten met grote stukken bezig. Dat zijn sessies van zo'n twee uur. Het moet ook leuk blijven. Sommige delen zijn best pijnlijk. De borst en vooral de buik kan heel heftig zijn. Ik waarschuw daar altijd wel even voor. En door na pakweg twee uur te stoppen met een groot stuk, blijf ik zelf ook scherp. Ik probeer mezelf voortdurend te overtreffen."

OntsmettingsmiddelIn de studio overheerst de onmiskenbare lucht van het ontsmettingsmiddel Dettol. Van Mourik staat net als iedere tatoeage-artiest onder voortdurende controle van de GGD en is uiterst kien op de hygiëne. "Je werkt ook met bloed. Ik weet niet of iemand een ziekte met zich meedraagt, dus je kan daarmee absoluut geen risico nemen."

Voor de gelegenheid zet hij zijn baseballpet even af. Blood, sweat en tears die zijn gezicht tekenen, tikken een grote revolver aan, links op z'n hoofd. "Twee stukken op mijn bovenbeen moeten nog worden gedaan. En m'n billen zijn nog helemaal vrij. Als je zó ver bent en je kijkt in de spiegel, zie je alleen die witte plekken nog. En dát begint te irriteren. Dat is denk ik het verslavende van tattoos."