De strijd tussen de vissorteerders van de grootste visafslag van Nederland, verenigd in een corporatie, en de directeur van dat bedrijf: Teun Visser. Snoek, bestuurslid van de corporatie: "Die discussies worden fel. Sommige families vallen uit elkaar door dit gedoe. Hier werken zo veel mensen in de visserij en met een paar biertjes op raken sommige mensen erg geëmotioneerd."
'Hier zou een socioloog van smullen'
Nee, onzin. Dit draait om zo veel meer dan dat. Om traditie, ambachtelijk werk, leven in een hechte dorpsgemeenschap. "Dit verhaal is zo breed, hier zou een socioloog van smullen", menen drie bestuursleden van de corporatie (naast Snoek ook Jan Rein de Wit en Teun de Boer), die samen met zo'n 70 andere mannen wekelijks in twee à drie dagen tijd de vangst van de immense Urker vissersvloot verwerken. "Voor iedere sorteerder geldt: die dagen vormen een basisinkomen, iedereen doet er iets naast. Zo gaat het al 50 jaar."
De laatste tijd op een andere manier; machinaal in plaats van handmatig. De bestuursleden: "Dat apparaat zou ons veel meer geld opleveren, volgens Visser. Wij rekenden zelf uit dat die machine nooit rendabel zou worden. En dan kocht hij ook nog eens het lelijke eendje onder de sorteermachines, die zo kapot is door het zoute zeewater. Prompt werden wij verdacht van sabotage. Nu hangen er elf camera's boven ons. Maar wij doen niets verkeerd. Als de directie wil dat wij met dat ding gaan werken, doen we dat. Het kost alleen meer geld dan het oplevert."
Financiële problemen
Volgens de sorteerders raakt de visafslag in financiële problemen. Daarom wil directeur Visser tornen aan de arbeidsvoorwaarden. "Hij wil ons vervangen door jonge meisjes, die voor 6 euro per uur werken. De rechter heeft al twee keer geoordeeld dat dit niet kan."
Er vloog, in de nacht van zaterdag op zondag, een baksteen door de ruit van Visser - thuis op Urk. Bestuurslid De Boer: "Wij zouden wel gek zijn om zoiets te doen. De rechters hebben ons al twee keer in het gelijk gesteld, we staan ruim voor. Ik zal niet ontkennen dat ik Visser soms best aan wil vliegen, maar natuurlijk doe ik dat niet. Voor de zittingen was de rechtbank gewaarschuwd door Visser, dat wij met een grote, agressieve groep zouden komen. Er stonden flink wat agenten paraat, wij kwamen met 70 man en hielden ons muisstil."
Verdachtmakingen
En dan zijn er nog de lekgestoken banden van een oud-bestuurslid van de corporatie - die 'overliep' naar de directie. "Visser benoemde hem tot halchef, in de overtuiging dat de sorteerders hun voorman zouden volgen naar het andere kamp. Dat deed niemand. "Ja, zijn banden zijn lekgestoken. Maar door wie? Hij parkeerde zijn auto altijd op dezelfde plek bij de visafslag, onder de lantaarnpaal en beveiligingscamera's. Die ene keer dat er iets met zijn wagen gebeurde had hij 'm op een totaal andere plek geparkeerd. Heel toevallig, vindt u niet?" Allemaal verdachtmakingen, oordelen de drie. Dit ook: "Wij weten dat de directie een verkeerd beeld van ons schetst bij de vissers. Die zijn vijf dagen op zee. Natúúrlijk gaan de gesprekken in de kombuis over ons, peppen ze elkaar op. En als ze aan land komen zijn wij in hun ogen criminelen. Nee, de gesprekken hier op de verjaardagen worden er niet gezelliger op."
Directeur Visser wil niet reageren, zoals zo'n beetje alle Urker monden sluiten als een schelp op de zeebodem als Het Conflict ter sprake komt. Achter het oude centrum, in de straten waar de voordeuren van de huisjes met oranje dakpannen overdag wagenwijd openstaan, wil een oudere bewoner wel iets kwijt. Hij kijkt eerst schichtig om zich heen of niemand meeluistert en fluistert dan: "Tot welke groep ze ook behoren, op zondag zitten al die mannen weer twee keer met hun vroomste gezicht in de kerk. Daar horen ze hoe ze eigenlijk moeten leven. Ze luisteren, knikken deemoedig en handelen in de zes daaropvolgende dagen precies andersom."
Dat was het. Bam, zijn voordeur is nu ook dicht.
Lees ook:
