'Ik laat ook weleens een traan'

'Groot huis aan de singel in Enschede, een mooie auto en een flink salaris. Alles liep goed, maar ik miste iets. Ik werkte al jaren als adviseur bij een onderwijsbureau en het voelde alsof ik aan een dood paard trok. Door bezuinigingen ging het werk vaak niet meer over onderwijs. Uiteindelijk werd ik ziek. Ik wrong me in allerlei bochten om zo snel mogelijk weer aan de slag te kunnen, tot de arboarts adviseerde tijdelijk te stoppen met werken. Door de rust kwam het beroep dat al ruim twintig jaar in mijn hoofd ronddwaalde weer naar boven: uitvaartleider. Ik besloot definitief te stoppen met mijn baan.''

Geliefden,,Om de inkomensdruk weg te nemen, verruilden we onze woning aan de singel voor een rijtjeshuis in Boekelo. Ik begon de opleiding en had de eer een jaar mee te lopen met een collega-uitvaartleider. Sinds dit jaar sta ik op eigen benen met mijn bedrijf Hof Uitvaart & Zorg.Het verlies van mijn eigen geliefden is de voedingsbodem voor mijn werk als uitvaartleider. Ik ben mijn partner verloren op jonge leeftijd, daarna mijn vader en mijn beste vriendin. Zonder die ervaringen had ik dit werk niet kunnen doen. Ik ken gedachten als: 'Ik word nooit meer gelukkig'. Ik voel mee met de nabestaanden en snap wat ze meemaken."

Generale repetitie,,Ik realiseerde me na de uitvaart van mijn vriendin dat dit is wat ik wil doen in mijn leven. Ik heb haar met een groep vriendinnen tot het laatste moment verzorgd. Het was achteraf mijn generale repetitie. Ik heb geen spijt dat ik het roer niet toen al heb omgegooid. Ik had dit werk niet kunnen doen met thuiswonende kinderen. Dit is het juiste moment.Het mooist vind ik dat het werk als uitvaartleider er écht toe doet. Nabestaanden zijn na de uitvaart vaak heel dankbaar. Het is een groot compliment, ik zeg het altijd maar zo: ik geef het boek uit, de nabestaanden vullen het. We doen het samen. Het belangrijkste vind ik dat de nabestaanden een keuze hebben. Ik wil niet dat ze achteraf denken: 'Had het ook zo gekund? Dat wist ik niet.' Ik wil ze een soort menukaart voorschotelen. De dienst kan in de kerk, maar bijvoorbeeld ook in de kantine van een voetbalclub.Als uitvaartleider word je toegelaten in de pijn en het verdriet van de nabestaanden. Natuurlijk gaat dit niet in de koude kleren zitten. Ik laat ook weleens een traan. Ik heb veel organisatorische taken, maar de emotionele kant kun je niet los zien van dit werk. Toch zou ik mijn werk nooit omschrijven als belastend of zwaar. De gedachte dat ik mensen kan steunen maakt mij gelukkig. Ik breng niet alleen dood en ellende, maar ook warmte en steun. Vandaar ook de naam uitvaart én zorg. Hoe cliché het ook klinkt: geld maakt niet gelukkig. Ik voel sterk dat dit is wat ik moet doen in het leven. Ik heb me nog nooit zo rijk gevoeld."

Foto: Karen Hof (Cyril Wermers)