In Someren groeien de paprika's weer

Trots toont René Joosten zijn plantjes. Zo'n 150.000 stuks. Zo ver het oog reikt, richten de groene blaadjes zich richting het glazen dak van het kassencomplex aan de Ploegstraat in Someren. Ze zijn nog klein en ogen fragiel. Joosten beroert ze voorzichtig. "Precies op tijd", mompelt hij. "Eindelijk kunnen we weer aan de slag."

Zes maanden eerder hing de vlag in Someren er anders bij. Ook toen was er volop activiteit, maar dan van een andere orde. Een kaal geraamte was na de avond van 23 juni al wat restte van de 8,5 hectare grote paprika-kas van de familie Joosten. IJsklompen als tennisballen kegelden 28.000 ruiten uit het complex. De paprika's die deels oogstrijp waren, konden zo de kliko in. "Ja, dat was heftig", kijkt Joosten terug.

Niet veel verder aan de Veldbeemdweg in Helmond was het bij komkommerteler Pieter van Gog niet veel beter. Hij zag in Deurne bevroren 'duiveneieren' in zijn tuin neer kletteren en besefte toen al dat het mis was. "Ik wist dat we bij onze kwekerij in Deurne een groot probleem hadden. Maar in de kassen in Asten en Helmond was het nóg erger. Ik zag auto's waarvan hun gelaagde voorruit inslagschade had. Het moet met een ongekende kracht gebeurd zijn. Gevolg: dertig hectare glas aan diggelen. Alleen onze kas in het Limburgse Horst bleef gespaard. "

Joosten en Van Gog likten hun wonden, maar schakelden vervolgens door naar de actiestand. "We gingen direct aan de slag om de zaak weer op te bouwen", legt Joosten uit. "We wachtten in eerste instantie niet op de verzekeraars, maar namen het heft in eigen hand. Mijn motto? If it doesn't kill you, it makes you stronger." En dus arriveerden er tientallen vrachtwagens, hun laadruimtes gevuld met nieuwe ramen. Over de hele wereld werden lijntjes uitgegooid naar glaszetters en kassenbouwers.

Ook Van Gog zat niet bij de pakken neer. "We moesten snel handelen want de rij wachtenden groeide gestaag. En het herstellen van een beschadigde kas duurt langer dan het zetten van een nieuwe. Je moet alles namelijk dubbel doen. Dus: eerst opruimen voordat je weer kunt opbouwen. En die tijd hebben wij niet. En de verzekeraars ook niet. Mouwen opstropen en gas d'r op dus. Niet wachten, maar zelf aanpakken"‚ licht Van Gog toe. "Maar ik moest ook bellen naar leveranciers en afnemers. Ze hoefden van ons dit jaar niets meer te verwachten. Normaal zijn we op de getroffen locaties goed voor ruim 32 miljoen komkommers. Nu waren dat er nul."

Er braken hectische tijden aan voor de ondernemers. Er moest enorm veel geregeld worden. Zowel Joosten als Van Gog kreeg telkens vreemd volk over de vloer. Kassenbouwers, glaszetters, installateurs en elektriciens volgden elkaar op. Van Gog moest toezien hoe buitenstaanders zijn bedrijf tijdelijk overnamen. "Ik werd daar onrustig van. Voelde me bij tijd en wijle machteloos. Als ondernemer houd ik liever zelf de touwtjes in handen. Nu hadden we geen keus."

Maar het wachten wordt beloond. Zes maanden na het noodweer wordt bij Van Gog de laatste hand gelegd aan het dichten van de kassen. "Het einde is in zicht"‚ voorspelt de komkommerteler. "In januari gaan de nieuwe planten er weer in. Precies zoals we elk jaar doen. We hebben een seizoen niet kunnen telen. Gelukkig waren we goed verzekerd. Bovendien hebben we de herstelperiode gebruikt om wat extra investeringen te doen. De zaak lag toch plat. Nu staat er een complex dat er weer jaren mee door kan. Een geluk bij een ongeluk dus."

In Someren klinkt hetzelfde geluid. "We schakelen weer om naar business as usual."

Maar helemaal hetzelfde wordt het nooit meer, beseft ook Joosten. "Als zich donkere wolken aan de horizon vormen, hoop ik toch dat de hagel dit keer aan ons voorbij gaat." En als dit niet zo is? "Dan weten we nu wat we moeten doen als het weer fout gaat."