Bij StartUp Nijmegen broeden deze jonge ondernemers hun toko uit

Een jaar geleden zegden ze hun baan op. Chris Reinders (37) en Mounir Chtouki (34) waren, zeggen ze, het horecabestaan ontgroeid. 50, 60 uur in de week werken, vaak ’s avonds laat thuis, het paste niet meer in het leven van de dertigers met jonge kinderen.

Ergernis

Bovendien hadden ze een plan. De productie van stickers die makkelijk in water loslaten. Want dat was de afgelopen jaren de grootste ergernis van de twee koks. ,,In de horeca moet je alles labelen. Neem tomatensoep: wanneer is die gemaakt en tot wanneer is de soep houdbaar? Het moet allemaal op een stickertje. Of neem de veertien allergenen. Het is niet verplicht om die allemaal op een sticker te zetten, maar wel verdomd handig. Want als erom gevraagd wordt, zijn labels met allergenen iconen een goed hulpmiddel. Wat irritant is, is dat die stickers zo moeilijk loslaten. En stickers over elkaar heen plakken mag niet, dan heb je zo de keurmeester van de Voedingen Warenautoriteit op je dak’’, vertellen Reinders en Chtouki.

Lijmlaag

Zo is het idee ontstaan: een sticker met de perfecte lijmlaag die helemaal los laat in warm water. Het is dé oplossing, zeggen ze. Want nooit meer last van lijm en stickerresten, of van dubbele coderingen. Ja, daar hebben ze lang op zitten puzzelen.

In juni zijn ze naar StartUp Nijmegen gegaan, want alleen op een zolderkamertje werken, zagen ze niet zitten. Je moet sparringmaatjes hebben, zegt Reinders. Vanaf dat moment is het hard gegaan. Via StartUp Nijmegen en de Rabobank kwamen ze bij een investeerder die enkele tienduizenden euro’s in hun onderneming stak.

Cheflabels

Tweeënhalve maand geleden zijn ze begonnen met Cheflabels, zoals hun bedrijf heet. ,,Het gaat als een tierelier’’, zeggen de twee ondernemers. De Nijmeegse labels gaan naar de Librije en het Hilton, maar ook naar restaurants in de regio zoals Tante Koosje en de Wolfsberg. 250 klanten, en dat aantal groeit elke dag. Er zijn in totaal 200.000 bedrijven in Nederland die moeten coderen: stickers plakken. ,,Een kwart daarvan zijn horecazaken.’’

Het gaat zo goed, dat ze inmiddels uit StartUp Nijmegen zijn gegroeid, begin januari verhuizen ze naar Zevenaar waar ze een groot magazijn kunnen huren. Handig, want Chtouki woont in Zevenaar. De twee ondernemers kennen elkaar al lang. Jaren werkten ze als chef-kok en souschef samen in verschillende horecazaken in Nijmegen en regio.

Intussen bouwt het tweetal verder aan hun onderneming. Aan een app voor de horeca. Een digitaal pakket waar alles in zit: van de HACCP hygiëne-richtlijnen en takenlijsten, tot recepten, informatie over voorbereidingstijd van gerechten, maar ook een tool om te calculeren wat een gerecht kost en een agenda. ,,Simpel, eenvoudig’’, zegt Chtouki. In de horeca groeit het aantal studenten en die moeten snel ingewerkt moeten worden. Hun app met alle informatie helpt, weten ze zeker. Over drie maanden moet de app klaar zijn.

De belangrijkste les die ze de afgelopen maanden hebben geleerd: ,,Niet te snel willen. Als je een dag niks verkoopt, dan denk je: oh jee, geen omzet. Want het is toch een hele stap: je hebt geld geleend. Het móet lukken’’, zegt Reinders.

Een Nijmeegse ‘Dopper’ 2.0

Hij had een idee: een plastic waterflesje dat 100 procent recyclebaar is, vrij van giftige stoffen én gemaakt uit natuurlijk hernieuwbare materialen. Dat was bijna twee jaar geleden. Toen kwam hij bij StartUp Nijmegen. Damir Perkic heeft nu investeerders gevonden in Amsterdam en Rotterdam en een fabriek in de Achterhoek. Be-O, zo heet het flesje. Het is, zeg maar, de Nijmeegse ‘Dopper’ 2.0. Dit jaar komt het op de markt.

Missie

Perkic is een man met een missie. Wisten we dat er per jaar 311 miljard kilo plastic wordt gemaakt, omgerekend 45 kilo per persoon? Dat meer dan 99 procent daarvan uit olie wordt gemaakt? Dat bij olieverbranding CO2 vrijkomt, wat schadelijk is voor het milieu?

En dat je plastic net zo goed kunt maken van zetmeel, zeewier, suikerriet of maïs? Planten die bovendien CO2 opnemen tijdens de groei en een positievere impact hebben op de CO2-uitstoot in vergelijking met olie? Dat is wat Perkic wil: de transitie van olieplastics naar natuurlijke bioplastics versnellen.

Duurzaamheid

De Nijmeegse ondernemer is gegrepen door thema’s als Duurzaamheid en Groen. Komt door zijn ex-vriendin. Hij is ook gestopt met vlees eten, wat nog best lastig was voor Perkic, opgegroeid in een Bosnisch gezin in Nijmegen – in zijn geboorteland is vlees de dominante factor bij de maaltijd.

Perkic had als jonge jongen andere dromen. Een mooie auto, genoeg geld verdienen en uiteindelijk een eigen imperium opbouwen. Hij studeerde logistiek en economie aan de Hogeschool Arnhem en Nijmegen. Werkte bij verschillende bedrijven, reed in een Audi. Hij leefde kortom zijn droom. Maar hij ontmoette haar dus. Zij opende hem de ogen, zegt hij. ,,Ik werkte toen bij een kunststoffenproducent in Zevenaar en poogde de industrie van binnenuit te hervormen. Maar ja, inkopers, klanten, het bedrijfsleven – iedereen let op de prijs. Bio-plastic is nog iets te duur. Toen besloot ik: ik ga het zelf doen.’’

Be-O bottle

Over een paar maanden is ie er: de Be-O bottle. Be-O staat voor be circulair. Het is een Nijmeegse ‘Dopper’ 2.0 – want over het flesje is nagedacht. Je kunt er twee bekers van maken, bijvoorbeeld. En de twee helften kun je in elkaar schuiven, wat 40 procent ruimte in je tas bespaart. De Amsterdamse investeerders geloven erin. En Perkic ook. ,,Het moet gewoon lukken. Het is te belangrijk om het niet te doen.’’

Wat het Nijmeegse waterflesje gaat kosten, staat nog niet vast. Een deel van de verkoopprijs gaat naar een goed doel: de aanplant van een nieuw bos, ergens in Nederland en in de Filipijnen. Binnen drie jaar hoopt hij 200.000 waterflesjes verkocht te hebben, een omzet van een miljoen. Want duurzaamheid en milieubewust, daar is niks geitenwollensokkerigs aan. Zijn belangrijkste les: ,,Je kunt het niet alleen. Je moet vertrouwen hebben in anderen. Soms dingen los kunnen laten. En nooit opgeven. Leer van iedere fout.’’

Foto’s van producten die nog niet bestaan

Hij fotografeert producten die nog niet bestaan. En daar draait zijn onderneming op. Dat gaat zo: een bedrijf komt met een plaatje van een product, een stoel bijvoorbeeld die de producent in 200 mogelijke kleuren wil laten zien. Het product zelf is nog niet gemaakt, want dat is onbetaalbaar voor een producent. Maar Sam Rikken kan er toch plaatjes van maken. ,,Het lijken foto’s, maar het is allemaal nep’’, zegt Rikken.

Polyvorm

Ja, het is aardig speciaal, een opleiding ervoor bestaat niet en er zijn misschien maar vijftien andere bedrijven in het land die dit doen. Polyvorm, zo heet zijn bedrijf. De 23-jarige Groesbeker, die productontwikkeling studeerde aan de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen, begon in zijn slaapkamer met zijn bedrijf.

Sinds 1,5 jaar zit hij nu bij StartUp Nijmegen. Dat bevalt goed, zegt hij. ,,Je hebt collega’s, mede-ondernemers, dat praat toch anders dan met vrienden. Ik leer van hen. Bijvoorbeeld hoe je een opdrachtgever binnenhaalt. Je bouwt bovendien een netwerk op. Het gaat erg goed, ik zit vol met opdrachten.’’

Opdrachtgevers

Opdrachtgevers zijn meubelbedrijven, kledingzaken, schoenenmerken. ,,Je kunt bij bepaalde merken online je eigen product samenstellen: een ander printje, andere kleur veter, ander model – ik kan ze in alle varianten laten zien.’’

Belangrijkste les: ,,In het begin durfde ik niet zoveel geld te vragen. Ik denk dat ik opdrachten ben kwijtgeraakt omdat ik te laag zat met mijn tarief. Mensen geloven niet dat je het voor die prijs kunt doen. Om zeker te zijn, zoeken ze iemand met een hogere prijs. Nu vind ik het makkelijker om een hogere prijs te vragen.’’