Kleurrijke tassen uit ons Rotterdam

Het zijn van die jaloersmakend mooie stoffen die je vaak alleen maar tegenkomt in het buitenland. Van dat textiel met Afrikaanse prints die je in één klap doen terugdenken aan die zonnige zomervakantie in het verre buitenland. De schoudertassen van Unu Rotterdam herken je meteen aan deze opvallende prints en hun minimalistische vorm.

(Lees door onder de foto)

Zowel eigenaresse Gwendolyn Grant (43) als nichtje Ruth Gambier (42) hebben er eentje om de schouder. Het mannelijke teamlid Virgil Grot waagt zich er niet aan. Gwendolyn: ,,Maar Virgil is wel degene die een naaicursus is gaan volgen om de tassen te kunnen maken.''

De in het net gestoken Rotterdammer (Virgil is in het dagelijks leven beleidsadviseur) is bijna niet voor te stellen achter een naaimachine. ,,Het technische gedeelte ging me eigenlijk best goed af. Ik heb geduld. Mijn moeder naaide vroeger altijd onze kleding. Ik heb nu meer respect voor haar gekregen'', vertelt hij.

De eerste handtas komt dan ook van de hand van Virgil. Het idee komt van Gwendolyn en Ruth. ,,Ik had stoffen meegenomen uit Suriname. Voor mezelf zocht ik een minimalistische tas en omdat ik nergens een leuke kon vinden, besloot ik er eentje te laten maken van de stof die ik mee had gebracht'', legt Gwen uit.

Haar nichtje Ruth sloot zich ook aan bij het project. ,,We hadden het er altijd al over om iets met z'n drieën te beginnen. Anderhalf jaar geleden zaten we koffie te drinken. Gwen kreeg voor de zoveelste keer een compliment over haar eigen tas. We keken elkaar alle drie aan en wisten: hier moeten we iets mee doen'', zegt Gwendolyn.

Met hun gezamenlijke liefde voor mode kan het drietal zich helemaal uitleven. Vanwege hun fulltime banen moeten ze het naaiwerk uitbesteden. Het drietal kwam uit bij de Talentfabriek010 in Rotterdam-Schiebroek en Zuid. Een project waarbij vrouwen met een afstand tot de arbeidsmarkt hun talenten kunnen ontwikkelen en op deze manier uit een sociaal isolement komen. Virgil: ,,Het was vanaf het begin logisch dat we lokaal wilden produceren en dat we het wilden koppelen aan een sociaal doel.''

Misschien wel het leukste van alles, het speuren naar stoffen, doen ze wel zelf. Tijdens buitenlandse reizen laten ze geen stoffenmarkt ongemoeid.

Van elke print wordt maar een select aantal tassen gemaakt, zodat je niet snel iemand anders met je tas ziet lopen.

,,Ik heb al twee keer iemand op straat gezien met onze tas. Dat is echt een compliment'', straalt Ruth. ,,Het is allemaal veel serieuzer dan we hadden gedacht. We wilden gewoon een keer op een markt staan. Daar is het nooit van gekomen. Nu hebben we al drie verkooppunten en verschillende varianten van de tas.''

Gerelateerde artikelen

Opening tweede winkel Rotterdams kledingmerk loopt als een trein

Reis door Eiropa eindigt met eigen kledingzaak

Eerste Kattencafe van Rotterdam gaat bijna open