Emily Hermans: van varkensboerderij naar internationaal modebedrijf MLY

Niets, helemaal niets kon ze vinden in de kledingwinkels in Venlo. Of beter: de basis van de jasjes en broeken deugde misschien nog wel, maar dan was de sluiting niet goed of moesten de pijpen strak in plaats van uitlopend. Gelukkig was daar moeder, die de 15-jarige Emily kon helpen, want zij was een kei achter haar Bernina-naaimachine. ,,Zij kon het allemaal. Ik gaf aan wat ik graag wilde veranderen en mam maakte dat. Mooi hè?"

Het creatieve heeft Hermans dus niet van vreemden. Ze studeerde aan het Grafisch Lyceum in Eindhoven en maakte in 2000 de overstap naar de mode: het Amsterdam Fashion Institute. Daar is de liefde voor materialen ontstaan. ,,Al die klossen, machines en de kleuren; heerlijk vond ik het om daarmee te experimenteren. Je wilt niet weten hoeveel breimachines ik er in de soep heb laten lopen, ha, ha!"

Varkensboer

De dochter van een varkensboer in Noord-Limburg ontwerpt heel intuïtief. ,,Eerst is er een idee, een thema als 'Schotland' of zo, of er is een verhaal dat ik wil vertellen. Vervolgens struin ik door andere kunstuitingen als beeldende kunst, architectuur, maar ook zoiets als skaten. Dan ga ik schetsen, knippen, plakken, en zoek er de kleuren bij en de materialen. Ja, klopt, dat wordt een moodboard - soms digitaal, soms analoog. Ouderwets misschien, maar dat werkt voor mij."

De eerste jaren ontwierp ze geheel vanuit haar gevoel: ,,Dat was puur, helemaal ontwerpen vanuit mezelf, commercie speelde totaal geen rol." Voor die eerste collectie - waarmee ze afstudeerde aan het AFI - was ze de stoffen te lijf gegaan (letterlijk) en had ze gewerkt met breisels. ,,Nu is de collectie veel breder en werk ik met kleurconcepten, dat kende ik toen helemaal niet. Het is nu ook veel verfijnder. Voorbeeldje? Ik werk graag met grote dessins, maar kleinere vrouwen past dat helemaal niet; dan verdwijnen ze in dat dessin. Dus: kleinere dessins zijn ook nodig."

Haar grote voorbeeld, vijftien jaar geleden, was het beroemde modehuis Maison Margiela. ,,Die collectie met die schimmels; prachtig!" Nu kan ze niet echt een modemerk noemen dat haar inspireert. ,,Dat ligt nu veel breder. Ik kijk graag naar architectuur, fotografie, maar ook natuur, stedelijke omgevingen. Zoals Strijp-S ja, daar heb ik een zwak voor. Maar conceptuele ontwerpers als Margiela en Westwood blijven natuurlijk boeien."

Ze beperkt zich tot dameskleding, heel bewust. ,,Want wil je ook mannenkleding doen, dan heeft dat verregaande consequenties, ook voor de winkel op Strijp-S. Dan moet je die weer gaan halveren en zo en phoeee. Dat zou een hele kluif worden. Maar... Ik sluit het niet uit, wie weet, ooit."

Ravotten

Kinderkleding is niet haar ding, want kinderen moeten kunnen ravotten en spelen. Daar past haar kleding niet bij. Maar of ze dan wel eens iets heeft ontworpen voor haar 5-jarige dochter? Lachend: ,,Jaha... Ik heb een keer een winterjasje voor haar ontworpen en samen met een van m'n stagiaires gemaakt. Ik moet bekennen: ze heeft het amper gedragen."

Sparen

Welk kledingstuk had je ooit willen kopen, maar lukte niet? ,,Ehh. Dat ken ik niet. Ik zocht dan toch altijd wel geld bij elkaar om dat stuk aan te schaffen. En door te sparen natuurlijk. En even voor de goede orde: dan gaat het om stukken van 500 of 600 euro hè. Niet van 10.000 euro."

Welke kledingstuk verdwijnt nooit uit jouw kast? ,,Dat heb ik ook niet, ik kan heel makkelijk rouleren en ik hecht me niet heel erg aan kleding."

Welk kledingstuk moet ooit nog worden gemaakt? ,,De ultieme jurk voor mijzelf. Hoe die eruit ziet? Lichaamsvolgend, en van een prachtige stof, een gebreide stof denk ik dan. En de kleur? Smaragdgroen, een beetje tussen blauw en groen in."