Na ontslag nu zelf de baas

Toppunt van omdenken: Hannemarie werd ontslagen en nam de bloemenzaak van haar baas over. Die floreert als nooit tevoren, schrijft de PZC.

"Op een vrijdagmiddag stapte de baas binnen. We waren met drie meiden aan het werk. Hij gooide de deur dicht en zei: het is klaar, we zijn failliet, jullie staan op straat. Totaal van de kaart was ik."

Want daar stond Hannemarie van der Nagel dan, zonder baan. Alleenstaand, twee opgroeiende kinderen en een huis waarvoor elke maand betaald moet worden. "Ik was ontdaan, wist echt niet wat ik moest doen. Op Schouwen waren nog maar vijf bloemenzaken, waaronder die van ons in Nieuwerkerk, nergens waren vacatures. En bloemen, dat is mijn ding. Ik kom uit een familie van kwekers, ik weet niet beter."

Te koopZij en haar collega's hebben nog een maand doorgewerkt en toen was het echt klaar. Intussen kwam de zaak te koop te staan. Iets kriebelde. "Ik had eerder een eigen zaak gehad, 25 jaar geleden. Ik had goede ideeën over hoe ik het succesvol kon maken. Alleen, de bank zou me zien aankomen. En zelf had ik niks."

Een vriend van Hannemarie wel. Hij stelde voor het pand te kopen, zodat zij het zou gaan huren. "Binnen een maand was het geregeld. Een nieuwe naam ("BloemMarie"), een nieuwe inrichting, een nieuw assortiment. Nieuw logo, nieuwe bedrijfsauto. En oudcollega's terug in dienst. "Het was voor ons allemaal fijn om weer bij elkaar te zijn. We waren een echt team. Dat zijn we nu weer."

De boer opDe winkel is wel anders dan die was. Moderner, kleurrijker. Tot tevredenheid van de klanten. "Die zien graag dat je in beweging bent. Ik ben hier altijd, ik weet wat ze willen. Meneer Knulst bijvoorbeeld, die is gek van fresia's. Als eigenaar kan ik daarop inkopen. Dat wordt gewaardeerd."

De zaak loopt goed, gelijk al. "We hadden eigenlijk twee jaar uitgetrokken om op het niveau van de goede tijd van de vorige eigenaar te komen, maar daar zat ik in twee maanden al aan. Op Moederdag, een paar maanden na de heropening, stonden de klanten buiten in de rij te wachten tot ze naar binnen konden. Daar werd ik even heel stil van. Nu, een paar jaar verder, durf ik verder te denken. Workshops, bloemabonnementen. Ik wil de boer op."

KansDat succes schrijft Hannemarie niet alleen op haar eigen conto. "Ik heb geweldige werknemers en mijn vader, die al 83 is, rijdt een paar keer per week het eiland over om bloemen te bezorgen. En ik had natuurlijk het geluk dat iemand me hielp met kapitaal. Dat geluk heeft niet iedereen, dat besef ik. Maar iedereen die de kans krijgt, raad ik aan om de kans te grijpen.

"Als je ergens een passie voor hebt, zoals ik voor bloemen, je wilt het en je kunt het, dan moet je ervoor gaan. Ik wilde eigenlijk nooit meer iets voor mezelf beginnen, maar ik moet nu zeggen dat dit één van de beste beslissingen van mijn leven is."

VerzevenvoudigdOok al betekent dat voor Hannemarie dat haar werkweken van twintig naar tachtig uur gingen. Met kerst werden ze zelfs verzevenvoudigd.

"Ik ben niet meer zo vaak thuis als vroeger. Je levert in. Als iemand in de namiddag belt om te melden dat die morgenochtend twintig boeketten nodig heeft, is mijn avond verloren. Dat geeft niet. Ik doe het graag en ik doe het nu voor mezelf. Dat is toch anders. Ik verdien er niet zo veel aan als wanneer ik 140 uur bij iemand in dienst zou werken, maar ik houd er een leuke boterham aan over. En, veel belangrijker, ik maak nu elke ochtend de deur open van 'YES!'"