Wie weet nog hoe het eigenlijk hoort aan tafel?

Giechelend schuiven de leerlingen van het Goese Lyceum aan de tafels van restaurant Puur à la Carte van Food Lab Zeeland. Docent Edwin de Smet van Scalda College voor Hotelmanagement en Gastronomie kijkt goedkeurend toe. Op de tafels glanst het glaswerk en het tafelzilver op het smetteloos witte linnen. Naast elk bord een menukaart. PZC nam een kijkje.

"Ik dacht dat we gewoon een broodje gezond zouden krijgen", zegt één van de leerlingen met ontzag, als een uurtje later kelners in rijen achter de gasten komen staan, met in hun hand imposante cloches. Onder de zilveren schalen gaan smakelijke kipfilets schuil. Op het menu staan.... kip, patat en appelmoes. "Ja, dat is de grap: een heel simpele maaltijd, maar met stijl klaargemaakt en geserveerd", lacht docent Edwin de Smet.GedoeHet maakt één ding duidelijk: hóe je dingen doet, is misschien belangrijker als wát je doet. Ofwel: decorum, uiterlijkheden, etiquette zijn belangrijke smaakmakers in het leven.Maar wie weet nog wat etiquette is? Voor veel mensen staat het woord gelijk aan officieel gedoe, verplichtingen, aan opzitten-en-pootjes-geven, schreef Amy Groskamp-Ten Have in Hoe Hoort Het Eigenlijk?, het standaardwerk voor correct gedrag, goede manieren en wellevendheid. Dat was in 1940. Anno 2016 geldt dat eens temeer. "Wij willen jongeren weer bewust maken van tafelmanieren. Met name in de formele setting, dus bij officiële gelegenheden of in de betere restaurants. Een educatieve lunch", legt De Smet uit. Cijfers over restaurantbezoek in 2015 laten een stijgende lijn zien. Maar hoewel het restaurantbezoek in de lift zit, we zijn hier niet gewend om de kinderen mee te nemen naar een duur restaurant. Dat is te zien in de manier waarop ze zich gedragen; terwijl Belgen met hun kroost heel keurig een vorkje prikken, rennen Nederlandse kindjes al snel rond de tafels of smijten frietjes naar elkaar.BeduusdAan een van de tafels zit Maaike van Peenen een beetje beduusd voor zich uit te kijken. De hele educatieve lunch is aan haar te danken: Maaike raadde het juiste aantal macaronislierten in een pot, tijdens een beroepenbeurs. "Ik dacht, ik win toch nooit", zegt Maaike. Bo van Halst, tegenover haar, had nog nooit van het woord etiquette gehoord. "Ik neem dit niet echt serieus. Het zijn dingen die je gewoon doet, maar nu is alles opeens bijzonder omdat iedereen naar je kijkt."Een tafel verder wendt Rick Baaijsen (14) zich beleefd tot Robin Boeren (15): "Zou ik nog een broodje mogen?" Zijn buurman slaat zijn ogen ten hemel. "Wie ben jij?! Normaal ben jij echt een tokkie!" Theatraal naar de rest van de tafel: "Laat u zich niet bedriegen door deze man. Zo is hij normaal niet." Robin zwaait ongeduldig met het broodje in zijn uitgestoken hand: "Ik ga het niet gooien, maar ik zou het maar heel snel aanpakken!" Rick, bestraffend: "Je moet het op een plankje geven!"RoeispanenOndanks de soms oplaaiende hilariteit pikt klas T-vmbo3 behoorlijk wat op over etiquette. Meest gestelde vraag: 'Mogen we al gaan eten?', vertelt lerares gastvrijheid en bediening Trinke Hamels-van Es. Gedurende de lunch komt het ene na het andere leermomentje voorbij. De servetten mogen nu niet om de nek, maar worden in drieën gevouwen op schoot gelegd. De tomatensoep wordt uit een kannetje in het bord geschonken, waar het garnituur en een scheut room op liggen. "Niet door elkaar roeren, maar met je lepel een hapje van alles pakken", adviseert de lerares. En aan het eind van de maaltijd, niet zeggen; 'Ik zit vol', en ook je mes en vork niet als roeispanen op je bord leggen. "Netjes naast elkaar schuin rechts op je bord."Abul Khalif (15) vindt het geweldig, vertelt hij, terwijl hij de cola laat walsen in zijn wijnglas. "Wordt dit allemaal...euh.. benut?", vraagt hij, wijzend naar de menukaart. "Je gaat er helemaal netjes van praten!", roept zijn buurman. Yoran de Kok (15) zit duidelijk te genieten. "Ik heb nog nooit echt in een chique restaurant gegeten. Soms gaan we uit eten. Dan bestel ik spareribs. Of biefstuk, of schnitzel. Met frietjes. Maar ik heb wel geleerd hoe ik moet eten, hoor."GiechelenTegen de tijd dat het dessert op tafel komt - een chique dame blanche - beginnen de cola en icetea hun tol te eisen. Rick houdt niet meer op met giechelen. Desondanks zijn na afloop alle leerlingen tevreden. Over het lekkere eten en de gezelligheid. "Dit gaan wij met meer scholen doen", besluit Edwin de Smet.