De ondernemer op vakantie (6): 'Hoe kan dat nou? Ik schaam me dood!'

Afgelopen zondag krijg ik een appje van een gast. Ze schrijft dat ze een tablet gevonden heeft in een keukenkastje in hun appartement. Het zweet breekt me uit. Mijn interne monoloog komt direct op gang. ,,Ik kan er toch niet overeen gekeken hebben? Na de schoonmaak check ik alle laadjes, kastjes en wat nog meer. Hoe kan dat nou? Ik schaam me dood! Wat deed die tablet daar eigenlijk…?” Je merkt het al: ik ben niet zo lief voor mezelf.

Mysterie van de verloren tablet

Om het mysterie wat kleiner te maken, check ik even bij haar wáár ze de tablet heeft gevonden. In het bovenste keukenkastje, zo blijkt. Mijn interne monoloog gaat nog even verder: ,,Ik snap het al. Een kastje waar je net niet helemaal goed in kan kijken. De persoon die normaal gesproken de badkamers schoonmaakt, is even bijgesprongen bij het schoonmaken van een keuken. Deze keuken.”

,,De keukenwerkinstructie ‘alles eruit, planken schoon, keukenspul allemaal checken en alles er weer in’ heeft deze keer blijkbaar niet helemáál gewerkt. En toen ben ik bij de check niet op een stoel gaan staan om te kijken of er nog niets anders in het bovenkastje stond dan een maatbeker, beslagkom en een rasp.”

Schaamte-appje aan de gast

Ik voel me heel ongemakkelijk en merk dat ik verhalen in mijn hoofd maak over wat die gast zou kunnen denken. Ik ken mezelf: die verhalen worden soms onnodig en onrealistisch groot. Dus ik besluit mijn ongemak vanuit mijn rol als gastvrouw met haar te delen.

Ik laat haar weten dat ik me een beetje schaam dat ze de tablet gevonden hebben, want die had ik natuurlijk moeten vinden, niet zij. Ik zeg er ook bij: ,,Ik probeer me te focussen op de dankbaarheid dat jij ‘m hebt gevonden en dat de betreffende gasten nog in de buurt vakantie vieren.”

Een steekje laten vallen, voelt kwetsbaar

Ik ben blij dat ik dat heb gedaan, want na het delen van mijn ongemak kan ik het direct loslaten. En al helemaal na haar empathische reactie op mijn schaamte-appje: ,,Dat hoeft helemaal niet hoor! Het appartement was brandschoon en dit soort dingen kunnen gebeuren, toch?” Zo fijn en empathisch. En ook een moment van verbinding. Delen is helen.

Een steekje laten vallen, voelt kwetsbaar. Maar door het te bespreken kun je de angel uit het verhaal halen én kun je voorkomen dat het verhaal - dat je er zelf van maakt - onnodig groot wordt.

Hoe ga jij als ondernemer om met steekjes laten vallen? Kun je het gemakkelijk loslaten, of zeg je dat je het loslaat, maar stop je het lekker diep weg? Helpt het jou om te delen wat het met je doet?