Blog Nico Dijkshoorn
Nico Dijkshoorn heeft een ondernemersplan, tenminste...
Er moet een stilte gevallen zijn na het lezen van de kop boven dit artikel. Begrijpen we. Want Nico Dijkshoorn, een ondernemersplan? Onze Nico, van die blogs? Zeker. Iets met schrijfvakanties. Maar gelukkig sloeg bij het schrijven van de blog over dat ondernemersplan de twijfel meteen al toe.
Als zelfs De Ondernemer mijn stukken niet meer wil publiceren dan heb ik altijd nog een financieel vangnet: schrijfvakanties organiseren in Griekenland. Of Turkije. Spanje kan ook. Maakt niet zoveel uit. Het hele idee van een schrijfvakantie is dat je - het woord zegt het al - een vakantiegevoel krijgt en dat je ook nog eens in vier dagen (het korte arrangement) van mij leert hoe je mensen zo gek krijgt om je stukjes te publiceren.
Want daar gaat het meestal om, bij mensen die willen leren schrijven. Het moet binnen een week en ze willen daarna door een groot publiek worden gelezen. Ik zeg ‘meestal’, want er zijn natuurlijk ook romantische zielen die boven op een berg in Toscane, met een vaas wilde bloemen op tafel, een stukje over de schoenen van hun overleden vader schrijven.
Nu vraag ik mij af, qua ondernemen, of ik dat zou durven, geld verdienen aan mensen die willen leren schrijven en die het heel belangrijk vinden dat hun teksten ook wekelijks worden gepubliceerd. Nu ik het opschrijf voelt het al als bedrog, want schrijven is niet te leren.
n Nico Dijkshoorn weet het zeker: 'Er gebeurt iets nieuws in de ingeslapen, doodsbange reclamewereld'
Natuurlijk kan je een groep van vijftien mensen in een Franse boerderij leren hoe je een eerste alinea tikt, hoe je een dialoog schrijft, dat je je zinnen niet te lang moet maken en dat je het gebruik van modewoorden moet zien te voorkomen, maar wat ik ze niet kan leren is om op een unieke manier te kijken.
Ik kan wel zeggen: ‘Lieve mensen, ik hoop dat jullie een mooi Frans ontbijt hebben genuttigd. Mijn eerste tip van vandaag is: gebruik nooit lelijke woorden. Gewoon niet doen. Vaatwasser, keukenblok, afvoerpijp, mengkraan, afdruiprek en afzuigkap, gebruik die woorden vooral niet als je iets over een keuken wilt schrijven. Het zijn lelijke, bonkige woorden. Daarom vraag ik jullie vandaag een stuk van 1200 woorden te schrijven over je moeder in de keuken. Zong ze, tijdens het klaarmaken van het eten? Heb je haar ooit zien huilen tijdens het koken van aardappelen en wie kwam haar dan troosten?’
Daar gaat het om bij schrijven: je moeder zien en niet de nadruppelende koffiemachine. Een koffiekan, die tijdens een vakantie twee weken lang droog heeft staan koken en dan de opluchting beschrijven dat het huis niet in vlammen is opgegaan, met alle foto’s van de kinderen, dat is ook een mooi beeld.
Ik denk altijd heel snel te weten hoe mensen in elkaar zitten. Ook als iemand 1400 euro all-in betaalt om van mij te leren hoe je een boom beschrijft, dan nog zou ik het heel ingewikkeld vinden om dat te leren aan iemand die blauwe sandalen om zijn blote voeten draagt.
Waar dit ondernemersplan werkelijk schuurt is mijn weerzin om met wildvreemde mensen vier dagen lang in een afgesloten ruimte te verkeren. Ik zou daar niet van slapen.
Dat ik een boerderij in Het Zwarte Woud heb gehuurd om de driedaagse cursus Schrijven Over Bomen Een Nog Heel Veel Meer te geven, dat ik een uur voor aankomst van de cursisten schoteltjes neerzet met streekproducten, dat ik nog een keer de Powerpoint oefen, zodat ik op het goede moment iets lekker geks zeg bij een dia van een Duitser die met zijn parachute in een boom is blijven hangen en hangend aan de tak een notitie maakt in zijn opschrijfboekje, dat ik mijn haar nog een keer zo op het hoofd druk dat het net is alsof ik nog haar heb, dat alles gewoon klopt en het er uitziet als een echte grotemensen-cursus en dat dan de bus met de cursisten aan komt rijden, ik ze zie uitstappen en dat ik dan meteen, puur op eerste indruk, aan 85 procent van de groep een hekel heb.
Dat is niet ondenkbeeldig. Ik denk altijd heel snel te weten hoe mensen in elkaar zitten. Ook als iemand 1400 euro all-in betaalt om van mij te leren hoe je een boom beschrijft, dan nog zou ik het heel ingewikkeld vinden om dat te leren aan iemand die blauwe sandalen om zijn blote voeten draagt. Ik denk dat ik iemand in een tuinbroek met afgeknipte pijpen nooit zal kunnen leren een column te tikken over wat dan ook.
Lees ook: Nico Dijkshoorn zag het niet, Shawn Harris gelukkig wel: avocado's
Er zijn nog andere bezwaren. Ik moet samen met de cursisten eten. Naar al die verhalen moeten luisteren, dat hun Oom Rinus ooit een keer tegen ze zei: wat kan jij leuk schrijven. En dat cursusleider Oom Dijkshoorn dan drie dagen later moet zeggen: je bent geen schrijver, maar een automonteur.
Wat ik zou moeten zeggen is dit: ‘Jullie zijn op de verkeerde plek. Jullie krijgen je geld terug. Ga reizen in je hoofd en schrijf daarna alsof er niemand met je meeleest. Een gratis advies. Meer hebben jullie niet nodig.’
