Blog Nico Dijkshoorn
Nico Dijkshoorn: Pashokjes? Nee! Online? Ja!
Hij geeft het toe, in zijn blog: online kopen heeft mijn leven zoveel beter gemaakt. En als Nico Dijkshoorn dat schrijft willen we daar alles van weten. 'Online je kleren kunnen kopen heeft mij kleding-technisch uit een wurgend isolement getrokken'.
'Ik wil u leren begrijpen. Ik ga bij De Ondernemer tweewekelijks in gevecht met mijn diepste angst: risico nemen. Ergens echt in geloven. Ik wil hier mijn ondernemers-cynisme proberen kwijt te raken.' Aldus: Nico Dijkshoorn.
Deze week sloot ik, onder vreemde omstandigheden, een online congres af van NVM Business. Het publiek bestond uit ondernemers die heel welwillend in hun kuipstoeltje waren blijven zitten om naar mijn niet rijmende gedicht over twee uur congres te luisteren. Thuis luisterden er duizend virtueel aanwezige congresgangers, al weet je dat nooit.
Het was opeens een wat beladen bijeenkomst geworden omdat er op de poster van de aankondiging alleen maar mannen stonden. Dat werd een dingetje. Het was mij zelf niet opgevallen. Ik geloof niet dat de vorm van het kruis enige invloed heeft op deskundigheid.
Maar over kruis gesproken. Dagvoorzitter Jeroen Pauw, vrouwenkenner bij uitstek, zag er verdacht masculien uit en beleefde zichtbaar plezier aan deze middag. Een paar wanhopige kledingverkopers, aan de rand van de afgrond door de coronacrisis, probeerde hij op te peppen met de volgende zin: ‘Wie wil zijn kleren nu online kopen? Die wil je toch passen? Kijken hoe ze staan? Toch?’
Kleren hoor je nooit te passen, en zeker niet in het bijzijn van wildvreemde mensen. Ik ervaar dat al een leven lang als het werk van de duivel. Geen enkele andere bezigheid slaat mij zo uit het lood.
Dat was ik niet helemaal met hem eens. Kleren hoor je nooit te passen, en zeker niet in het bijzijn van wildvreemde mensen. Ik ervaar dat al een leven lang als het werk van de duivel. Geen enkele andere bezigheid slaat mij zo uit het lood. Ik draag mijn broeken en schoenen tot mensen mij ongevraagd beginnen uit te leggen waar in mijn gemeente de voedselbank is gehuisvest.
Liever scharrel ik ’s nachts, gekleed in oude vodden, door onverlichte straten dan dat ik midden in een winkel met een nieuwe broek om mijn kont voor een spiegel moet gaan staan. Online je kleren kunnen kopen heeft mij kleding-technisch uit een wurgend isolement getrokken.
Het waren vooral de kledinghokjes die mij gek maakten van angst. Het hele idee dat ik achter een gordijn mijn kleren uit moest doen en dat ik dan vlak naast mij de piepende adem van een 76-jarige vrouw kon horen, verlamde mij. Misschien nog belangrijker: ik begreep de routing nooit in gebouwen en winkels.
Lees ook: Nico Dijkshoorn weet het zeker: 'Er gebeurt iets nieuws in de ingeslapen, doodsbange reclamewereld'
Al zet je zes meter breed boven een deur dat ik moet duwen, ik trek er aan, als een parkiet die niet begrijpt hoe het waterbakje werkt. Een uur geleden, en ik zal doodvallen als het niet waar is, liep ik nietsvermoedend de verkeerde zaal van een crematorium binnen. Ik stond opeens naast de familie die zich opmaakte voor de plechtigheid. Opeens begreep ik: er is een aparte ruimte voor de genodigden en die heb ik gemist.
Zo gaat het vanaf mijn 15e in kledingzaken. Ik verstar en doe alles fout. Het wachten op een pashokje vind ik de hel. Er staan mensen om je heen die allemaal zien wat je gaat passen. Een vleeskleurige coltrui, een overhemd met veel te veel bloemetjes of een broek waar eigenlijk iemand in moet die 30 jaar jonger is.
In het slechtste geval gaan mensen zich er mee bemoeien. Een vrouw vlak achter mij tikte me ooit op mijn schouder en vroeg: ‘Die broek, gaat u daar deze schoenen bij dragen?’ Ik ben daar dagenlang van in de war geweest. Liep ik nu al twee jaar lang op de verkeerde schoenen in de rondte?
De pashokjes zelf, met gordijnen die nooit helemaal dicht gaan. Het bukken en je hoofd tegen een ijzeren buis stoten, omdat op een of andere manier ooit, door de hele branche, is besloten dat pashokjes de uitstraling moeten hebben van een post-apocalyptische SF-film. In negen van de tien kledingzaken kan moeiteloos een nieuwe Mad Max film worden opgenomen.
Online kopen heeft mijn leven zoveel beter gemaakt. Ik durf nu bijvoorbeeld, dronken van drank, broeken en schoenen te bestellen. Vaak ben ik dat de volgende ochtend alweer vergeten.
Dan het naar buiten moeten lopen met de nieuwe broek, omdat er bijna nooit een spiegel in de pashokjes hangt. Daar zit een sadistisch idee achter. De hele bedoeling van fysiek kopen is dat je volstrekt weerloos midden in de zaak staat en dat dan een scholiere met een bijbaantje aan je kan vragen: ‘En? Hoe zit hij op de kont?’
Ook heel erg: de schattende blik naar de buik en dan net te hard het geschreeuw naar het magazijn: ‘Robbie, heb jij dat ribfluwelen vest nog als X-Elletje?’
Online kopen heeft mijn leven zoveel beter gemaakt. Ik durf nu bijvoorbeeld, dronken van drank, broeken en schoenen te bestellen. Vaak ben ik dat de volgende ochtend alweer vergeten. Enkele maanden geleden ontving ik totaal onverwacht een pakket uit Zweden, met daarin de engste schoenen die ik ooit zag. Voor het idee: een paar gewone degelijke zwarte herenschoenen met een rubberen zool van ongeveer 23 cm er onder.
Ik heb ze aangedaan. Ik leek op een Italiaan die net wilde doen alsof hij heel lang was. In een schoenenwinkel zou ik waarschijnlijk hebben gezegd: ‘Ja, apart! Pak maar in.’ Te bang om ouderwets te worden gevonden. Nu kon ik ze lachend terugsturen.
Een week later vertelde mijn zoon mij dat ik een collectors item had teruggestuurd. Japanse oversized schoenen met een knipoog naar de Scandinavische vibe. Ik heb er geen traan om gelaten.
