Ondernemers zien de toekomst, Nico Dijkshoorn de valkuilen (zegt-ie)

Nu komen dagjesmensen vooral naar Staphorst om ergens voor een kerk te gaan staan, een foto van elkaar te nemen en dat ze dan thuis kunnen zeggen: ‘Dat dat gewoon nog bestaat in Nederland! Laten we het koesteren. Een plaats waar des avonds de wolven door de straten trekken, omdat er toch nooit iemand buiten is.’

Zet vlak buiten de gemeentegrens een Goddelijke Ballenbak neer en Staphorst zal binnen 5 jaar uitgroeien tot het grootste Christelijke Pretpark op aarde. Denk bijvoorbeeld het hoogste reuzenrad van Europa, met nu eens niet het manische geschreeuw vol reverb en echo (jaaawierezwaaiealsmaarhogerjaaamensuudaargaaaaanweweerlaatsteronde) maar iemand die duidelijk, zonder gedoe, zegt: ‘Voor maar 7 euro 50 nog even iets dichter bij de hemel!’

Ik zie de valkuilen

Het is maar een wild voorbeeld, maar waar het mij om gaat: ik zeg tegen dat soort plannen meteen nee. Ik zie de valkuilen. Zullen de inwoners van Staphorst dat wel goed vinden? Komen die niet, met hooivorken boven hun hoofd, schuimbekkend naar de attractie, omdat we nu eenmaal niet op de aarde zijn om plezier te hebben? Worden die ballen in de ballenbak niet heel erg vies en wie moet dat dan schoonmaken? En doen we dat dan met wijwater? Waar koop je die ballen en hoeveel verschillende kleuren gebruik je?

Ik denk in mislukkingen terwijl u, ondernemer in hart en nieren, altijd uitgaat van het goede, de verlossing, het gat in de markt. Daarom staat u aan geldschieters een broek te demonstreren die zichzelf strijkt of een aardbeienjam die voor 95 procent uit slachtafval bestaat. U gelooft in een onderneming. U ziet het eindproduct voor u, terwijl ik al in mijn broek pis van angst als ik alleen aan het traject denk.

Meer voorbeelden. Als iedere domme lul bitcoins koopt dan denk ik: dat kan dus nooit wat zijn. Te veel mensen zijn enthousiast. Dit mechanisme treedt ook in werking als ik een hele leuke lamp in IKEA zie hangen. Mooi licht, goede vormgeving, een aan/uit knop die voor iedere debiel is te begrijpen en makkelijk vervangbare lampjes, die je niet per 150 stuks in Slovenië hoeft te bestellen. Een droomlamp. Eigenlijk de lamp waar je al een leven lang naar zoekt.

Toch denk ik dan: kan niks zijn, want hij is van IKEA. Als Karel en Greet uit Hulst dezelfde lamp als ik mooi vinden, kan dat dan nog wel eens goede lamp zijn? Ben ik dan nog wel die unieke Nico Dijkshoorn met zijn verfijnde smaak, die onder prachtig strijklicht poëzie leest van een vergeten Portugese dichter?

Zo werkt dat dus. De ontwerper van die lamp heeft enthousiast gewerkt aan een lamp die daarna inderdaad 90 miljoen keer wordt verkocht en ik sta weer eens te twijfelen naast een Liktefrikke.

Nog een voorbeeld, opdat u een nog een beter beeld van mijn fnuikende mindset krijgt. Deze week heb ik, na zes jaar twijfelen, eindelijk iets gebakken van Dr. Oetker. Brownies om precies te zijn. Al die jaren heb ik in supermarkten gekeken naar de foto op de verpakking. Steeds dacht ik: dat klopt niet. Onmogelijk dat zelfgemaakte Brownies er zo uitzien.

Op de achterkant van de doos las ik wat er in de verpakking zat. Een zak poeder en een kartonnen vormpje. Hoefde alleen water bij. Meteen doemden er problemen op. Ik zou niet snappen hoe je het karton moest vouwen. Mijn oven, gaf die wel de juiste temperatuur aan? Als ik 180 graden instelde, was dat dan ook de werkelijke temperatuur of deed mijn oven maar wat?

Ik heb geen moment geloofd dat mijn Brownies er uit zouden gaan zien zoals op de verpakking. Glimmende chocola, smeuïg, heel gezellig op een bord. Ik wist zeker dat mijn brownies door een verkeerde handeling grijswit zouden worden, dat ik ze niet uit de kartonnen vorm zou weten te krijgen en dat ik ze dan moest serveren als opgedroogde stukken geitenkak op vettig karton.

Maar ze staan nu vlak voor me. Prachtige brownies. Net alsof Dokter Oetker ze zelf heeft staan bakken. Bijna zonde om op te eten.

Zo werkt dat dus. Iemand heeft ooit bedacht dat mensen thuis uit een kartonnen doos willen bakken. Dat ze het leuk vinden om water op poeder te gooien. Dat ze zich niet schamen voor supermarktgebak. En hij of zij had gelijk. Dat vind ik zo aandoenlijk en daarom ben ik hier zo graag, op deze site. Dat rotsvaste vertrouwen van u in de wansmaak van de consument.