Ondernemer John Elst: ,,Juist nu positiviteit uitstralen, ook voor mijn mensen"

Het is lastig om de lach van het ­gezicht van John Elst te krijgen. Ook het coronavirus slaagt daar niet in. ,,Als ik hier binnenkom op kantoor en ik zucht ach en wee over het coronavirus, dan gaan mijn mensen huilend en met hangende oren naar huis. Ik moet juist nu positiviteit uitstralen. Want ik moet mijn mensen meekrijgen in het blijven zoeken naar mogelijkheden en kansen.”

Die mensen heeft hij nodig om zijn in Zundert gevestigde bedrijf NED Personeel en zijn GTC Rally door de coronacrisis te slepen. Op de zaak is hij de algemeen ­directeur voor 1500 mensen die gedetacheerd zijn of anderszins in dienst van bedrijven in de horeca, de agrarische sector of in de industrie, zo is te lezen bij BN De Stem.

Ondernemer en organisator

John Elst, geboren en getogen in Achtmaal, leerde het vak van onder­nemer en organisator van zijn vader Jan. Die zat in de varkenshandel en ­probeerde met het organiseren en of steunen van wielerwedstrijden en rally’s het nodige leven in de Achtmaalse ­brouwerij te brengen. Het leven in het grensdorp was voor de kleine Elst één groot avontuur. Noem hem een ondernemer die het vak leerde op de straat. Van de geplaveide hoofdweg tot de ­zanderige smokkelpaadjes.

,,Mijn vader zei altijd: als je je boterham kunt verdienen met varkens, kun je overal je brood mee verdienen.” De varkenshandel werd een vervoerbedrijf. ,,We vervoerden alles behalve varkens.”

Waarom hij stopte met de varkens? ,,Omdat ik daarin als vakman het verschil niet meer kon maken. Je moet als ondernemer van toegevoegde waarde zijn voor je klanten. Voor mij was dat het selecteren, uitstrepen, van varkens op kwaliteit en gewicht voor de diverse afnemers. Het ene was geschikt voor de Italiaanse markt. Het andere meer voor de Britse. Door de enorme schaalvergroting was ik op het laatst alleen nog maar de man die de varkens vervoerde van de boer naar de slachterij. Daar vond de selectie plaats. Ik vond dat ik geen toegevoegde waarde meer had.”

Horecapersoneel nu op het land

Inmiddels is hij algemeen directeur en mede-eigenaar van NED Personeel, dat werknemers uitzendt, detacheert of op de loonlijst neemt voor klanten in vooral de horeca (400 man), de agrarische sector (700 man) en de industrie (300 man).

,,De horeca is helemaal weggevallen, maar de mensen die daarin voor ons werkzaam zijn, kunnen we nu mooi inzetten bij de boomteelt, de aardbeienpluk of het aspergesteken. In die sector werken bij ons voor tachtig procent mensen uit Oost-Europa. Een derde kan niet terugkeren naar Nederland.”

Elst glimt van trots als hij vertelt over koks die nu bij de boer komkommers snijden, afwashulpen die leren asperges te steken en obers die aan het aardbeien plukken zijn. ,,Toen ik klein was ging ik ook aardbeien plukken. Kinderen van nu doen dat bijna niet meer. ‘Want daar hebben we toch Polen voor’, zeggen ze dan.” Hij zegt het met een lach, maar de ondertoon is er een van afkeuring.

Zoals hij ook praat over de bereidwilligheid van zijn personeel om vanuit de horeca bij te springen op het land. ,,Premier Rutte heeft geregeld dat ze honderd procent doorbetaald krijgen. Dat doen wij graag. ‘Want jullie kunnen er niks aan doen. Wij ook niet. We verlangen alleen dat jullie gaan werken waar we je nu nodig hebben.’ Als ze zeggen: ‘Dat doen we niet’, is dat in principe werkweigering. We laten ze echter. Zeventig procent staat er positief tegenover. Vooral de mensen hier uit de regio van wat wij de boerenbuiten noemen. Ze zijn minder vaardig in werken bij de boer, maar het gaat om de intentie en de sociale bereidheid om mee te helpen nu dat nodig is.”

Sociale betrokkenheid

Sociale betrokkenheid. ,,Ook iets wat mijn vader me meegegeven heeft”, zegt Elst. Als de regering bijspringt, moet je daar volgens hem iets ‘voor laten zien’. Niet alles moet gekoppeld zijn aan geld.

,,Werken doe je niet alleen voor het geld. Het is net zo belangrijk om ’s avonds met een tevreden gevoel thuis te komen omdat wat je gedaan hebt, belangrijk was. Zeker nu.” In het zakendoen is het volgens Elst net zo.

,,Vooropgesteld dat er een groot verschil is of je te maken hebt met klanten die zelf ondernemer zijn, of dat je het moet hebben van de consumentenmarkt. Van ondernemer tot ondernemer houd je veel meer rekening met elkaar. Of het nu om de handel in varkens gaat of wat anders, je moet ook willen dat de ander er geld aan verdient. Want dan koopt hij de volgende keer weer een varken bij je. Er is een gemeenschappelijk belang dat je in het oog moet houden. Dat betekent dat ik altijd probeer een win-winsituatie te creëren. Dat praat veel gemakkelijker.”

'Eens zal dit toch voorbij zijn'

Elst vist een e-mail boven water. ,,Van een bedrijf dat laat weten dat de betalingsvoorwaarden voor even versoepeld zijn. Hier word ik blij van. Zo moet het. Eerst kijken wat er nog kan, voordat je naar het UWV stapt. Daarmee is je ­bedrijf nog niet gered. Nu heb je de kans om je te onderscheiden en het verschil te maken. Wij gaan de bonussen die horeca­ondernemers normaal achteraf krijgen voor een bepaalde afname vooruitbetalen. We zeggen daarmee dat we mee willen helpen voor als het land straks weer opengaat. Want eens zal dit toch voorbij zijn.”

Bezorgd om gezondheid medewerkers

,,In eerste instantie ben je bezorgd om de gezondheid van je medewerkers. We hebben alles zoveel mogelijk aangepast. Van thuiswerken tot meer busjes inzetten om mensen te kunnen blijven vervoeren naar hun werk. Daarna komt de vraag of je iedereen kunt blijven doorbetalen. Al met al is zo’n dertig procent van de omzet weggevallen en zitten er vierhonderd mensen thuis. Toen duidelijk werd dat ook wij in aanmerking kwamen voor de steun vanuit het UWV, was ook die zorg weg.”

,,Nu ben ik bezorgder over het herstel dan deze coronaperiode zelf. De schwung is eruit aan het gaan. Krijgen we die er met z’n allen terug in? Het eerste elftal van Achtmaal zal wel snel weer gaan spelen. Zoveel publiek trekt dat niet. Maar hoe is dat voor bijvoorbeeld de Huishoudbeurs of andere grotere evenementen?”

De vraag waar het coronavirus hem persoonlijk het hardst heeft getroffen, ontlokt de zoveelste brede lach op het gezicht van de Achtmaalse levensgenieter. ,,Man, ik had dit jaar VIP-kaarten voor de Formule 1 Grand Prix van Monaco én voor die van Zandvoort én voor de race in Frankrijk. Gaan alle drie niet door. Ondertussen heb ik weer ontdekt hoe mooi de tuin thuis is. Eigenlijk hoef je het niet eens zo ver te zoeken om nog te genieten van het leven.”