Begrijp hem goed, hij vindt het ook vreemd dat je een bekertje pakt, er iets uit drinkt en het dan weer weggooit. ,,Maar dat zijn we nu eenmaal gewend geraakt”, vertelt Prinsen aan het AD. En dat hoeft wat Prinsen betreft helemaal geen probleem te zijn. Want de bekertjes van Nero zijn - hij vraagt het voor de zekerheid even na bij zijn compagnon - 99,9 procent samengeperste papiervezel. En 0,1 plastic. ,,Je moet er dus ook geen twee uur water in laten staan, want dat vinden ze niet leuk.” In heel Europa zijn die bekers geaccepteerd, weet hij. ,,Maar Nederland moet weer voorop lopen, dus hier zijn ze afgekeurd.”
Nero heeft in de vijftien jaar van zijn bestaan een klantenkring opgebouwd van duizenden kleine en grotere bedrijven. Met meestal standaard-wegwerpbekertjes, maar soms ook heel bijzondere. In de cleanroom van ASML bijvoorbeeld, waar het kleinste stofje een chipmachine in aanbouw kwaad kan doen, zijn de bekertjes puntvorming en statisch geladen. Zodat als er een stofje rondvliegt, het vanzelf aan de beker plakt.
Lees ook: Maurits (23) heeft oplossing voor verbod wegwerpbekers: een wasstraat
Mensen knijpen erin
De bekertjes en ‘accessoires’ (roerstokjes, creamer...) zijn toch al gauw goed voor een procent of 15 van de omzet, legt Prinsen uit. Gaat die eraf, bijvoorbeeld omdat bedrijven met glazen of stenen kopjes gaan werken, dan kan hij niet anders dan de koffie, de machines of de enorme waterflessen weer wat duurder maken. ,,Als ondernemer heb je nu eenmaal rendement nodig.”
Zijn bedrijf heeft in het verleden al van alles geprobeerd. Bekertjes van polycarbonaat (kunststof, red.) bijvoorbeeld. Maar wat gebeurde daarmee? Mensen knepen erin, ze vielen een keer, er kwamen minieme scheurtjes in die in de hete vaatwasser groter werden. Het werden lekkende bekertjes.
Het voelt opeens alsof wij het grote probleem zijn
Has Prinsen, ondernemer
Dus hoopt Prinsen nog dat de wegwerpbekertjes die Nero heeft alsnog worden goedgekeurd, als de overheid zich komende zomer nog een keer over het verbod buigt. Zelf vindt hij het een mooie oplossing. Dus als zijn huidige voorraad - waard 60.000 euro - op is, en ze zijn niet strikt verboden, dan bestelt hij weer nieuwe.
Ondernemers worden veel te hard geraakt door alle nieuwe milieuregels, vindt de Helmonder. Even overwoog hij een elektrische bus te nemen, komende jaren in steeds meer binnensteden verplicht. Zijn huidige bussen hebben een laadvermogen van 1600 kilo, het elektrische alternatief waar hij zijn oog op liet vallen kwam tot 600. En heeft een actieradius van 200 kilometer. ,,Dan hoef ik jou niet uit te leggen wat het me gaat kosten om elke keer bij te laden. Voorlopig wacht ik maar af.”
Paprika’s in plastic
Wat Prinsen vooral steekt is de, in zijn ogen, willekeur van het milieubeleid. Want staat hij bij de kassa in de supermarkt, dan zit alles wat hij op de lopende band zet in dik plastic verpakt. Tot en met de paprika’s toe. Ken je die pakjes Taksi? vraagt hij. Aan de buitenkant van dat pakje vruchtensap zit een kartonnen rietje. ,,Maar dat is in plástic verpakt! Ja, wij lachen daar ook om, maar wel als een boer met kiespijn. Het voelt opeens alsof wij het grote probleem zijn.”
Lees ook: Hoe komen we nu echt af van wegwerpplastics? Spoiler: niet door de overheid
