Expert Tonie Broekhuijsen: hoe effectief propaganda voor winkeliers kan zijn

Lokaal is het nieuwe, prettige normaal

Net als de rest van vakantie vierend Nederland zocht ik de afgelopen weken vertier in eigen land. Nu doen we dat al jaren, dus het was even wennen om boeg aan staart, stootwil aan stootwil, in colonne over de Friese wateren te varen. In ons dorp ontstonden rijen voor de plaatselijke supermarkt, de visboer en de cafetaria. In het afgelopen decennium hebben we hier nog nooit, zelfs niet tijdens het Skûtsjesilen, in de zomer zoveel mensen gezien.

Ons dorp moet het van het toerisme hebben. De camping, de supermarkt, de visboer en de cafetaria-eigenaar zijn in het voorjaar nog zwaar in mineur.,,Zo’n voorjaar ga je natuurlijk niet goed maken”, moppert de cafetaria-eigenaar met Pinksteren. Op het bijna lege terras van het hotel, met ontsierende rood-witte linten tussen de tafels alsof je naast een plaats delict koffie mag drinken, kijken we uit op een maagdelijk kanaal, waar geen boot te bekennen is. Een eendenfamilie heeft bezitgenomen van de vlonders op de camping tegenover. “Ja, het is zéér rustig”, meldt de kelner, met gevoel voor understatement.

Maar niet iedereen in het dorp laat het hoofd hangen.

In de supermarkt worden we vrolijk verwelkomd door de eigenaresse. ,,Ah, wat fijn! Jullie komen weer even van de rust genieten? Blijven jullie lang?” Ook zij heeft een looproute gemaakt om de beruchte anderhalve meter afstand van elkaar te kunnen houden. Wetend dat we uit de stad komen, gewend aan een ruim assortiment, zegt ze voor de zekerheid nog even: ,,Als jullie iets niet kunnen vinden, bestel ik dat gewoon? Dat weten jullie, toch?”

In het huisje waar we verblijven, staat een fles wijn klaar, met een kaartje van de supermarkt: Fijn dat jullie er weer zijn! Dat heeft ze geregeld met de verhuurders. Waar we soms naar een grote supermarkt rijden om voor de hele week boodschappen te halen, fietsen we nu dagelijks op en neer naar de plaatselijke supermerk foar úsboadskippen*). We worden gezien, er wordt naar ons geluisterd, en we maken een praatje. Dat maakt een mens blij. Waarom zouden we ergens anders ons geld uitgeven?

Het slechte voorjaar is deze zomer dik goed gemaakt in het dorp, ook voor de cafetaria, met rijen voor de softijsmachine. Het terras van het hotel zit avond aan avond tjokvol. Op de camping kan er geen tent, caravan of camper meer bij. In de supermerk komen ze handen te kort; man, zoon en vrienden springen bij om de schappen te vullen. Tijd voor een praatje heeft de eigenaresse nog wel, bij het afrekenen: ,,Dit hadden we van het voorjaar niet verwacht”, zegt ze met pretoogjes: “Nee toch?”

Terug in de stad haal ik een krantje bij de tabakswinkel op de hoek. We zijn samen met roken gestopt, de eigenaar en ik. Was het jarenlang tobben voor hem, nu staat hij grijnzend achter de toonbank. ,,Ik leer de mensen uit de buurt weer kennen. Voor corona kochten ze hun sigaretten natuurlijk daar waar ze werken, onderweg of op het station. Nu komen ze hier. En ze roken thuis meer.”

Naast supermarkten zijn het de lokale ondernemers, die de winnaars van de crisis worden genoemd, lees ik in de krant. Ook bij de kaasboer om de hoek schiet de omzet omhoog, omdat iedereen grotendeels thuis werkt. Lokaal is het nieuwe en prettige normaal. En een persoonlijke band met je klant, nog steeds, de meest effectieve propaganda voor je winkel die er bestaat.

*) Fries: voor onze boodschappen.