Ondernemer opent 's nachts deuren voor ramadanjongeren

Twee jaar geleden is het nog maar dat Yassin Bartal (22) voor de deur stond bij Victory Centrum Nederland in de Goudse wijk Goverwelle. Met de intentie om naar binnen te gaan? "Nee, niet eens. Ik hing daar maar wat, zoals ik de rest van mijn tijd ook aan het hangen was in de wijk. Roken, praten met de jongens... Slechte dingen doen, dat ook. Op dat moment kon het me allemaal niet zoveel schelen.''

Joost Walraven (39), initiatiefnemer en eigenaar van Victory Centrum en zelfverklaard visionair op het gebied van persoonlijke ontwikkeling, zag hem staan en aarzelde niet. "Ik heb Yassin naar binnen gevraagd, uitgenodigd om het centrum te bekijken.''

HuiskamerInmiddels zien Walraven en Bartal elkaar vijftig, zestig uur per week in het centrum in Goverwelle, dat het midden houdt tussen een huiskamer van de wijk en een sportschool. Walraven: "Pin me niet precies vast op wat ik ben, wat deze voorziening moet zijn. Ik ben moeilijk te peilen, dat is soms lastig voor de gemeente die werkt volgens indicaties, protocollen. Ik werk heel organisch, ben allergisch voor bureaucratie. Ik bied datgene waar behoefte aan is in de wijk.''

En op dit moment is dat opvang in de nachtelijke uurtjes - tot 03:30 uur - voor de jeugd die wil samenkomen na de iftar (de maaltijd die gegeten wordt om het vasten te verbreken, red.). Want op straat mag het niet: een deel van de wijk kent een samenscholingsverbod, geldend tot de laatste dag van de ramadan.

Bartal begeleidt de jongeren in het centrum. "Om een uur of elf 's avonds gooien we hier de deuren open. De jongens komen binnen, drinken wat, roken een sigaretje op de buitenplaats. Dan wordt er tv gekeken. Een spelletje Fifa gespeeld. Of parchis, een Marokkaanse variant van mens-erger-je-niet.''

Het klinkt vredig en zo oogt het ook. Maar Walraven heeft niet alleen koorknaapjes in huis. "Van de jongens die hier lopen, bevindt een aanzienlijk deel zich in de top-60 van Goudse draaideurcriminelen. Het zijn soms jongens die de aansluiting met de samenleving volledig kwijt zijn. Geen baan, geen opleiding, geen stageplek... Ze doen gewoon niet mee.''

Een generatie die opgroeit tot helemaal niets - Walraven kan het niet verkroppen. "Vandaar dat ik stageplekken aanbied. Voor jongeren van de IDcollege-opleiding Sport en Bewegen, bijvoorbeeld. Zij komen binnen, we begeleiden ze kosteloos en aan het einde van de rit hebben ze toch maar dat diploma in handen. Als er een activiteit is in de wijk, kan ik op die manier zo een paar tientallen vrijwilligers leveren. Nederlandse en Marokkaanse jongeren, samen in touw voor de wijk.''

Dubbel gevoelWant dat gebeurt nog veel te weinig. "Vandaar dat ik ook een dubbel gevoel heb bij het huidige samenscholingsverbod. Ja, ik snap dat gemeente en politie een plicht hebben om de bevolking te beschermen tegen overlast, onveiligheid. Maar het verbod slaat precies op de ramadanperiode. Dat zien de jongens ook en dat versterkt enorm het wij-zijgevoel. We moeten elkaar opzoeken: niet dat dan alles vlekkeloos gaat. Maar zonder wrijving geen glans: je moet elkaar ontmoeten om ergens te komen.''

Bartal schetst het contact dat jongeren momenteel veelal hebben met de politie. "Er is veel argwaan, over en weer. Ik ondervind het zelf: als ik op de stoep loop, gaat er geregeld een politiewagen stapvoets naast me rijden, met agenten die me aankijken alsof ik iets misdaan heb. Een aantal van hen kent me inmiddels, weten dat ik hier dag in dag uit bezig ben om die jongeren verder te helpen. Die groeten en rijden weer door. Maar het is frustrerend, dat je elke keer weer met wantrouwen wordt benaderd.''

Walraven: "De kunst is je niet te laten provoceren. Dat bespreken we hier ook. Geen grote bek hebben als een agent je zo op de huid zit. Maar dat valt soms niet mee. Laatst kwam de filmploeg van PowNed hier langs. Dan weet je één ding: die willen een conflict vastleggen in de wijk. En dan baal ik ervan dat ze op hun wenken worden bediend: een aantal jongeren laat zich uit de tent lokken, gaat schelden naar de cameraploeg.'' Bartal: "Het zijn filmpjes van 90 seconden, terwijl er twee uur wordt gefimd en er nauwelijks iets gebeurt. En dat zijn de beelden die blijven hangen bij de mensen.''

De jongens die deze maandagavond Fifa spelen halen hun schouders op over het samenscholingsverbod. Khalid: "Het is niet vanwege het samenscholingsverbod dat ik hier elke avond ben. In de ramadantijd ben ik graag bij familie. En deze jongens hier, dat voelt als familie.''