Ronald Kleerebezem verovert de schoenenwereld met Shoeps

"Het gevecht tegen die ziekte heeft mij gevormd. Als iemand 'nee' tegen mij zegt, betekent dat voor mij geen 'nee', maar uitstel om het later nog eens te proberen. Het heeft me gemaakt tot wat ik ben en doe. Verhalen over kanker zijn vaak zo negatief. Ik wil graag optimisme uitstralen. Dat kanker niet het einde hoeft te zijn, maar ook succesverhalen kan opleveren."

In het geval van Kleerebezem is dat dus Shoeps, de elastische siliconen veter. Afgelopen jaar werden er in de Benelux zo'n 150.000 pakjes verkocht en staan ze in de (virtuele) schappen van gerenommeerde winkels als Ziengs, Bart Smit en Bol.com. Kinderen likken hun vingers af bij de ronkende commercial op kinderzender Nickelodeon. Dit jaar moet ook de Duitse markt worden overtuigd van nut en noodzaak van het product dat hij samen met zakenpartnerLodewijk van der Pol uitvond en ontwikkelde.

Hoe kwamen jullie op het idee van de siliconen veter?"Een mislukt project is de basis: dekbedhoezen met een rits. Voor kerels die het zo lastig vinden een bed op te maken. Er bleek geen markt voor. Toen gingen we op zoek naar iets anders wat veel mensen lastig vinden. Met mijn mode-achtergrond - ik werkte onder anderen bij Armani en Calvin Klein - kwamen we toen al snel op veters uit."

Hoezo? Veters strikken is toch helemaal niet lastig?"Nou, voor veel mensen best wel. Neem mensen met bijvoorbeeld reuma, artrose, of een andere handicap. Hun keuze in de schoenenwinkel is vaak beperkt tot klittenband of instappers. Shoeps passen in bijna elke veterschoen. Bovendien ziet het er hartstikke hip uit. Vooral voor jeugd. Je kunt eindeloos variëren met de kleuren, zwart tot fluorescerend groen en zelfs 'glow in the dark'."

Hoe werkt het?"In een pakje zitten veertien siliconen staafjes die je aan beide kanten door een vetergat haalt en daarna vastmaakt. Het is een minuutje of tien prutsen om ze er in te krijgen, maar dan hoef je nooit meer je veters te strikken. Omdat Shoeps elastisch zijn, kun je zo in en weer uit je schoenen stappen. Ideaal voor sporters, zoals voor triatleten. Laatst sprak ik een parachutist die helemaal in de wolken was. Hij had tijdens de vlucht geen last meer van klapperende veters."

Zo te horen zitten jullie geramd. Laat de centen maar binnenstromen."Was het maar zo eenvoudig. We zijn nu 23 maanden onderweg en verdienen er nog nauwelijks aan: 150.000 stuks lijkt veel, maar de marges zijn klein. Dus moeten we veel verkopen. Alles gaat meteen weer terug in het bedrijf. We willen immers groeien. Ook hebben we veel juridische kosten, om copycats te bestrijden. Momenteel loopt een procedure tegen een Spaans bedrijf dat ons patent misbruikt. Dat neemt niet weg dat we blij zijn met hoe het gaat. We hebben inmiddels deals met Muller en Collonil, grote namen op het gebied van schoenverzorgingsproducten. Laatstgenoemde levert aan 56 landen. Dit jaar richten we onze pijlen op het EK voetbal. Nederland doet helaas niet mee, maar Shoeps in de kleuren van 'die Mannschaft' zie ik ook wel zitten. De weg naar de top is lang en zit vol hobbels, maar ik verwacht dat we nog wel met een factor zeven of acht kunnen groeien."

Is daarmee een jeugddroom uitgekomen?"Dat het dit zou worden, had ik natuurlijk nooit kunnen bevroeden. Maar er is wel degelijk een directe lijn terug naar mijn jeugd. En dan met name de twee jaren, van mijn zevende tot mijn negende, die ik in het ziekenhuis heb gelegen. Non-hodgkinlymfoom, een vorm van kanker waar je in die tijd - begin jaren tachtig - voorzeker doodging. Die periode was niet alleen een hel voor mezelf, maar ook voor mijn gezin. Alles draaide om mij, er was nauwelijks ruimte voor iets anders. Dat is voor mijn zus heel zwaar geweest. Aan de andere kant heeft die periode ons gezin wel hechter gemaakt."

Het helpt natuurlijk ook wel dat het uiteindelijk goed afliep."Uiteraard. Ik was een van de eerste kinderen die alleen met een operatie en chemotherapie genas. Heeft uitgebreid in de media gestaan. Dat ging toen ook over mijn moeder Jos, die een belangrijke rol heeft gespeeld in de emancipatie van de patiënt. Zij is mede-oprichter van de Vereniging Ouders, Kinder en Kanker - inmiddels opgegaan in KWF - die ouders samenbracht en een stem gaf. Voor ouders en gezinsleden van kankerpatiënten was er toen nog niks. Je moest het allemaal zelf uitzoeken. En de kloof tussen arts en patiënt was gigantisch. Mede dankzij haar is dat nu allemaal veel beter geregeld.”

"Hoe dan ook: zo'n gevecht tegen de dood doet natuurlijk wat met je. Het vermogen te relativeren is bijvoorbeeld heel groot. Ik ben in rap tempo volwassen geworden, misschien wel een beetje te rap. En ze maken mij niet meer zo snel gek hè, ik ben een doorzetter. Waar anderen obstakels zien, zie ik vaak kansen. Dat is deels mijn karakter, maar ook voor een groot deel de erfenis van mijn jeugd."

Denk je nog vaak terug aan die tijd? "Af en toe, misschien zo'n twintig keer per jaar. Vaak is het ook niet bewust, maar het zit natuurlijk wel in je systeem. Zoals onlangs, toen we bij vlak bij het AMC in een McDonald's zaten. Komt daar een gezinnetje binnen met daarbij een jochie met een kaal hoofd. Zie je iedereen daar een beetje naar staren, maar dan loop ik daar op af voor een gesprekje. Gewoon om zo'n jongen een hart onder de riem te steken. Zo van: je hebt het nu zwaar, maar het kan weer helemaal goed komen. Kijk maar naar mij. Dat is de positieve boodschap die ik graag op dat kereltje wil overbrengen."

Hij lacht, terwijl binnen in hem de koopmansgeest weer even opborrelt: "Wat dat betreft zijn de siliconen veters van ons een mooie metafoor voor het leven. Trek die knellende saaie veters uit je schoenen en maak er iets kleurrijks van. Of iets in die geest..."