Van elandenpark in Zweden naar alpacawei in de Achterhoek

De uit Het Gooi afkomstige Nathalie (45) en Harold (50) bereisden als twintigers de hele aardbol. Ze bezochten onder meer Amerika, Canada, vele landen in Azië, Australië en Nieuw-Zeeland.

Ook toen ze later allebei een vaste baan hadden en er kinderen kwamen, bleef het kriebelen. "We wilden graag in een ander land wonen. Weten wat er verder in de wereld te koop is", zegt Harold.

Nieuw-Zeeland vonden ze het perfecte land. Maar het was wel wat ver voor de ouders van Nathalie om over die afstand een band met de kleinkinderen op te bouwen. Om die reden viel ook Canada af en ging het stel hun geluk in Zweden beproeven.

Ze gaven hun baan eraan, verkochten huis en haard en bereisden met hun toen nog niet-leerplichtige kinderen de bosrijke uitgestrektheid van het Scandinavische land.

"We hebben veel gezien. Er stond van alles te koop, hotels, restaurants en campings. Eigenlijk kwamen we heel toevallig bij de elanden. We wilden na al dat gereis een dagje iets alleen voor de kinderen doen. Zo arriveerden we bij een elandenpark. Maar de kinderen mochten er niet in. Ze moesten achter de hekken blijven. Het park was ook wat amateuristisch opgezet. Wij dachten: dat kunnen we veel beter. We zouden het zo opzetten dat iedereen tussen de dieren kan wandelen. Zo begonnen we met het maken van plannen."

Bureaucratie

Ze kochten een oude boerderij in Ekshärad in de regio Värmland waar ze het elandensafaripark vorm gaven. Dat was nog een heel gedoe met vergunningen, papierwerk en bureaucratie. "Het was best lastig", zegt Nathalie, "maar als je iets echt wilt, lukt het ook."

Het bouwen van het park zelf was een flinke kluif werk: tien hectare midden in het bos moest worden omheind. Bovendien kostte het maanden om de jonge elanden te leren kennen en verder tam te maken. Omdat Nathalie altijd al iets met alpaca's had, besloten ze ook daar een afdeling voor op te zetten. "En toen ging het storm lopen", zegt Harold. "Want de Zweden kennen de alpaca's niet. Dan kwamen ze langsrijden en stonden ze, boem, op de rem als er alpaca's in beeld kwamen."

Inmiddels was ook hun vierde kind geboren en gingen de oudsten naar school. Echt inburgeren viel tegen. Zowel voor de kinderen als voor Nathalie en Harald. "De mensen in Värmland zijn erg gesloten. Dat we moeilijk contact kregen terwijl we er alles voor deden, lag dus niet aan ons. Dat hoorden we van een Zweedse buurman afkomstig uit een andere regio. Hij woonde er al vijftien jaar maar had ook nauwelijks contact. Pas toen het bij ons erg druk werd vanwege de elanden en alpaca's, kwamen ze kijken terwijl we notabene al speciale burendagen georganiseerd hadden."

Toen Värmland elk jaar leger werd omdat de mensen naar de stad trokken, kwamen de medische voorzieningen onder druk te staan. "Voor de eerste hulp moesten we 100 kilometer reizen. En voor we bij een huisarts - en dan ook nog eentje in opleiding - terecht konden waren we soms weken verder. Want huisartsen vestigden zich niet meer in deze streek", zegt Nathalie. "Heel veel gemeenten gingen failliet en hadden bijvoorbeeld geen geld meer voor extra lessen of ondersteuning op school."

Het stel hakte de knoop door en besloot naar Nederland terug te keren, met name voor de toekomst van de kinderen. "We wilden niet meer in de drukte, dus het westen viel af."

Ze vonden een tijdelijke huurwoning in Zieuwent. "Daar hadden we nog nooit van gehoord", zegt Harold. Het beviel hen in de Achterhoek en een eigen woning met lapje grond werd begin dit jaar in Zelhem gevonden. Belangrijk, want zo konden ook de alpaca's naar Nederland verhuizen, zodat Nathalie verder kan met dat wat in Zweden al begonnen was: het fokken van alpaca's en het verkopen van onder meer de wol.

Harold vond een baan in de logistiek net over de grens in Duitsland en de kinderen hebben het met de vele nieuwe vriendjes en vriendinnetjes erg naar de zin.

Alleen de elanden konden niet mee. "Gelukkig hebben we het park met deze bijzondere en 'koninklijke' dieren kunnen verkopen. Als we hier zoiets willen beginnen, hebben we heel veel grond nodig. Het zou wel prachtig voor de Achterhoek zijn, een elandenpark. De jarenlange kennis is er."

De Achterhoek en Liemers zijn krimpgebieden. Er gaan meer inwoners weg dan er binnenkomen. Toch zijn er mensen die tegen de stroom in bewust kiezen voor deze regio. Vandaag deel 9 van een serie over vertrekkers en vestigers.