Wehl is trots op Jagershuis

Dat het fraaie landhuis aan de Loilseweg in Wehl er nog staat, is eigenlijk een wonder. In 1943 werd het gevorderd voor een pantserdivisie van de Duitsers, omdat het bos een ideale dekking vormden voor de voertuigen. "De oude houtzagerij halverwege de oprijlaan is wel in brand geschoten", weet rentmeester Harm-Peter de Vries.

Die heeft zich in de historie van het pand verdiept, omdat het binnenkort na twintig jaar weer in de verhuur komt. Dankzij een oud kasboek weet hij dat de oude tamme kastanjes in de tuin uit 1840 dateren. Maar dat de Duitsers de notenbomen wilden kappen voor het maken van geweerkolven, weet hij weer door Harry Moorman, die als jochie in een deel van het pand woonde. "De familie Van Nispen had tweederde van het pand in gebruik als zomerhuis, wij woonden aan de andere kant", zegt Moorman, wiens vader Jan beheerder van het landgoed was in De Gelderlander. Net als daarvoor diens vader Herman, die ook nog burgemeester van Wehl was. Maar de relatie met het landgoed is nog ouder: overgrootvader Jürjen Moorman was er vanaf 1862 boswachter.

Hoewel hij zelf al 82 is, gaat Harry Moorman nog elke zaterdagochtend naar het landhuis. Als een van de gepensioneerden die voor het bosonderhoud zorgen. "De betrokkenheid van het dorp Wehl bij het bos is gebleven. We hebben driehonderd donateurs die ons steunen. Elke zaterdag om half een beginnen we, maar sommigen staan om kwart over acht al te trappelen. Wat er zo leuk aan is? Het werken in de natuur, het onderlinge sociaal contact. We hebben er zelfs een van 90 jaar, die mag koffie zetten."

Waar ze dan zo druk mee zijn: "Met de aanplant in voor- en najaar, daarnaast moet je jonge planten twee jaar verzorgen, daarnaast is er het snoeiwerk. Wel is er wat weinig waardering vanuit het publiek. Wandelaars en recreanten weten meestal niet eens van wie het bos is. Denken dat het van Staatsbosbeheer of Natuurmonumenten is. Maar voor de staat zouden we dit werk niet doen, we doen dit omdat het particulier is."

Het landgoed is een bv in handen van acht particulieren die er voornamelijk emotioneel belang bij hebben. "We zijn blij als we aan het eind van het jaar op nul uitkomen; geld verdienen met een landgoed kan bijna niet', zegt de rentmeester van kantoor Witte. "Alleen dankzij de verhuur van dit pand kan het landgoed in stand blijven."

Maar ook anderen kunnen er van blijven genieten: wie wil, kan er op een natuurcamping terecht. Het bos is overigens minder oud dan de meeste mensen denken. De rentmeester: "Net na de oorlog is het opnieuw ingeplant. Veel was er al gekapt, en de rest zal vol granaatscherven."