‘Wereldberoemde’ schrijfster signeert en inspireert thuis in Hengelo

Een student Engels staat deze zaterdagmiddag draaiend voor haar signeertafel op de winkelvloer van de boekhandel. De jongeman wil dolgraag een boek in het Engels uitgeven, net zoals Nijkamp. “Maar ik krijg van iedereen het advies gewoon in mijn moedertaal te schrijven.” De auteur, met 30.000 boeken in omloop, schudt resoluut haar hoofd. “Kijk, dat kreeg ik dus ook altijd te horen hè.” De Hengelose, die na vijf weken nog steeds met haar debuutroman in de top tien van de New York Times bestsellerlijst voor jeugdboeken staat, adviseert hem zijn eigen pad te volgen. Taal mag geen barrière zijn voor het nastreven van je droom.Engelse taalEen advies dat Nijkamp jaren geleden zelf al opvolgde. Ze begon met verhalen en gedichten in het Nederlands, maar haar reizende bestaan bracht internationale vrienden in haar leven. De Engelse taal bleek de weg van de communicatie. En zo stapte de schrijfster af van haar moedertaal. En zie wat het haar heeft gebracht. “Ik bewaar alle krantenknipsel voor een later tijdstip, want ik kan het allemaal nog steeds niet geloven.”Onlangs vond ze in uitgeverij HarperCollins Holland de perfecte partner voor de publicatie van de Nederlandse vertaling van This is where it ends, het verhaal over vier tieners verwikkeld in een 54 minuten durende schietpartij op een middelbare school in Amerika. De Nederlandse versie verschijnt in september. “Ik heb zoveel zin om mijn boek in het Nederlands te zien”, zegt ze opgetogen. Of ze haar debuutroman niet zelf wilde vertalen? “Nee, dat laat ik aan een ander over, want vertalen is echt een kunst op zich.”Tweede boekBovendien heeft Nijkamp haar handen vol aan haar tweede boek. Een verhaal over een meisje dat terugkeert naar haar geboorteplaats in Alaska om uit te zoeken of haar beste vriendin is vermoord of door zelfmoord is overleden. De wereldse verhalen komen gewoon tot stand achter haar computer in Hengelo. “Google Earth is echt ideaal”, zegt ze lachend. Maar de schrijfster heeft ook andere informatiebronnen. “Dat zijn bekenden in Amerika of in Alaska die ik vraag naar rare details voor de verhalen. Wanneer komt de zon bijvoorbeeld op in Alaska?” Druk om nóg beter te presteren voelt Nijkamp niet, maar er is in korte tijd wel heel veel veranderd. “Het voelt nu alsof ik voor een publiek schrijf. Maar ik schrijf niet om een bestseller te maken, ik schrijf nog steeds om mooie verhalen te vertellen.”

Foto: Emiel Muijderman