'Alles waar je ogen van gaan sprankelen, moet je doen'

AD-columniste Pascale Bruinen staat voor een opmerkelijke levenswending. Na 18 jaar officier van justitie te zijn geweest - bepaald geen verkeerde baan - wordt ze schrijfster. Tenminste, dat is het plan. 'Ik word hier zó absurd gelukkig van!'

Het voelt alsof ze ondanks een gelukkig huwelijk verliefd is geworden op een andere man. Pascale Bruinen (51) was 18 jaar lang officier van justitie bij het Openbaar Ministerie in Limburg. Een prachtige baan, een functie met status. Ze deed grote zaken, had mooie portefeuilles. Maar dat zeurende gevoel diep vanbinnen...

De Maastrichtse kon zich er niet aan ontworstelen. Een aantal jaar geleden begon ze met schrijven, columns vooral, ook voor deze krant, en ze raakte eraan verslingerd. Had geen besef van tijd als ze er mee bezig was. Het ene moment was het 14.00 uur, de volgende keer dat ze op de klok keek 18.30 uur.

Absurd gelukkigOm maar te zwijgen van de reacties van mensen op haar pennenvruchten. "Daar werd ik zó absurd gelukkig van!" Steeds vaker bekroop haar de gedachte: zal ik er mijn beroep van maken? ,,Het zweet brak me uit als ik eraan dacht. Nee, dat kan niet, zei ik dan." Maar op een gegeven moment was er geen ontkomen meer aan.

Dus staat er sinds 1 januari geen officier van justitie, maar schrijver/columnist/blogger/ spreker op haar visitekaartje. Omdat ze de columns in het AD als officier schreef, stopt ze daar ook mee. Het wordt écht een nieuw begin. Het ergste wat er kan gebeuren, is dat het mislukt. En dat is dan maar zo. "Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik dit liet passeren."

Als columniste probeerde Bruinen altijd te laten zien dat een officier ook iemand is met emoties. Met twijfel ook, gewoon een mens als alle anderen dus. Ze zag bij Pauw altijd wel de vertrouwde rits strafrechtadvocaten hun kant van het verhaal doen ('dan zit ik echt tandenknarsend op de bank') en miste de uitleg vanuit justitie.

Dat ook een officier van justitie gevoel legt in een strafeis, is iets wat de buitenwereld volgens haar moet weten, iets waar ze ook trots op is. ,,Je staat daar namens de maatschappij en moet dus ook rekening houden met het gevoel van rechtvaardigheid dat daar leeft. Op een professionele manier natuurlijk, niet door te gaan huilen of schreeuwen, maar door te proberen iets te bewerkstelligen. Ik heb me daarom altijd nadrukkelijk tot de verdachte gewend, om hem aan te spreken op zijn daden en de gevolgen daarvan. Bij velen glijdt dat meteen van de schouders af, maar bij sommigen komt het binnen. Dat zie je gewoon, aan hun lichaamshouding."

Het is precies dit wat ze ook met de rest van haar leven wil gaan doen: mensen inspireren, tot veranderingen aanzetten. Als schrijfster, maar desnoods ook als een soort lifecoach. ,,Als officier van justitie heb je een heel mooie taak, maar je zit wel aan het eind van het traject. Je komt in beeld als het al fout is gegaan. Ik wil meer aan het begin zitten, dáár mensen inspireren."

Zelf dient ze daarbij meteen als lichtend voorbeeld. ,,Wat ik zeker wil gaan propageren, is de parallelle carrière. Zet een stap, door volkomen risicoloos naast je bestaande baan iets anders te gaan doen. En inderdaad, dan werk je je het schompes. Maar het is wel leuk! Ik hoor zo vaak mensen zeggen dat ze iets anders willen. Dan willen ze vrachtwagenchauffeur worden, maar doen ze het niet omdat ze dan hun hypotheek niet meer kunnen betalen. Maar dat is zo zonde. Alles waar je ogen van gaan sprankelen, moet je doen."