Walter is 80 en staat vanwege personeelsgebrek dag en nacht te zwoegen in bakkerij

Met nauwelijks twintig mensen moet het bedrijf aan de Pastoor Bastiaansensingel, hartje Willebrord, zich staande zien te houden. Walter heeft het lang geprobeerd, maar ook aan zijn veerkracht komt een eind. Op zaterdag 29 juli komen de laatste worstenbroodjes uit de bakovens, rijzen de tijgerbolletjes nog één maal in de rijskasten en spuwt de langsteekmachine haar laatste broden uit.

Het wordt een loodzware laatste week voor Walter en zijn overgebleven personeel. Over zijn trouwe medewerkers, waaronder verschillende familieleden, geen kwaad woord. Maar bij de afhakers slaakt de kleine bakker in het AD een diepe zucht. ,,Weet je, ik ben vanaf mijn veertiende bij mijn vader gaan werken. Nooit ziek geweest, geen enkele dag gemist. Maar tegenwoordig....ze willen niet meer hè. De generatie van hard werken is weg en komt nooit meer terug.’’

Gebroeders De Jong is niet failliet en dat gaat ook niet gebeuren

Noodgedwongen staat Walter zelf weer zes nachten per week aan de ovens. ,,Binnenkort word ik tachtig. Vroeg of laat val ik ook om. Aan de administratie kom ik niet eens toe. Vandaar dat we gezegd hebben: afgelopen, klaar.”

Voor alle duidelijkheid: warme bakker Gebroeders De Jong is niet failliet. Gaat ook niet gebeuren. De klantenkring is nog altijd enorm. ,,We bakken tussen de acht- en tienduizend worstenbroodjes per week. Uit de hele Randstad komen ze hier naar toe gereden om brood in te slaan. Wij hebben de mooiste bakkerij van heel Brabant. Allemaal eersteklas materiaal. Alles van ons, ik heb altijd geleerd: ben nooit afhankelijk van een bank.’’ Zijn bakkershart breekt. ,,Mijn levenswerk gaat kapot. Onze klanten begrijpen het ook niet. Zo'n geweldig bedrijf. Prachtige locatie. Hoe kan dat nou op slot gaan?’’

Alle broers en zussen stapten de ambachtelijke bakkerij in

Gedeelde smart is halve smart. Overal schreeuwen ze nu om handjes. Walter ziet het om zich heen gebeuren: ,,De garagebedrijven, de slagers, de buitendienst van de gemeente. In Nederland is alles zo goed geregeld, behalve voor de ondernemer. Die maken ze kapot. De tarweprijs stijgt, de energie gaat net zo hard mee omhoog. Het is een brok ellende. We leverden brood aan de plaatselijke Albert Heijn, maar zelfs die stopt er nu mee.’’

Adrianus de Jong, beter bekend als Jaai van Keeke Duif, begon in 1949 aan de Boterbloemstraat het bakkerijtje. Om verzekerd te zijn van voldoende bakkershandjes zorgde moeder voor voldoende nageslacht: acht broers en vijf zussen. Tussen de oudste en de jongste zit ruim een kwart eeuw. En allemaal stapten ze de ambachtelijke bakkerij in. ,,Da's altijd goed gegaan. We kwamen om te werken, niet om ruzie te maken. Mijn broer maakte taarten, dat waren echte kunstwerken. Te mooi om er iets aan te verdienen, maar het was zijn passie voor het ambacht.”

'Machines uit, uitverkoop, deur dicht. Over en uit'

In 1973 kon Walter grond van de Catechisten-broeders kopen aan de Pastoor Bastiaansensingel en is eerst de bakkerij gebouwd. Met steeds grotere vrachtwagens voor de bezorging groeide het buitenterrein en kwam de winkel tegen het bedrijf aan. Het enorme parkeerterrein staat in het weekend vol auto’s van broodliefhebbers. Even verschijnt er een lach op zijn gezicht als het over de groei van het familiebedrijf gaat. ,,We zijn altijd gegroeid, alleen ik zelf niet.’’

Als het over opvolging gaat, moet Walter slikken. ,,We hebben twee zonen, eentje is bij een verkeersongeval verongelukt. De andere en de twee kleinkinders. Nul komma nul interesse. Ik heb me erbij neergelegd, maar het blijft eeuwig zonde.’’

Nog voor goed en wel bekend werd dat het familiebedrijf ging stoppen, klopten de projectontwikkelaars al bij Walter aan de deur. ,,Voor woningbouw is dit natuurlijk een toplocatie. Mooi al die belangstelling, maar het had mooier geweest als we bakker hadden gebleven.’’

Wat Walter betreft gaat de laatste dag zonder flauwekul. ,,Machines uit, uitverkoop, deur dicht. Over en uit.’’