Succesondernemer Wim Bouman (BGB Office): ‘Ik was vaker bij Ajax dan op school’

De deur van BGB Office Solutions in Goes zwaait open, het kantoorinrichtingsbedrijf dat Wim Bouman samen met twee collega’s middenin de coronacrisis opzette. Casual gekleed, brede grijns en jaloersmakende kuif. Een moderne ondernemer zonder kapsones, maar wel met diepgang als hij eenmaal op zijn praatstoel zit. Zijn leven komt in zestig minuten in PZC voorbij. Daarin speelt het geloof een belangrijke rol.

Je bent in je vrije tijd actief in de kerk. Kom je uit een reformatorisch gezin?

,,Ja. Al noemt ik het zelf liever christelijk. Ik ben dat nog steeds. Hanneke en ik kerken bij De Levensbron in Goes. Ik span me in voor het jeugdwerk. Overal waarbij je betrokken bent, heb je een inspanningsverplichting, vind ik. En dat geldt ook voor de VV ’s-Heer Arendskerke waar mijn twee zoons voetballen. Ik ben secretaris van de club. Ik woon er tenslotte. Als iedereen iets bijdraagt, hou je het verenigingsleven in stand. Het stilleggen van de sport is wel een hoofdpijndossier voor een amateurvereniging. De kantine is dicht, terwijl dat de belangrijke inkomstenbron en tevens dé ontmoetingsplaats van ’s-Heer Arendskerke is.”

Hoe kijk jij aan tegen de uitspraak van onderwijsminister Arie Slob? Slob zei dat religieuze scholen het recht hebben om ouders in een verklaring afstand te laten nemen van homoseksualiteit. Overigens is hij daar op teruggekomen.

,,Als er mensen zijn met een christelijke achtergrond die vanuit Bijbels perspectief niet gecharmeerd zijn van praktiserende homo’s, kan ik daarin meekomen. Maar je moet voor iedereen respect hebben, ongeacht zijn of haar seksuele geaardheid. Als Jezus nu nog had geleefd, zou hij dan tegen een homo zeggen: ‘Met jou wil ik niks te maken hebben’, of ‘Ik zie ook naar jou om’? Ik denk het laatste. Ik hou sowieso niet van dit soort verklaringen op scholen en mind you, mijn kinderen zitten op het Calvijn College en de Koelmanschool. Ik ben benieuwd wat mensen die achter zulke verklaringen staan, zouden doen als hun eigen kind zegt dat hij homo is.”

Je hebt zelf twee kinderen, Jappe (15) en Abe (10).

,,Nu snijd je een gevoelig punt aan. Mijn vrouw Hanneke en ik hebben er drie. Helaas zijn wij in 2007 ons dochtertje Anne-Sophie verloren. Ze is 6 jaar geworden. Het was een kerstkindje, maar ze was zo klein dat we ons van meet af aan zorgen maakten. Dus naar de kinderarts en vervolgens de neuroloog. De apparatuur stond nog geen vijf minuten te draaien of we kregen de diagnose: beperkte hersenaanleg. De eerste paar jaar ging het relatief goed, maar gaandeweg volgde opname op opname. Mede omdat ze steeds epilepsieaanvallen had. In 2007 moesten we helaas afscheid van haar nemen.”

Hoe kijk je terug op die moeilijke periode?

,,Ik gun het niemand, maar tegelijkertijd is het fantastisch om mee te maken. Dat meen ik oprecht. Je leert er veel van, relativeert meer. Bijvoorbeeld dat met geld niet alles te koop is. Wat ik ook op tafel had gelegd, het had Anne-Sophie niet in leven kunnen houden. Wat ik vooral heb geleerd is dat je heel erg ‘pro life’ kunt zijn, maar dat je op een gegeven moment ook iemand de gelegenheid moet geven om te sterven.”

Maar vertel eens hoe het er vroeger bij jou thuis aan toe ging?

,,Ik ben opgegroeid in Veenendaal. Mijn vader werkte als inspecteur bij het ministerie van Landbouw en Visserij. Een harde werker die elk risico vermeed. Hij ging met zijn 62ste met vervroegd pensioen. Drie dagen nadien kreeg hij een hartinfarct en een jaar later een hartstilstand. Hij heeft niet van zijn pensioen kunnen genieten. Mijn moeder deed het huishouden. Als kind heb ik een stabiele thuissituatie ervaren. Orde, regelmaat en netheid waren de pijlers. Er was wel een behoorlijke prestatiedruk, wat je trouwens in veel reformatorische gezinnen aantreft.”

Voldeed je aan de verwachtingen?

,,Haha, nee. Ik begon op het vwo en bleef in mavo 3 zitten. Ik had er geen zin in. Ik was vaker aan het werk bij De Mikmak in Veenendaal. Ze verkochten er gebruikte meubels. Toen ik 16 was, ging ik mee met de inkoop van meubels. Kochten we voor een paar tientjes meubels in met het verhaal dat ze uit de mode waren. We poetsten ze op en verkochten ze voor 500 gulden! Dat was het begin van mijn loopbaan als kantoorinrichter, denk ik.”

,,Thuis hoorde ik wekelijks: ‘Dat wordt nooit wat met die jongen’. Op een gegeven moment word je ook corrupt. Zelf je rapporten tekenen, dat soort dingen. Ik ben toen maar meao gaan doen. Dat heb ik administratief gedaan. Heel eerlijk: ik stond meer bij de training van Ajax te kijken dan dat ik op school zat. Doordeweeks gingen we met de trein naar Amsterdam. Mijn ouders dachten dan dat ik in Amersfoort op school zat.”

Hoe is de spijbelaar kantoorinrichter geworden?

,,Na de meao begon ik bij de Kantoorspecialist in Veenendaal als vertegenwoordiger van kopieermachines. Ik heb me daar uit de naad gewerkt, verdiende meer met bonussen dan met mijn basissalaris van 1300 gulden bruto. Toen dacht ik: ‘Ik wil voor mezelf beginnen’. Ik ben toch een beetje een ‘vrije jongen’.”

Je trok daarvoor naar Zeeland.

,,Ja, ik wilde naar een gebied met weinig concurrentie en een goede arbeidsmentaliteit. In 1998 huurde ik in Goes een bedrijfspandje. In mijn vrije tijd zat ik in de kost bij Jo en Jo Matthijsse in de wijk Noordhoek. Fantastische mensen. Ze bonsden ’s morgens op de deur: ‘Wim, ontbijtje staat klaar’. Mijn overhemd was ook altijd netjes gestreken. Zij kenden veel mensen, waardoor ik als vreemde een netwerk opbouwde. Zo ontstond Bouman Kantoor Totaal. Hanneke had ik kort daarvoor leren kennen in Rhenen. Gelukkig ging ze mee. Ze kon aan de slag als secretaresse bij het Calvijn College. Toen zijn we getrouwd. Dat is vandaag op de dag af 21 jaar geleden.”

Bouman Kantoor Totaal ging als een speer.

,,Omdat elke cent die ik verdiende terug geïnvesteerd werd. En voor de rest volgde ik de Zeeuwse mores: afspraak is afspraak. Kort er bovenop zitten. Dat was echt topsport, maar het ging snel lopen. Gaandeweg breidden we uit naar Terneuzen, Vlissingen, Middelharnis, Roosendaal, Veenendaal en Den Haag. Er stonden toen vijftig man op de loonlijst.”

Je werkte tachtig tot negentig uur per week. Hoe hield je dat vol?

,,Ik kwam mezelf keihard tegen. Veel roken, veel drinken, 25 kilo te zwaar. Ik belandde een paar keer met hartklachten in het ziekenhuis. Ik ben gestopt met roken en gaan sporten onder begeleiding van een personal trainer. Ik voel me nu veel fitter. Dat is de aard van het beestje: laten zien dat ik die ommezwaai kan maken.”

In 2017 verkocht je je koninkrijkje. Waarom?

,,Ik kreeg een bod dat ik niet kon weigeren. Bovendien wilde ik wat nieuws.”

Dat heeft tot dit jaar geduurd, toch?

,,Ja, ik ben dit jaar BGB Office Solutions in Goes begonnen, samen met mijn oud-collega’s Marc Geldof en Pieter Beeke. Midden in de coronatijd, zeker geen geweldige start. Onze kracht ligt in netwerken. Nou, er is geen enkele netwerkbijeenkomst meer. Dan maar via beeldbellen. We hebben bovendien altijd veel aandacht besteed aan klantrelaties. Goed met de klant omgaan, dan wordt de deal je ook gegund. Het is bijzonder dat we nu de grootste bedrijven het makkelijkste binnenhalen.”

Is die kantoormarkt nog wel interessant nu iedereen thuis werkt?

,,Kantoorartikelen, van pennen tot potloden, wordt minder, maar we leveren meer mondkapjes, handgel en scheidingsschermen. Dat is booming business. Ook hebben we een concept gemaakt voor het huren van een thuiswerkinrichting. Ook dat loopt best goed. Flexibiliteit is nu heel belangrijk. Maar door de bank genomen groeit de markt nu niet. Niettemin draaien we als nieuwe speler boven verwachting. We hebben veel ervaring, kennen bijna het hele midden- en kleinbedrijf en zijn mega-fanatiek.”

Je stelt je capaciteiten ook in dienst van de BV Zeeland. Je bent sinds kort groei-ambassadeur van innovatiebolwerk Dockwize. Waarom?

,,We willen met dit groeiprogramma in vijf jaar tijd drieduizend banen scheppen. Omdat we een eigen bijdrage vragen, krijgen we vanzelf gemotiveerde ondernemers aan boord. Ik wil mkb-bedrijven helpen met groei, door ze te wijzen op hun fouten en op hun mogelijkheden. Ik vind dat leuk om te doen. Maar ik denk dat Zeeland ook moet proberen meer bedrijven naar de provincie te trekken. We hebben helaas nog te veel een imago van zon, zee en strand, maar Zeeland is veel meer: veel vacatures, de juiste arbeidsmoraal, goedkope huizen, natuur en genoeg te beleven.”