Oprichter Zutphense Walburg Pers bereikt mijlpaal

Het was duidelijk dat de uitgeverij een enthousiaste, ambitieuze knaap had binnengehaald, iets wat magazijnman Jan al een tijdje doorhad. Naar en van school liep Chris vier keer per dag langs de boeken en drukpersen van de uitgeverij. Op een dag liet Jan het nieuwsgierige joch binnen en vroeg op z'n Brabants: "Wat wilde-ge?''. "Hier werken", zei Chris. ,,Een slecht idee", oordeelde de magazijnman. ,,Het is heel hard werken en je beurt weinig geld."

Bovendien: Chris' vader vond het niet goed. ,,Het bedrijf was fout geweest in de oorlog. Het had in de krant die het uitgaf deutschfreundliche artikelen gepubliceerd. 'Maar', zei ik tegen mijn vader, 'Ze waren voor de Zuiveringsraad geweest, hadden geen straf gekregen en de directeur zou vertrekken.'" Chris' moeder haalde pa over om op diens uitnodiging met de directeur te praten. ,,Ik wachtte buiten de directiekamer tot ik naar binnen werd geroepen. De kamer stond blauw van de rook. De twee hadden elkaar gevonden."

GoeroeDe opvolger van de directeur kwam van een drukkerij genaamd Schriks. ,,De rijke tak van onze familie, wij waren de arme. Hij heette Huib van der Grinten, zijn dochter woont in Gorssel. Met haar heb ik nog steeds contact. Hij was voor mij een goeroe, ik heb veel van hem geleerd. Ik ben daar alles geweest, van corrector tot planner, van verslaggever tot chef binderij. Het was een prachtige tijd." Hij werkte zich op tot topman en werd van nummer 97 op de loonlijst nummer één. ,,Maar ze bleven me Chris noemen, terwijl ik hen met u aansprak. Dat ging prima."

Toen kompaan Van der Grinten wegging, stapte ook Schriks naar een ander bedrijf, in Nijmegen. ,,Een rooms-katholieke uitgeverij, die alleen een getrouwde directeur wilde aannemen. Dus ik zei tegen mijn moeder: 'Ma, ik moet trouwen'. Ze dacht eerst aan een andere reden... Ik trouwde met mijn verloofde Tonneke. Ze was twintig, zag eruit als zeventien. 'U trouwt met een schoolmeisje', werd me gezegd. Ik zei: 'Ja, maar dat wordt elke dag beter.' We zijn nog steeds samen."

Eigen uitgeverijSchriks is de oudste van elf kinderen. Zes jongens, vijf meisjes. ,,Mijn vader wilde ondernemer worden, maar eerst kwam de crisis, toen de oorlog en daarna had hij een groot gezin en durfde hij niet meer." Zijn zonen maakten het ruimschoots goed. Ze hadden op een gegeven moment samen vijfhonderd man personeel. ,,Vader was apetrots en bezocht onze bedrijven. Hij vroeg mij dan: 'Hoeveel mensen werken er bij jou?' Ik zei: '72.' 'Da's nie veul', zei hij. Weet je hoeveel je broer Jo er heeft? 300!" Met graagte haalt Schriks herinneringen op aan het warme bad van het Helmonds ouderlijk huis.

,,Na de Nijmeegse tijd wilde ik verder met een eigen uitgeverij. In die tijd moest je dan een drukkerij hebben. Er was er een in Nuth, in Limburg, dat vond ik te ver van het westen. Een in Den Bosch, die was te duur. En een verlopen drukkerij in Zutphen. Die heb ik overgenomen." Nog steeds aan de Zaadmarkt gevestigd, maar nu zonder de later weer losgekoppelde drukkerij: de in 1961 door Chris Schriks gestichte Walburg Pers. ,,Het stelde niets voor, was een rommeltje met vooral veel oud ijzer. We hadden er drie jaar de handen vol aan om er wat van te maken, werkten tachtig uur in de week. Mijn vrouw was van Nijmeegse directeursvrouw een Zutphense poets- en koffiezetjuffrouw geworden."

De inspanning heeft zich geloond. De Walburg Pers kwam tot bloei. Na dertig jaar droeg vader Schriks het bedrijf over aan zoon Pieter die - de lijnen zijn kort - onder meer de boeken uitgeeft van vader Chris. De jongste aanwinst is de vorige week gepubliceerde biografie van de 19de-eeuwse boekenman Frederik Muller. De zoon las het manuscript van de vader en zei: ,,Voor een man van 84 krijg je het nog aardig op papier." Een nieuw boek was geboren.

De Zutphense drukkerij was een rommeltje met vooral veel oud ijzer. We hadden er de handen aan vol om er wat van te maken