Martin Hersman: 'Welke ondernemer beleeft deze tijd zoals Michael Jordan de jaren '90?'

Word je ook moe van alle ongevraagde en uiteenlopende tips die je via verschillende kanalen langs ziet komen over hoe je deze tijd het beste door kunt komen? De meeste leiders en directeur-eigenaren die ik de afgelopen periode heb gesproken, beleven deze tijd op ratio en kracht, sluiten zich af en voelen zich niet moe. Misschien herken jij jezelf hierin en vind je het moeilijk een time-out in te bouwen om te reflecteren op jezelf en te ervaren of de mensen om je heen je wel bij kunnen houden. Ik hoop van harte dat je jezelf de tijd hebt gegund ook te ontspannen en de Netflix-documentaire over Michael ‘Air’ Jordan en de Chicago Bulls uit de jaren ’90 hebt gekeken. Naast de ge-wel-dige kunsten van deze bijzondere atleet, vond ik vooral de interviews erg boeiend.

Michael Jordan, his Airness, en zijn drive en wil om te winnen

Op diverse momenten kreeg his Airness een iPad voorgeschoteld waar hij een passage van een interview met een ploeggenoot of concurrent te zien kreeg. Het was interessant te zien hoe hij daarop reageerde. Soms lachte hij het weg met een dikke sigaar, maakte grappen en af en toe werd hij ook geraakt. Wat mij opviel, is dat hij op die emotionele momenten geconfronteerd werd met de impact die hij op anderen had gehad met zijn drive en de wil om te winnen, ten koste van alles. Je zag dat hij door alle belangstelling en commotie om hem heen de emotionele verbinding met zijn team was verloren. Misschien beleef jij deze tijd zoals Jordan zijn sport beleefde in de jaren ’90. Op kracht, passie en de wil om koste wat het kost te winnen en je bedrijf te laten bestaan.

Constant ‘aan’ staan. Daar is niets mis mee, maar een time-out voor bezinning helpt je binding te houden met je team en familie. Zo had ik vorige week een manager uit de banksector in een trainingssessie. Deze man concludeerde dat hij deze tijd spannend en uitdagend vond, maar dat zijn zoontje van acht deze tijd waarschijnlijk helemaal niet leuk beleeft. Dat kwam na een vraag van mij ineens bij hem binnen. Hij geeft nooit gehoor als zijn zoon een keer met hem wil voetballen. Ook merkte hij op dat hij zijn teamgenoten nooit vroeg hoe het nu met ze gaat. Hij staat continu ‘aan’, in een doorgaan-modus.

Na deze sessie was hij vastberaden dat zijn eerste actie zou zijn een balletje te trappen met zijn zoon, net zoals hij vroeger als klein jochie zelf had gedaan met zijn eigen vader. De volgende werkdag zou hij mensen in zijn team met aandacht vragen hoe het met ze gaat. Weinig kans dat deze man over dertig jaar emotioneel wordt verrast door een confronterend filmpje.