Blog Gideon Borman: het zzp-leven na een hartstilstand (4)

Er zijn een paar dingen waar ik na mijn hartstilstand enorm trots op ben van mezelf. Ten eerste ervaar ik de gevolgen van mijn hartstilstand vaak als handvatten voor persoonlijk inzicht en groei. Ten tweede heb ik mijn hoofd nog steeds financieel boven water. Vaak vraagt men mij hoe ik dat doe als zzp'er. Nu heb ik al jaren een arbeidsongeschiktheidsverzekering. Hierop luidt het antwoord opgelucht: 'Aha, dan heb je dáár tenminste geen zorgen van'.

arbeidsongeschiktheidsverzekeraar

Dat is het moment dat de kleine haartjes op mijn armen en nek enigszins overeind gaan staan. Want zo simpel en soepel loopt het niet. Neem bijvoorbeeld mijn ziektemelding. Het is maandagochtend, twee dagen na mijn hartstilstand. Artsen hebben besloten mijn kunstmatige coma terug te draaien, mijn slaapmedicatie af te bouwen en mijn lichaam van de gekoelde 33 graden Celsius langzaam weer op te warmen naar normaal. Terwijl mijn naasten in onzekerheid wachten óf en wanneer ik teken van leven geef, meldt mijn broer mijn situatie bij de arbeidsongeschiktheidsverzekeraar. De beleefde meneer aan de telefoon:

- ,,Coma? Dat is heel spijtig. Kunnen we de verzekeringnemer zelf even aan de lijn krijgen om dit te bevestigen?”

- ,,Dat zal hem helaas niet lukken. Zoals ik u zei ligt hij in coma.”

- ,,Dan moet verzekeringnemer een verklaring invullen waarmee hij u als waarnemer machtigt.”

Terugkijkend kan de cartoonist in mij het Monty Python-gehalte hiervan waarderen. Maar als opkrabbelend hartpatiënt geeft dit stress. Veel stress. In de maanden die volgen word ik steevast te woord gestaan door vriendelijke, geduldige medewerkers, maar er lijkt een permanente kloof tussen procedure en praktijk.

Een groot understatement

Als de in mijn polis afgesproken 3 maanden eigen risico voorbij zijn, ontvang ik aan het eind van de vierde maand voor het eerst mijn ziekte-uitkering. De dag erna hangt de verzekeraar aan de telefoon. Of mijn cardioloog al gezegd heeft wanneer ik weer aan het werk kan.

Later lees ik in een rapport mijn volledige medische situatie samengevat als 'verzekerde is uitgevallen vanwege hartklachten en hiervoor behandeld middels operatieve ingreep'. Feitelijk niet onjuist, voelt deze omschrijving toch als een groot understatement. Ik heb het gevoel dat de ernst en impact van mijn situatie wordt onderschat , voel me ongezien en ongehoord. Het valt me zwaar om plotsklaps afhankelijk te zijn van andermans procedures. Van de eerste Z van zzp-er blijft niet veel meer over.

Maar er speelt nog iets. Iets breders. Iets waarop ik mijn vinger pas een paar weken na het gesprek kan leggen…

We zitten aan mijn hoogglans witte eettafel, die overdag vaak dienst doet als flexplek, voorzien van tekenblok, stiften en laptop. De arbeidsdeskundige tegenover me oogt als de energieke broer van Philippe Geubels. We zijn een jaar na mijn hartstilstand, en het frustreert me dat ik mijn plannen nog steeds moet aanpassen aan mijn sterk schommelende energieniveau. Mijn cardioloog noemt dat normaal voor mijn situatie. De arbeidsdeskundige noemt het tijd om werk uit te breiden.

Mijn uithoudingsvermogen

De 8 uur die ik therapeutisch maak per week wordt opgeschroefd naar vijftien. Geubels’ broer licht toe dat hierdoor mijn uithoudingsvermogen wordt getraind. De ondernemer in mij, die voor zichzelf de leukste baan heeft gecreëerd en liever holt dan stilstaat, is aangewakkerd. Ik ga ervoor! Uiteraard wordt mijn AOV-uitkering per direct aangepast en met 40 procent gekort.

Overgevoelig voor prikkels

Een kleine maand later zit ik weer aan tafel, ditmaal in Maasstad Ziekenhuis bij de neuroloog. De stap van therapeutisch werken naar 15 uur ondernemerschap blijkt te groot, de financiële druk te hoog. Ik ben overgevoelig voor prikkels, heb continu hoofdpijn en kamp met ernstige concentratie- en geheugenproblemen.

De AOV-aanpak van trainbaarheid blijkt averechts te werken. Ik maak me zorgen dat ik tijdens mijn coma niet-aangeboren hersenletsel (NAH) heb opgelopen. Er worden neuropsychologische tests afgenomen en ik ga door de CT-scan. De neuroloog benadrukt het belang van rust, geduld en vooral niet over grenzen heen gaan.

Dit mantra herhaal ik sindsdien naar mijn arbeidsongeschiktheidsverzekeraar. Opnieuw en opnieuw. Hun aanpak, gericht op bespoedigen en trainbaarheid, slaat in gevallen als het mijne de plank mis. Ik signaleer een verschil tussen het rechtlijnige herstelbeleid dat achter een bureau wordt uitgestippeld en de flexibele praktijk van het ondernemen. Wij ondernemers zijn gewend onze mouwen op te rollen. Wij pakken de kansen in elke situatie. Wij willen graag werken, bepalen graag ons eigen tempo en letten niet op 9 tot 5.

Ondernemersmentaliteit

Dus, arbeidsongeschiktheidsverzekeraars van Nederland, als u ons wilt helpen bij herstel na ernstige ziekte, houd dan rekening met onze ondernemersmentaliteit. Push ons niet om harder te gaan, maar rem ons een beetje af.

Overigens toont de CT-scan geen NAH. De verwachting is dat met de tijd al mijn hersenfuncties zich herstellen. Ik let op mijn rust en bewaak mijn grenzen. Zeker ten opzichte van mijn AOV. En ondertussen ga ik vooruit. Kleine stappen brengen me tenslotte ook waar ik heen wil.