9/On: in de woestijn focussen op leiderschap

Ludo Keizer heeft een missie en niet zo heel erg veel geduld. Al doet de creative consultant zijn best. "Laatst ben ik een dag alleen naar het strand geweest. Gewoon, om niets te doen. Dat ging op zich best goed."

Serieus knikje, een slok van zijn koffie. Keizer heeft er net een vergadering op zitten met de drie medeoprichters van 9/On, het project waaraan hij nu werkt. Dat zijn Bojana Duovski, Huub Nelis en Gijs Pothof. Het is een negen maanden durend 'persoonlijk leiderschapstraject' (à 2450 euro). "Ik vind deze fase lastig. Alles is georganiseerd en geregeld. Nu moeten we wachten tot het zover is."

Over twee weken vertrekken de vijftien deelnemers van 9/On naar een - voor hen - geheime locatie in Europa. Daar begint deel één van het leiderschapstraject. Dat vindt hij ook niet zo lekker klinken. Het probleem: er bestaat geen betere omschrijving. Een diepe zucht.

"Het klinkt óf heel zweverig wat we doen óf heel corporate. Het komt erop neer dat we onze deelnemers iets willen leren dat ze in de schoolbanken niet meekrijgen. Het onderwijssysteem is erg gericht op vaardigheden. En wij willen juist dat ze zich meer op persoonlijk vlak ontwikkelen. Karakterontwikkeling, heet dat."

Zijn missie: het mixen van mensen uit verschillende gemeenschappen en die van elkaar laten leren. Of in zijn woorden: "Het opheffen van al die fucking klotehokken in de wereld." Naast 9/On, werkt Keizer voor coachingsbureau The Future Firm. Hiermee organiseert hij reizen voor de toplaag van grote bedrijven die behoefte heeft aan nadenken over zingeving. Ook treedt hij op als moderator in debatcentrum de Rode Hoed. Keizer werkte meer dan tien jaar als jongerenwerker.

Wat is 9/On precies?"Het is de niet-religieuze zoektocht naar antwoorden op vragen als: waar gaat het nu eigenlijk om in het leven? Negen maanden lang nemen we een groep mensen tussen de 25 en 35 jaar onder onze hoede. Ze zetten hun leven niet stop, ze werken gewoon door. We laten ze allerlei opdrachten uitvoeren, stellen moeilijke, diepe vragen waardoor ze tot de kern komen van wat ze nu eigenlijk wíllen. Voor zichzelf, maar ook voor anderen. Wie weet kunnen ze iets terugdoen voor de maatschappij. Dat hopen we."

"Dit traject duurt negen maanden. En die zijn onderverdeeld in drie blokken. Zo heb je steeds honderd dagen de tijd om over bepaalde kwesties na te denken, waarna een reflectiemoment volgt. Hiervoor koppelen we de deelnemers aan iemand uit onze 'personality pool' van experts. Daar zitten de oprichters van een aantal bekende bedrijven tussen en een paar tv-persoonlijkheden."

Wat hebben de deelnemers hieraan?"De experts zijn mensen met een bepaalde senioriteit. Ze hebben veel ervaring in hun vak of hebben veel meegemaakt. Daar kunnen de deelnemers van leren. De meesten staan aan het begin van hun carrière. Ze zijn bezig met hun tweede baan. Dit is er vaak één die voortvloeide uit de eerste. Eén waar ze niet al te lang bij stil hebben gestaan. Ze hebben het gevoel dat er misschien wel meer is en willen dat graag nu uitzoeken. Niet als ze de midlifecrisisleeftijd hebben bereikt. Ze weten alleen niet waar ze moeten beginnen met dat uitzoeken."

En u wel?"Ik help deze zoektocht faciliteren. Mijn taak is het verzinnen van de locaties waar de opdrachten zullen worden uitgevoerd. Ze gaan daar in die negen maanden een paar keer een aantal dagen naartoe. Dit moeten plekken zijn die buiten hun comfortzone liggen, zodat ze ook écht gaan nadenken. De woestijn bijvoorbeeld. Daar zijn de meeste mensen niet zo op hun gemak. Ik bedoel, ze kunnen er hun mail niet even checken, ze hebben núl bereik en er zit constant zand in hun schoenen."

"En ik zorg er dan voor dat ze steeds net iets te ver moet lopen. Als ze echt moe worden, zien ze opeens in the middle of nowhere een prachtige picknick met een heerlijke lunch. En misschien rijden ze vanaf daar wel verder op kamelen."

Wat hebben ze dan geleerd?"Dat ze ons kunnen vertrouwen. Ze weten: dit wordt afzien, maar er wordt ook voor ons gezorgd. Zo creëer je een sfeer waarin iedereen zich overgeeft. Dan krijg je de eerlijkste antwoorden op onze vragen. Bijvoorbeeld: wat zijn de drie belangrijkste momenten in je leven geweest?"

Veel gehuil dus."Er zal ook veel gelachen worden. Echt waar."

Het liefst reist Keizer de hele wereld over met zijn 9/On-traject, maar 'we moeten ergens beginnen'. Daarom hoopt hij dat dit een sneeuwbaleffect geeft. "Na die negen maanden gaan ze weer helemaal terug hun vertrouwde omgeving in en dan is het de bedoeling dat ze geïnspireerd zijn. Door de opdrachten die ze moesten uitvoeren, maar ook door de compleet verschillende mensen die ze hebben ontmoet."

En daar komt dan ongetwijfeld weer iets moois uit voort, aldus Keizer. Hij vertelt over een zingevingsreis naar Australië die hij via The Future Firm voor een club verzekeraars had georganiseerd. "Na afloop hebben ze voor 20.000 euro gedoneerd aan slaapzakken en tenten voor een zomerkamp voor jongeren die niets hebben. Ook in de corporate wereld willen ze graag iets goeds doen, merk ik steeds vaker. Daar word ik zo blij van. Er zijn heus wel mensen bereid uit hun coconnetje te komen."

Waar komt uw idealisme vandaan?"Ik heb zo'n hekel aan vooroordelen. Ik vind dat er vaak erg negatief wordt gedaan over bepaalde groepen. Over allochtonen bijvoorbeeld. Toen ik enorm in de shit zat, werd ik geholpen door drie Marokkaanse mannen. Zíj boden mij een baan aan als jongerenwerker binnen Mexit, een adviesbureau voor diversiteitsvraagstukken. Ze zagen iets in mij dat de mensen die dat logischerwijs zouden moeten zien, niet zagen. Mijn ouders bijvoorbeeld. En de leraren op school."

"Ik heb in mijn jeugd flink wat alcohol en drugs gebruikt, leefde een tijd op straat. Ik voelde me veiliger en geliefder binnen de groepen die als uitschot werden gezien, dan thuis bij mijn ouders. Ik studeerde intussen wel: sport, gezondheid en management. Mijn plan was: naar Amerika. Daar zou alles goedkomen."

Een grijns. "Maar dat was natuurlijk niet zo. Ik kwam er terecht voor een stage bij de Evert Tennis Academy, maar daar werd ik vreselijk behandeld. Het was me niet gelukt een visum te krijgen, waardoor ik een soort vogelvrij was. Ik moest er op kantoor slapen, werd niet uitbetaald en gaf tennisles aan de kinderen van rijke Amerikanen. Erg vernederend. Toen ze me uiteindelijk een baan aanboden, heb ik die geweigerd."

"En vervolgens had ik dus geen plan meer. Van mijn Amerikadroom was niets over. Ik moest er helemaal opnieuw achter komen wat ik interessant vond, wat ik wilde doen." Zo begon Keizer, na een boel omzwervingen, zijn bureau voor jongerenwerk Young Vision, waarmee hij de aandacht trok van Mexit. Al snel zette hij nog een project of zeven op, op het gebied van jongerenemancipatie.

Maar nu moet hij dus even wachten. Misschien gaat hij zo wel een stuk fietsen, zegt hij. Op de racefiets die hij laatst uit de gracht heeft gehaald en heeft opgeknapt. Of niet. "Ik wil leren niet alles in de ADHD-flow te doen. Niet alles op adrenaline, snap je? Dat kan niet goed zijn."