Albert Heijn neemt duizendste arbeidsgehandicapte in dienst

"Potverdikkie, ik heb het al tig keer uitgelegd, snap je het nu nog steeds niet?” Sanne Jans heeft dit in haar leven iets te vaak te horen gekregen. "Ik hoop dat mijn collega’s hier dat nooit zullen zeggen.”

Ze schudt het waardeloze gevoel snel van zich en stort zich op het schap waar de uien liggen. Zorgvuldig verzamelt ze de uisnippers om ze daarna op te vegen met stoffer en blik. Dit is haar taak bij het Zoetermeerse filiaal van AH: zorgen dat alles er tiptop uitziet. Dertien uur per week, verspreid over vier dagen, kuiert de 28-jarige met haar schoonmaakkarretje door de winkel. Elke dag een ander gangpad, van de vleeswaren, het brood naar de afdeling groente en fruit.

WajongerWie Sanne ziet, zal niet denken: hé daar loopt iemand met een ‘vlekje’. "Ik heb geen verstandelijke of lichamelijke handicap, nee dan zou het tenminste zichtbaar zijn voor iedereen.” De problemen zitten in haar hoofd, de diagnose houdt ze liever voor zich. Bang dat mensen een etiket op haar plakken. "Houd het maar op concentratieproblemen, dat ik snel afgeleid ben en veel structuur nodig heb.” Ze is wajonger, oftewel een jong gehandicapte met uitkering. Sinds december werkt ze bij AH. Na haar vmbo heeft ze wel wat baantjes gehad maar telkens liep het mis. Na een tijd moedeloos thuis te hebben gezeten, is ze via uitkeringsinstantie UWV aan deze baan gekomen. "Ik ben er blij mee. Ik voel me weer nuttig.”

TrotsVorige week kreeg ze tot haar verrassing te horen dat ze een halfjaarcontract krijgt, met uitzicht op een vast dienstverband. "Mijn begeleider vroeg of ik zin had in een feestje. Ik moest daar even over nadenken. Ik sta niet graag in de belangstelling. Maar mijn collega’s zeiden meteen: natuurlijk gaan we dat vieren.” Vandaag is de grote dag. Staatssecretaris Jetta Klijnsma (Sociale Zaken, PvdA), UWV-directeur Tof Thissen en AH-directeur Cees van Vliet zijn erbij om het te vieren; ze is de duizendste wajonger bij de Zaanse grootgrutter. Waarom AH dit doet? Het maakt onderdeel uit van afspraken die het kabinet met werkgevers heeft gemaakt in de Participatiewet om de komende jaren 100.000 mensen met een ‘afstand’ tot de arbeidsmarkt aan te nemen. Dat Sanne ‘binnen’ is, maakt haar trots. Niet zozeer op zichzelf, benadrukt ze. "Ik ben trots op AH dat zij mensen als ik een kans geven. Ik heb veel extra begeleiding nodig. Daar zit echt niet elke werkgever of collega op te wachten.”

PlezierDie extra begeleiding krijgt ze van een ‘buddy’ die in de gaten houdt of ze haar werk naar behoren doet. Ze heeft een vast werkschema en rooster, zodat ze precies weet waar ze aan toe is. Binnenkort komt er een extra taak bij, met een schrobmachine door de gangpaden. Ze wordt al zenuwachtig bij de gedachte. "Ik heb het een paar keer geprobeerd maar het ging niet. Ik snap niet goed hoe dat stuur werkt. M’n begeleider heeft al gezegd dat we het rustig opbouwen, maar toch...” Waar ze op het werk plezier aan beleeft? "Het contact met de klanten”, roept ze uit. "Ik ben een sociaal dier. Mensen komen naar mij toe voor een praatje. Ik moet wel de tijd in de gaten houden, het moet schoon zijn voor mijn dienst erop zit”, zegt ze en werpt een kritische blik op haar horloge.