Crowdfundingsactie voor kookboek met recepten uit daklozenkeuken

Buiten staan de eerste dak- en thuislozen al te wachten. Ze warmen zich bij een vuurtje dat vrijwilligers van het Straatpastoraat deze week hebben aangestoken. De vrijwilligers delen ook chocolademelk, koekjes en chocolade uit die gulle gevers hebben gebracht. Het is december. Vandaar.

Sommigen kletsen wat, over een ophanden zijnde operatie, bijvoorbeeld. Die is uitgesteld omdat er een of ander bacterie in het ziekenhuis rondwaart. Anderen praten luidruchtig over een ontmoeting eerder die dag. De een is zo rond de dertig, anderen naderen de zestig. Waar de een poogt er met een keurige donkerblauwe jas en een ruitjesblouse nog netjes uit te zien, schaamt een ander zich niet voor een tandeloze mond. Een man geniet zichtbaar van de warmte van het vuur. Een ander wrijft tranen uit zijn ogen. Om hem heen hangt een drankwalm, en dat is precies de oorzaak van zijn tranen. Want hij had van de alcohol willen afblijven, en is er toch weer ingetuind.

Echte mensen dus. Zo verschillend als waar ook ter wereld, maar met een gezamenlijke noemer: Thuis een maaltje koken en dat opsmikkelen, dat zit er niet in. Omdat ze geen dak hebben, of omdat ze geen mogelijkheden of geld hebben om te koken. En daarom zijn ze elke vrijdagavond bij het Stadsklooster in het centrum van Den Haag te vinden voor een maaltijd. 117 zijn het er vandaag. Volle bak.

Binnen is Moez met andere vrijwilligers bezig een maaltijd voor de dak- en thuislozen te koken. De Hagenaar wilde drie jaar geleden wat gaan doen voor zijn medemens en besloot het Straatpastoraat te gaan helpen met het bereiden van de wekelijkse maaltijd. ,,Ik werd geraakt door de omstandigheden waarin deze mensen leven.''

Hij is geen kok, maar onder het motto 'als je voor jezelf kan koken, kan je het ook voor honderd mensen', is hij vanmorgen zoals elke derde vrijdag van de maand weer met medevrijwilliger Ted op pad gegaan. ,,Echt hoor, het is niet moeilijk. Kan jij koken? Dan kan je dit ook. Het duurt alleen wat langer'', bezweert hij.

De maaltijd moet aan vier voorwaarden voldoen: het moet lekker zijn, voedzaam, boordevol vitamines zitten en zo goedkoop mogelijk zijn.

Via een app op zijn telefoon heeft Moez al nauwlettend gekeken waar wat in de aanbieding is. Ze gaan langs een Turkse supermarkt, een groenteboer in Laak en naar de Jumbo. Voor 120 man wordt voor een driegangenmenu gemiddeld tussen de 160 en 200 euro uitgegeven.

Net na het middaguur sjouwt het duo onder meer 15 kilo gehakt, 7 kilo prei, 5 kilo paprika's, 3 kilo champignons, 3 kilo wortelen, vier knolselderijen, 5 kilo aardappels en 12 kilo macaroni naar binnen.

Met alle andere gekochte ingrediënten gaan ze een driegangenmenu maken. Groentesoep vooraf, macaroni met een rode saus als hoofdgerecht en turkse yoghurt met verkruimde speculaas als toetje. Ted, Elly, Gert-Jan en Raquel helpen. Dik twee uur lang snijden, hakken en stampen ze. Voeren precies uit wat Moez zegt. Bij hem staat geen recept op papier. ,,Ik kook op gevoel'', glimlacht hij.

En dat maakt het knap lastig voor Mariët Herlé en Carolyn Wiersum. Zij bedachten het plan een kookboek te maken met daarin de lekkerste recepten uit de daklozenkeuken. Ook zij maken deel uit van een kookploeg van het Straatpastoraat. Op dit moment zamelen ze via crowdfunding geld in om de publicatie mogelijk te maken.

,,We hebben nu zo'n dertig recepten, maar er zijn meer koks als Moez die niet opschrijven hoe ze precies de maaltijd klaarmaken'', vertelt Herlé. Zelf vond ze het, toen ze drie jaar geleden als vrijwilliger begon, maar wat bijzonder dat het elke week weer lukt een driegangenmenu klaar te maken die aan de vier gouden voorwaarden voldoet. ,,Die kennis wilden Carolyn en ik delen. Zeker nu steeds meer mensen dakloos worden en meer kerken of verenigingen voor anderen gaan koken.''

Klokslag 18.00 uur. Voor Moez zit het werk er op. Elly, die zich grijnzend 'chef-opschep' noemt, neemt het over. Terwijl de deur opengaat en in een mum van tijd een gezellig geroezemoes de eetzaal vult, worden onder haar leiding soepkommen gevuld. Als iedereen zit brengt een ploegje de dienbladen rond. ,,We bedienen echt. Expres'', zegt Mariët. ,,Om iedereen zich weer even echt mens te laten voelen.''

En zo voelt het ook. Of eigenlijk meer nog: zoals thuis. Even een simpele vraag of het eten smaakte. Of het goed gaat, of iemand nog meer wil.

Tussen de manschappen door lopen de twee pastors van het Straatpastoraat: Klaas Koffeman en Mariette Brekelmans. De laatste komt net uit de kapel van het stadsklooster, waar ze de wekelijkse viering heeft verzorgd.

De twee pastors hebben het druk. De een na de ander spreekt het tweetal aan. Wachten netjes tot ze aan de beurt zijn. Voor een praatje, voor een advies. De twee luisteren geduldig en maken afspraken. ,,Voor ons is dit het belangrijkste moment in de week'', zegt Koffeman. ,,We zien hier iedereen, maken een praatje, zorgen kortom voor een doorgaande lijn in de contacten. Hierdoor bouwen we steeds meer op, zodat ze ons weten te vinden als het nodig is.''

Na ruim een uur gaan de eerste daklozen weer naar buiten. Het servies wordt verzameld. Tijd voor de ergste klus van deze dag. De afwas. Voor deze keer met een extra hulpje. Uw verslaggever.

Informatie over het kookboek en mogelijkheden tot doneren www.geloofinjeproject.nl/campaigns/cookingforcrowds/

Gerelateerde artikelen

Joop Braakhekke zette thuis koken op de kaartCrowdfunding week: hoe maak je crowdfunding tot een succes?7 tips voor de lancering van een ondernemersboek