'Croissant Boys' stoppen met populaire ontbijtservice

Willem (16) en Stijn (14) hebben deze zondagochtend tachtig sinaasappels geperst en stallen geroutineerd tientallen plastic bekers en vijfentwintig doosjes uit op de keukentafel. Daarin gaan miniverpakkingen jam, boter en hagelslag. Bas (17) komt thuis met de wekelijkse wagonlading croissants - ongeveer vijftig - en zo'n vijfentwintig pistoletjes. De bakker zal gek opkijken als de jongens zondag voor het eerst in anderhalf jaar niet komen opdagen. En de zondag daarna niet en die daarna niet... De broers stoppen; ze moeten zich op school richten. "Mij kan ie vinden in bed," zegt Willem. "Ik slaap voortaan uit."

DrukteDe jonge ondernemers richtten hun bedrijfje op in het najaar van 2014 en kregen het een half jaar later druk na een artikel in Het Parool. Het bereikte anderhalf miljoen mensen op Facebook en het aantal bestellingen op zondag vertienvoudigde. Willem: "Zó'n drukte hadden we niet verwacht, wekenlang flyeren had namelijk ook niet veel geholpen. Het was overweldigend." Bas en Willem schakelden hun broertje en twee neefjes in om alle bestellingen op het goede adres te krijgen.

Zakelijke partner"Gelukkig is het niet altijd zo druk gebleven," zegt Bas. "De laatste tijd hadden we elke week vijftien tot twintig bestellingen." Na reacties van klanten voerden de jongens een aantal veranderingen door: ze breidden het menu uit en hielden mail en sociale media beter bij. Ze maakten de website professioneler en gingen zelfs zelfs in zee met een zakelijke partner. Dat beddenbedrijf sponsorde hun werkkleding en mocht in ruil daarvoor een paar ontbijtjes verloten onder eigen klanten. Het logo op de polo's, truien en jassen werd gratis door iemand ontworpen.

Stijn, Bas en Willem maken hun bestellingen (tekst gaat verder onder foto)

In een hoek van de keuken staat moeder Fleur Rosier (46) naar haar zoons te kijken. De prullenbak naast haar puilt uit van de sinaasappelschillen. Elke zondag hielp ze met jus persen en spullen klaarzetten. Terwijl de jongens in een wervelwind van snippers bladerdeeg de dozen vullen ("Stijn, doe nou eens normaal"), kan zij niet anders dan een beetje weemoedig zijn. "Ik zal de gezellige reuring missen. Er was soms wat stress als dingen misliepen, maar chagrijnig waren ze nooit - oké, soms was een van hen nog wat slaperig." Bas geeft Willem een por.

TijdBegin dit jaar kreeg 5 vwo'er Bas het druk met toetsen die meetellen voor de eindexamens. Na de zomer, in zijn examenjaar, verwacht hij het nog veel drukker te krijgen. Willem ziet het ook niet zitten om als Croissant Boy aan de vijfde klas te beginnen. "Het is meer dan alleen heen en weer fietsen namelijk; je moet ook inkopen doen bij de groothandel. Dat vind ik een van de leukste dingen om te doen, maar het kost veel tijd." Bas: "Als we voortaan maximaal tien adressen zouden doen, kost inkoop net zo veel tijd. Dat is geen oplossing."

BezorgserviceDe jongens halen hun fietsen uit de berging. Bas en Willem hebben voor hun bezorgservice goede exemplaren gekocht, Stijn gebruikt zijn crossfietsje waarop hij volgens zijn broers 'belachelijk hard' rijdt. "Het is een mysterie hoe de jus d'orange in de bekers blijft," aldus Bas. "De doppies vliegen er snel af." Ze laden hun krat vol, toetsen adressen in op Google Maps en fietsen alle drie een andere kant op - Stijn inderdaad nogal snel.

"Gaan jullie écht stoppen?" vraagt Gerald Tesselaar (27). Hij staat in ochtendjas in de deuropening van zijn woning in West. Eerder die week hebben de Croissant Boys een mail rondgestuurd naar hun trouwste klanten, met daarin het nieuws dat ze stoppen en met de optie nog één keer te bestellen. Vijfentwintig mensen deden dat. Willem knikt en legt de situatie uit. Gerald Tesselaar: "Zonde man, is er niemand die het over wil nemen?"

"Nee," antwoordt Willem. Veelbetekenend voegt hij daaraan toe: "Zondagochtend hè."

"Er zijn wel geïnteresseerden," verklaart Willem later, "maar geen geschikte. We geven onze naam niet zomaar weg, het moet iemand zijn met ervaring." De kans dat de broers na hun examens doorgaan is uitgesloten. "Dan moeten we studeren."

Sterk conceptHet is kwart voor twaalf. Willem heeft vertraging opgelopen - deels vanwege een omgevallen jus d'orange die hij thuis moest vervangen, deels vanwege een verkeerd adres. De allerlaatste halte voor deze Croissant Boy is dat van ondernemer Steven ten Cate (35), die de broers vorig jaar heeft geholpen. Willem: "Hij had veel nuttige tips. Op zijn advies hebben we de site verbeterd en folders gemaakt." Willem parkeert zijn fiets op de stoep. Voordat hij aanbelt, blijft hij even staan. "Even dit moment tot me door laten dringen."

"Is het goed gegaan met de business?" Ten Cate neemt de bestelling aan. Hij legt uit waarom hij de jongens vorig jaar heeft geadviseerd. "Ik vond dat ze een sterk concept hadden en wist dat het bedrijf met een paar verbeteringen nog veel groter zou kunnen worden. Bovendien is het geweldig dat zulke jonge jongens zo ambitieus zijn. Jammer dat ze stoppen."

AandelenWillem fietst naar huis met een lege krat die nog wat sinaasappelsap lekt en een volle jaszak die rinkelt en knispert. "Normaal geven mensen ons twee á drie euro fooi, vandaag soms wel drie keer zoveel. Nee, ik ga niet zeggen wat we dit jaar hebben verdiend. Het is veel. Ik zet bijna alles op mijn spaarrekening. Om mijn studie te betalen of er iets anders mee te doen."

Willem: "We worden vaak herkend, dat is leuk. In februari stonden we op een ondernemersmarkt bij Roest. Iedereen kwam met ons praten, het was geweldig. We hebben ook eens een gastles gegeven op een middelbare school in Weesp. Daar hebben we verteld hoe we ons bedrijf zijn begonnen en wat de valkuilen zijn."

Roem heeft ook zijn mindere kanten. "Een voorbeeld: ik zou als hulpmentor meegaan op de schoolreis van een brugklas. Een leraar zei: 'Willem zorgt voor de croissantjes hè?' Dat soort grappen hebben leraren te vaak gemaakt."

"Filmploegen, díe zijn pas vervelend. Het Jeugdjournaal wilde shots maken van élke straathoek, dus kwamen we overal te laat. En in de ING-reclame moesten we zeggen dat we dit jaar tienduizend croissantjes wilden verkopen, dat vonden we wat overdreven. Dat is ook niet gelukt."

De jongens houden nog wel hun krantenwijk. En ze hebben - welja - wat aandelen die zo nu en dan wat geld opleveren. Willem: "We bekijken de cijfertjes en doen alsof we precies weten hoe het zit."

In de toekomst willen de broers weer een bedrijf beginnen. Bas: "Dit was een gouden ervaring waar we heel dankbaar voor zijn. En het is gebleken dat we elkaar goed aanvullen."

Willem - lachend: "Je hebt wel veel totaal overbodige grafieken gemaakt."

Bas: "Ik vind het leuk om te zien hoe dat werkt én het heeft kosten bespaard."

Willem staat op. "Nu moet ik echt gaan leren, ik heb de komende week vijf proefwerken."

"En ik ga het laatste croissantje naar boven brengen," zegt Bas.

"Bas heeft sinds kort een vriendin," legt Willem uit. "Die ligt blijkbaar nog stééds te slapen."

"Zij heeft er niets mee te maken dat we stoppen," zegt Bas vlug. Dan: "We zijn trouwens onze moeder heel dankbaar voor al haar hulp. Kun je dat in het stuk zetten?"