'Failliet? Ik kon niet geloven dat dit initiatief niet kon bestaan'

Onderneemster Jolanda Branderhorst (58), oprichter van Wereldwijven, is er maar druk mee. Het ene na het andere project pakt ze aan. ,,Ik houd van mensen. Gooi mij overal tussen en ik voer gesprekken.''

Dat vele netwerken bracht Branderhorst door de jaren heen in contact met andere ondernemers, die bijna vanzelfsprekend weer naar nieuwe projecten leidden. Eén van haar bekendste projecten is Wereldwijven, waarbij vrouwen met verschillende culturele achtergronden vrijwillig handwerk verrichten. Over die projecten had zij vroeger nooit durven dromen. ,,Ik was enorm verlegen."

Branderhorst komt uit een arbeidersgezin. Na de lagere school rondde ze met moeite de mavo af. Haar docent Nederlands en de tekenlerares zagen creatief talent bij de Dordtse. ,,Ik kom niet uit een kunstenaarsfamilie. Mijn docenten regelden dat ik naar de Willem de Kooning Academie in Rotterdam kon. Daar zat ik helemaal op mijn plek. Het tekenen beviel mij en ik liep er zielsverwanten tegen het lijf.''

Op de academie specialiseerde Branderhorst zich in modevormgeving. ,,Het trendwatchen bestond toen nog niet echt, maar dat trok mij juist aan. Het maatschappelijke aspect.''

Na haar opleiding ging zij aan het werk bij Bombardon, de voorloper van café Merz aan de Kalkhaven en deed zij de theaterprogrammering bij poppodium Bibelot. Daar leerde zij in 1984 Lammie Snoeken kennen, die later haar rechterhand werd. ,,Lammie wees mij erop dat ik mijn talenten aan het verspillen was. Ze vond het zonde dat ik niets met het creatieve deed.''

Ze sloot zich aan bij Intermezzo, een kleine bloemenzaak, tweedehands winkel en galerie op de Voorstraat, om later toch weer de mode in te gaan. ,,Ik had een enorme geldingsdrang en wilde iets voor mezelf.''

Ze begon een eigen modegalerie in het pand naast het huidige pand van Wereldwijven, waar ze ondermeer werk van Marlies Dekkers, Mart Visser en Marcel Wanders exposeerde. ,,We waren een van de eerste modegaleries in Nederland en lieten Dordrecht zien wat er nog meer in Nederland gebeurt.''

Nadat Snoeken acht jaar geleden met pensioen ging, besloot Branderhorst haar eigen draai aan de projecten te geven. ,,Ik hield de galerie en zette een projectbureau op, waarmee ik projecten deed voor ouderen.''

In haar terugblik op haar loopbaan, is Branderhorst verbaasd over de vele projecten waar ze bij betrokken was. ,,Ik denk nooit: dit kan ik niet. Meestal word ik ergens voor gevraagd. Een ander heeft vertrouwen in mij, dus dan moet ik het waarmaken.''

Zo'n vijf jaar geleden begon Branderhorst met Wereldwijven. Ondertussen had ze het niet meer naar haar zin in de galerie. ,,Ik werkte heel hard om alles draaiende te houden. Iedereen verdiende geld, behalve ik. Zonder nadenken besloot ik te stoppen. Ik haalde alle design weg, trok met Wereldwijven in het pand en richtte mij samen met de vrouwen op het maken van stoere kussens.''

Drie jaar geleden ging het minder met Wereldwijven. ,,We waren op een haar na failliet, maar ik ging door omdat ik niet kon geloven dat dit initiatief niet kon bestaan.''

Hoewel de zaken weer goed gaan, is Branderhorst toch zoekende. Soms heeft zij het gehad met ondernemen en de bijkomende drukte. ,,Dan schijnt de zon mooi in mijn huis, terwijl ik er nooit ben. Ook rustig een boek lezen, doe ik niet. Dat vind ik raar. Ik dóe alleen maar en denk te weinig. Als ik ga denken, dan word ik weleens verdrietig. Dan merk ik dat ik mijn omgeving tekort doe.''

Hoewel de Dordtse bij Wereldwijven betrokken wil blijven, is ze op zoek naar iets voor zichzelf. ,,Ik ben jaloers op ontwerpers en mis mijn eigen creativiteit. Ik zou wel een eigen keramiekwinkel willen bijvoorbeeld.''

Een volgend project staat alweer op de planning: een naaiatelier onder de naam Wereldwijven, waar ook mannen welkom zijn om handwerk te doen. ,,De subsidieaanvraag is inmiddels rond, dus ook dit project komt er."