Simone (26) keek de dood in de ogen, nu is ze zelf uitvaartonderneemster

,,Mag ik nu mijn kind zien, vroeg de moeder mij. Ik schudde mijn hoofd. Sorry, dat gaat niet. Haar dochter koos voor zelfdoding. Hoe goed ik mijn best ook deed, ik kreeg het lichaam niet aantoonbaar voor de nabestaanden'', vertelt Simone Smid tegen het AD. ,,Als uitvaartverzorger kom je soms voor hartverscheurende keuzes te staan. Juist dan moet je je hoofd erbij houden en nabestaanden geen trauma voor het leven bezorgen door ze te laten kijken naar een bijna onherkenbaar lichaam.''

,,Ook ga ik niet over mijn eigen grenzen heen. Nooit ga ik alleen naar een zelfdoding. Wat je te zien krijgt, is echt niet fijn. Nadat de politie klaar is met het onderzoek, zijn wij aan de beurt. Meestal ruimen rechercheurs de rommel op en verplaatsen ze het lijk op bed, maar soms hangt iemand die zichzelf heeft opgehangen nog aan zijn strop.''

,,Als het mij dan even te veel wordt, dan heb ik mijn vader om mee te sparren. We hoeven elkaar maar aan te kijken, en we weten wat we willen zeggen. Ik ben een vaderskind, altijd al geweest. Sinds anderhalf jaar ben ik zijn compagnon in het uitvaartbedrijf dat hij zeven jaar geleden heeft opgericht. Nu ben ik samen met nog iemand de jongste vrouwelijke gecertificeerde uitvaartondernemer in Nederland.''

Leed niet verplaatsen naar eigen familie

,,Al sinds het begin van mijn carrière in deze bijzondere branche weet ik dat ik op mijn plek zit. Ik geniet van mijn werk. Er kunnen zijn voor mensen in een loodzware periode in hun leven, dat is toch onbetaalbaar?''

,,Om niet overmand te worden door de emoties die bij een sterfgeval komen kijken, is het belangrijk dat je het leed niet verplaatst naar je eigen familie. Toen ik dat ooit in mijn gedachten deed, bij een jong gezin, waarvan de vader was overleden, schoot ik vol.''

,,Twee jaar geleden heeft mijn vader een tia gehad. Hoewel ik erg bezorgd was, moest ik gewoon werken. Op de dag dat hij met gierende banden naar het ziekenhuis ging, was ik bij een uitvaart. De dood wacht niet. Daar moet je tegen kunnen.''

Zelf vaders uitvaart verzorgen

,,Gelukkig is het goed gekomen met mijn vader, maar zo niet, dan had ik zijn uitvaart tot in de puntjes verzorgd. Ik zou het verschrikkelijk vinden als zo’n geiten wollen sokken-type iets over hem moet gaan vertellen. Dat kan ik zelf toch veel beter?''

De dood als een nooit onbesproken onderwerp

,,De dood is in ons gezin nooit onbesproken geweest. Toen mijn oma overleed, waren we intens verdrietig, maar haar sterven vonden we niet vreemd. Ik herinner mij de kist in haar kamer in het verzorgingstehuis, waar we allemaal lieve woordjes op hebben geschreven. Ook heb ik gedichtjes voorgelezen in de aula voor zo’n 70 mensen.''

,,Thuis bij gezinnen met jonge kinderen zou er meer moeten worden gesproken over de dood. Daar pleit ik voor. Dat mensen onze sterfelijkheid wegstoppen, vind ik stuitend. De eerste uitvaartbeurs die mijn vader en ik organiseerden noemden wij niet voor niets ‘doodgewoon’.''

,,Misschien komt mijn nuchtere kijk op het leven doordat ik zelf op het randje van de dood heb gebalanceerd. Op mijn dertiende is mijn lichaam zo ernstig vergiftigd geweest door een bacterie-infectie, dat artsen mijn ouders en broer adviseerden om afscheid te komen nemen. Artsen op de ic wisten niet of ik het zou gaan halen.''

Smid gaat de dood niet uit de weg

,,Het lijkt me verschrikkelijk om op zo’n jonge leeftijd te moeten sterven. Ik vind het leven nog veel te leuk, maar ik ga de dood niet uit de weg. Als je een goed leven hebt gehad, als je kan terugblikken op een mooi verblijf op aarde en waardig afscheid kan nemen van je geliefden, dan is dat toch prachtig?''

,,Met kinderen die een sterfgeval van dichtbij meemaken, ga ik weleens kleien of kleurplaten maken. Zij zitten altijd vol met vragen. Daar draai ik, in overleg met familie, niet omheen. Sommige mensen vertellen hun kroost dat een overledene in diepe slaap is, of nooit meer wakker wordt. Dat moet je dus niet doen. Dan krijg je kinderen nooit meer in bed.''

,,Hopelijk is het moederschap mij ook ooit gegund. Op mijn 26ste kan ik zeggen dat ik alles heb gedaan in mijn leven wat ik maar wilde. Bungeejumpen, mijn motorrijbewijs halen, parachute springen. Trouwen met de liefste. Een droombaan. Hopelijk is het mij en mijn partner ooit gegund om ouders te worden. Hoe mooi zou het zijn als mijn eigen kinderen ons uitvaartbedrijf voortzetten en een speech houden op mijn eigen uitvaart?''