Tattoo Bob, de ondernemer die met inkt uitgroeide tot nationaal begrip

Eigenlijk heet hij Adrianus en zijn vrouw noemt hem altijd Aad, maar voor de rest van de wereld is hij Bob. En zo stelt hij zichzelf ook altijd voor. ,,Het is mijn merknaam geworden'', zegt hij. Waar Bob vandaan komt? Het is de naam van een bodybuilder die het goed deed in de jaren dat hij begon. ,,Als tatoeëerder had je in die tijd een bijnaam. Bob klonk goed. En mijn vader noemde mij vaak Bobriaan, als afgeleide van Adriaan.''

Bekendste van het land

Een halve eeuw later is Tattoo Bob een begrip. Het is druk bij een van de oudste en bekendste tattooshops van het land. Aan de balie op het Rotterdamse schiereiland Katendrecht staat een flinke rij. In de leren banken voor het raam zitten mensen te keuvelen, al dan niet met een bekertje koffie in de hand. ,,Het is hier soms net een buurthuis. Mensen komen graag voor een praatje.'' Moelker vindt het prima. Hij praat zelf ook graag. ,,Tatoeëren is een sociaal beroep'', zegt hij.

Witte doktersjassen

In de bedrijfskeuken nestelt hij zich aan de houten tafel. Zijn vrouw, met wie hij in Barendrecht woont, zit al aan de koffie. Gehuld in witte doktersjassen loopt personeel voortdurend in en uit, onder wie zijn dochter Deborah en zoons Michael en Ralph. Ook twee schoondochters staan in de zaak. Moeiteloos haken ze in op het gesprek. Vullen hun (schoon)vader aan. Maken onderling geintjes, veel geintjes. Humor is bindmiddel in de familie.

Ja, ze zijn hecht. De Moelkers werken niet alleen samen in de zaak, ze gaan ook met zijn allen op vakantie. ,,Maar we praten nooit over ons werk'', zegt het hoofd van de familie beslist. In een tattooshop klinken soms vreemde verzoeken. Maar ze zijn allemaal een hoop gewend. ,,Dus daar hoeven we het onderling niet over te hebben.'' Discretie staat bovendien hoog in het vaandel. ,,Over klanten praat je niet.''

Vrij van inkt

Zijn eigen huid is helemaal vrij van inkt. Geen enkel plaatje prijkt op het blanke lijf van Tattoo Bob. De Amsterdamse tattoo-koning Henk Schiffmacher, die zelf wel vol inkttekeningen zit, vergeleek hem daarom eens met een vegetariër die een slagerij runt. Moelker kan er wel om lachen. ,,Ja, het is misschien beetje vreemd. Het is gewoon nooit in me opgekomen er zelf een te nemen. Maar ik weet wel hoe het voelt hoor. Ik heb mezelf wel droog getatoeëerd, zonder inkt. Anders kun je er met klanten niet goed over praten.''

Toen zijn dochter eens om een tatoeage vroeg, weigerde hij die in eerste instantie. Ze stond op het punt op wereldreis te gaan en dreigde er dan maar een in Australië te laten zetten. Hij ging alsnog door de knieën. ,,Je weet toch niet hoe het daar gesteld is met de hygiëne, dan doe ik het liever zelf.'' Ondertussen heeft hij bij al zijn kinderen dezelfde tattoo gezet: een zwart ankertje. ,,Ze moeten toch een leuk aandenken aan me hebben als ik de kist in ga'', zegt hij met een knipoog.

Kolenkeldertje

Vijftig jaar geleden begon Moelker in een aftands kolenkeldertje aan de Brede Hilledijk, dat hij eigenhandig leeg schepte. Hij had toen nooit kunnen bevroeden dat Tattoo Bob zou uitgroeien tot een modern familiebedrijf, dat oogt als een hypermoderne dokterspraktijk. ,Ik heb mijn kinderen nooit gestimuleerd iets met tatoeages te gaan doen. Ze hebben allemaal gestudeerd, maar wilden toch bij mij in de zaak.''

Hij zit eersterangs aan de Deli-straat, het kloppende hart van hip Katendrecht. Een topplek, noemt hij het zelf. Maar dat is wel anders geweest, toen de Kaap het afvoerputje was van de stad. ,,Lange tijd was ik de laatste der Mohikanen op de Kaap. Ik was nog de enige ondernemer toen de hele Delistraat stond dichtgetimmerd. Natuurlijk heb ik toen wel eens rondgekeken naar andere plekken. Maar beloften van de gemeente dat het goed zou komen met Katendrecht, hebben me uiteindelijk hier gehouden. Ze hebben weliswaar gelijk gekregen, maar ik heb er wel een heel lange adem voor nodig gehad. Daarom vind ik ook dat ik het verdien om hier te zitten.''

Verdienstelijk tekenaar

Moelker leerde het vak van Tattoo Dick, die met zijn vader een zaak runde. Die wilde wel eens iets anders en begon een tattooshop, die hij op buitenlandse reizen had gezien. Moelker was chef op de inpakafdeling van Jamin, maar in zijn vrije tijd ontpopte hij zich als een verdienstelijk tekenaar. ,,,Tattoo Dick vroeg me op een gegeven moment of ik wel eens voor hem kon invallen als hij op vakantie was.''

Het beviel Moelker zo goed dat hij een eigen zaak begon. Dat was behoorlijke armoe in het begin. Moelker maakte lange dagen. Wachtte tot de schepen binnenliepen en de matrozen diep in de nacht nog wat geld over hadden voor een anker of hart op hun arm of borst. De werkdagen zijn vijftig jaar later veel korter geworden, de klantenkring is aanzienlijk verbreed. ,,Ik krijg artsen en advocaten over de vloer, maar ook moeders en dochters. Die zag je hier vroeger niet. Iemand met een tatoeage werd al snel als een crimineel gezien. Nu hoor je er niet meer bij als je er geen hebt.''

Dankbaar werk

In zijn zaak worden niet alleen meer lichaamsdelen versierd met inkttekeningen. Moelker behaalde ook zijn goudsmiddiploma en maakt zelf zijn piercings, die op de toonbank staan uitgestald. Zijn zoon Ralph heeft zich gespecialiseerd in haarpigmentatie en medische tatoeages. ,,Dat is heel dankbaar werk.''

Ook werkt hij met een huidspecialiste die met laser tatoeages weer weghaalt. Zij krijgt veel klanten die een naam laten weglaseren zodra hun relatie is gestrand. ,,Maar ik heb natuurlijk liever dat dat niet hoeft'', zegt hij. ,,Daarom ga ik ook niet op alle verzoeken in. Een kampioenstatoeage van Feyenoord kun je niet te vroeg zetten. Ik heb al heel wat beschonken studenten een tatoeage uit het hoofd gepraat. En aan tatoeages in het gezicht of het zetten van racistische teksten werk ik niet mee. Daar zijn mensen wel eens boos over, maar dat is dan maar zo.''