Fröbel: springplank naar een baan

In het pand aan de Westerstraat wordt hard gewerkt en geoefend voor de grote opening op 1 februari. Het twintigkoppige team leert sinds vorige week in wisselende diensten broodjes maken, cappuccino's zetten en gasten bedienen. ,,Ze gaan zo zelfstandig mogelijk aan de slag'', vertelt initiatiefneemster Saskia Warnaar (23), die in een soortgelijke lunchroom in Utrecht werkte. ,,We proberen een springplank te zijn naar een betaalde baan."

De jonge onderneemster heeft een diploma Sociaal Pedagogische Hulpverlening op zak, maar koos na twee jaar voor een carrièreswitch. Ze is voor Fröbel naar de Maasstad verhuisd. ,,Ik zocht een plek waar veel behoefte was aan nuttige dagbesteding en kwam uit op Rotterdam." Er is dagelijks plek voor acht cliënten van zorgorganisatie Pameijer. Zo gaat de 20-jarige Eva hier door het leven als barista. ,,Ik kan al espresso, koffie en cappuccino maken'', vertelt ze trots, vlak na haar eerste training. In de pauze legt Eva zien hoe het koffiezetapparaat werkt.

Ook Maarten (23) kan niet stilzitten. ,,Ik wil het gewoon afmaken'', vertelt hij, wijzend naar een recept voor bobotie. Terwijl de Rotterdammer nauwkeurig specerijen in een kom gooit, eten zijn nieuwe collega's de hun lunch. Even lijkt de zaak, met houten meubilair en schilderijen van Atelier Pameijer, gevuld met gasten.

De inrichting is aangepast voor het personeel. Delen van de bar zijn verlaagd. ,,Mensen met Down zijn kleiner'', vertelt Warnaar. ,,En voor iemand met autisme is het fijn om overzicht op de zaak te hebben." Ook komen er speciale bestellijsten zodat de bediening alleen hoeft te turven.

Samantha (25), die eerder in een hotel werkte, heeft weinig moeite met de trainingen. Ze moet vooral wennen aan haar collega's. ,,Ik kende twee mensen'', vertelt ze. ,,Pascal kende ik al, met hem loop ik 's ochtends naar het werk." Na de lunch verdwijnt ze richting de supermarkt. Er zijn soms nog ingrediënten nodig.

Intussen houdt Maarten het voor gezien. ,,Ik moet nu echt stoppen'', zegt hij, met een hand op zijn borst. Vanwege hartklachten weet Maarten nooit hoelang hij kan worden ingeroosterd. Niet iedereen weet wanneer het teveel voor ze wordt. Joanna Voogt, leerwerkcoach bij Pameijer, is er om een oogje in het zeil te houden.

Volgens Voogt zijn de twintig medewerkers bijzonder enthousiast en kunnen zij opvallend snel met elkaar opschieten. ,,Sommigen kunnen niet stilzitten'', vertelt ze. ,,Soms moet ik iemand even afremmen." Bij de trainingen is het alle hens aan dek. Wie zelf niks te doen heeft probeert de ander te helpen. Daar is Antoinet (45) blij mee. ,,We helpen elkaar en dat is het belangrijkst'', zegt ze met een Rotterdamse tongval. ,,Dat is beter dan ruzie maken." Antoinet werkt straks vijf dagdelen per week. ,,Ik heb echt nog nooit zo'n leuke werkplek gehad. Zet dat maar in je artikel!"

'Ze hebben in de keuken goed hun best gedaan'Beperking personeel geschrapt uit namen lunchroomsKeuken vol bijzondere medewerkers