Van Bruce Springsteen tot buurman om de hoek: bijna altijd zit restaurant van Herman en Hendrik bomvol

Een verliefd stelletje zakt weg in elkaars ogen, twee dames sluiten een wandeling met hun labradoodle af met een verse muntthee en worteltaart, internationale studenten borrelen met Aperol Spritz terwijl een dj een bedrijfsfeest opluistert. Op weinig plekken versmelten rangen en standen zo spontaan als in De Tuin. ,,De Tuin is er voor Jan en alleman”, concludeert mede-eigenaar Hendrik van der Wyck in het AD.

Ivo en Mariëtte Opstelten heeft hij deze week al twee keer voorbij zien schuifelen. Iedere ochtend meldt zich klokslag twee minuten voor tien een dame die er het AD gelezen wil hebben voordat de krant is verkreukeld. Evengoed krijgen ze dagelijks nieuwe gasten over de vloer. ,,Die herken je gelijk, die zoeken naar het toilet.”

Precies dezelfde salade als vroeger

Exacte aantallen hebben ze niet paraat. Van der Wyck: ,,Hoeveel kopjes koffie wij per dag gemiddeld schenken? Honderden. Glazen pils? Wij verkopen gek genoeg meer speciaalbier dan pils. Niet aan te slepen zijn de geitenkaassalade, kipsaté, kalfsvleeskroket en avocadoburger. Als we deze gerechten van de kaart afhalen, lopen gasten weg. De geitenkaassalade van nu is exact dezelfde als van 25 jaar geleden.”

De kracht van, voluit, De Tuin van de Vier Windstreken laat zich gemakkelijk raden: het uitzicht op de plas, de contouren van de wolkenkrabbers die je er ziet tussen de potten met Afrikaanse lelies. ,,De Tuin is voor mij een logische plek om te resetten”, vindt Sander de Kramer, presentator/columnist/weldoener en vaste gast van De Tuin. ,,Ook al heb je het nog zo druk, zodra je daar bent maak je je niet meer druk.”

David Coulthard en Bruce Springsteen op bezoek in De Tuin

Je hoeft geen trendsetter te zijn om wereldsterren als Bruce Springsteen en topcoureurs als David Coulthard te mogen verwelkomen. Herman Vaanholt: ,,Als je me zou vragen of ik ergens spijt van heb, dan is het dat we van het bezoek van Bruce Springsteen geen foto hebben gemaakt. In 2014 was hij in Rotterdam omdat zijn dochter Jessica meedeed aan de CHIO.”

Ergens in de vroege zomer van 1998 zat hij op deze plek zelf ’s morgens de krant te lezen. Met een kopje koffie, waar hij overigens lang op moest wachten, en een broodje kaas erbij. ,,Ik had net mijn bedrijf verkocht, een callcenter, ik had niets te doen.”

Hem kwam ter ore dat Ben Dronkers, die een jaar of acht daarvoor restaurant De Plasmolens had omgevormd tot een brasserie, ervan af wilde. De serre, destijds een kas, lekte, de planten groeiden door de kozijnen heen, het eten was er van wisselende kwaliteit en de service belabberd. Vaanholt keek door de puinhoop en waardeloze reputatie heen. ,,Dit was een lot uit de loterij.”

Over vijftien jaar staat diezelfde geitenkaassalade nog steeds op de kaart

De koop was vrij snel beklonken. Sinds 3 augustus 1998 hangen de sleutels van De Tuin aan zijn bos.

Vaanholt wist dat hij het met nul horeca-ervaring er in zijn eentje niet ging redden. Een kennis koppelde hem aan Hendrik, die net gestopt was met zijn restaurant Vos & Wyck in het Scheepvaartkwartier. Slechts één korte bespreking was nodig voor een lang en gelukkig zakelijk huwelijk. Vaanholt: ,,We laten elkaar met rust, dat maakt, denk ik, dat we het zolang met elkaar uithouden.” Van der Wyck: ,,We beleggen één keer per jaar een aandeelhoudersvergadering. We gaan samen naar bestemmingen -Oeganda, Ethiopië, Colombia- waar onze vrouwen niet per se heen willen.”

Wat over 25 jaar? Van der Wyck: ,,We krijgen bijna wekelijks de vraag of De Tuin te koop is. Néé, dat is-ie niet. We zouden echt met niemand willen ruilen. 25 jaar erbij, dat redden we niet, maar de komende vijftien jaar zitten wij hier nog wel, als de gezondheid het toelaat. En ja, over vijftien jaar staat diezelfde geitenkaassalade nog steeds op de kaart.”