Van een viszaak in Helmond naar Amsterdamse keten

Waar te beginnen bij Fons de Visscher? Wel, misschien is het beter om de vraag anders te stellen. Waar gaat het allemaal eindigen? Zijn The Seafood Bar is met vier vestigingen op A-locaties inmiddels een begrip in Amsterdam. Binnenkort opent De Visscher een vijfde zaak, in Utrecht. Ondertussen lonkt Londen ook nog. Een klein detail: vijf jaar geleden ging hij eigenlijk met pensioen.

Natuurlijk, een succesvol ondernemer was De Visscher (57) al. Tussen 1983 en 2011 runde hij in Helmond een goedlopende viswinkel aan de Ameidestraat. ,,Ik stond in 2011 op een kruispunt. De zaak was aan vernieuwing toe. Er was twaalf jaar weinig aan gebeurd. Ik dacht: opknappen of verkopen. Binnen drie dagen had ik een koper."

De Visscher - what's in a name - groeide op in Boerdonk. Onder het familiewapen had het adagium 'niet lullen, maar poetsen' kunnen staan. De een had een snackbar, de ander een bakkerij. Een De Visscher verkoopt nou eenmaal graag. Maar in 2011 was het mooi geweest. Fons trok met zijn vrouw naar Amsterdam om van het leven te gaan genieten, zijn 'weekendhuis' in Helmond hield hij aan. ,,Eigenlijk beseffen we nu pas wat er de afgelopen jaren allemaal is gebeurd", legt dochter Fleur uit, die is aangeschoven in de vestiging in De Pijp. Net als haar broer Pepijn, zus Eline en moeder Mariette is ze werkzaam in het bedrijf. ,,Hij heeft een zeker risico genomen door al zijn geld opnieuw te investeren in een zaak in Amsterdam. Inmiddels voelt het voor ons allemaal als een droom."

Tafeltje

De Visscher fietste een jaar door de stad, vond hét pand en opende dus The Seafood Bar. In eerste instantie wilde Fons de Visscher gewoon verse vis verkopen, met hier en daar een tafeltje om even wat kibbeling aan te kunnen eten. ,,Maar die Amsterdammers wilden allemaal zitten, bediend worden", zegt de ondernemer. ,,De eerste dag dat we open waren, zijn we maar notitieblokken en pennen gaan kopen bij de supermarkt. De bestellingen hielden we niet meer bij."

Vanaf dag 1 liep zijn zaak als een trein. Niet zonder slag of stoot. De Visscher moest de omslag maken van 'retail' naar 'horeca'. Geen kilo paling om mee naar huis te nemen, maar uitgeserveerde bellen wijn en schalen oesters. Fons: ,,We hebben er met z'n allen keihard aan gewerkt. En nog steeds leren we elke dag. Op dit moment hebben we drie restaurants en een winkel, waar mensen vis kunnen kopen. Binnenkort openen we in Utrecht. Inmiddels bedienen we tienduizend klanten in de week."

Het concept lijkt zo simpel. Vers spul, geen idiote prijzen; lekker eten, lekker drinken. Nee, de complete overgave van de familie, dáár moet het succes in opgesloten zitten. Hart voor de zaak, en dat slaat over op de overige 215 werknemers. Een deel daarvan huilde toen er vorige zomer brand ontstond in de vestiging aan het Spui. Dochter Fleur: ,,Er was alleen materiële schade, maar het zegt wel iets over de betrokkenheid bij de zaak. Het eerste wat we als personeel deden, was alle mensen bellen die gereserveerd hadden. Dat was voor ons het belangrijkste. Daar stond de verzekeringsmaatschappij ook wel van te kijken."

Nu het imperium van De Visscher maar blijft groeien, is er een klantenservice geïnstalleerd en komt er een officieel opleidingsprogramma voor jongeren die het vak willen leren. ,,En mijn zoon trekt binnenkort naar Londen om de mogelijkheden te onderzoeken om daar een zaak te openen", zegt De Visscher, die nog met regelmaat terugdenkt aan zijn periode in de Ameidestraat. ,,We hebben hier bijna wekelijks Helmonders over de vloer. Dat zijn vaak de gezelligste avonden."