Table du Sud: twee jonge broers (22 en 29) in korte tijd meubelkoningen

In januari 2015 leverden ze hun eerste zelfgemaakte eiken tafels af. Veertig stuks waren er via Marktplaats besteld – vijf per week. Voor zeshonderd euro per stuk. De ijzeren onderstellen maakte de toen 18-jarige Evert Antonissen zelf met een haakse slijptol en goedkoop lasapparaat – ‘allemaal uit één stuk, geen schroeven en bouten’ – in een schuurtje achter het ouderlijk huis. ,,Je moest niet zien hoe de vonken in het rond vlogen'', zegt hij. Elke dag begon hij om zes uur, vóór schooltijd.

Schuurtje achter ouderlijk huis

Het hout – Frans eikenhout – hadden ze gekocht bij een leverancier in België. Die had ze ook de zaag- en vlakmachines verhuurd om daar planken in de juiste maten te zagen en te schuren. Met ‘de aanhanger van pap’ werden ze vervolgens naar Leende gebracht in het zuiden van Brabant. Na schooltijd werden de planken daar in een schuurtje achter het ouderlijk huis aan elkaar gelijmd en op de onderstellen vastgemaakt.

,,Mensen uit het hele land wilden ze hebben. Die kwamen met de auto naar ons huis om ze af te halen. Soms waren hun voertuigen daarvoor amper geschikt. Ik weet dat iemand uit Rotterdam kwam en het 120 kilo zware tafelblad met touwtjes op het dak van zijn auto vastzette en daar 125 kilometer mee terugreed. Als je terugkijkt, is dat onverantwoordelijk'', vertelt zijn broer Teun aan de Volkskrant.

Enkele weken later kwamen de klachten. ,,De planken die we hadden gekocht, waren te nat geleverd. In januari en februari kwam daar in 2015 een strenge vorst overheen. Aan de uiteinden sprongen de planken daardoor open. Toen moesten we zelf weer al die tafels terughalen en repareren'', vervolgt hij.

Showroom

Ieder ander zou onmiddellijk met het ondernemen zijn gestopt. Niet de twee broers uit Leende. Ze leerden hun les en wisten in het vervolg dat ze echt droog hout moesten hebben. En ze leerden ook veel andere dingen over productie en logistiek. Bijna vijf jaar later maken ze nu honderd tafels per week: van Frans eikenhout, notenhout, suar hout. Ze hebben het schuurtje achter het ouderlijk huis ingewisseld voor een 5.000 vierkante meter grote fabriekshal annex showroom op het industrieterrein van Heeze. In de showroom is het op zaterdag zo druk – ‘soms zijn er 25 tot 30 stelletjes tegelijkertijd’ – dat het soms onoverzichtelijk is geworden en ze over uitbreiding nadenken.

Ook in Nieuwkoop hebben ze nu een showroom, precies in het midden van de driehoek Utrecht, Rotterdam, Amsterdam. ,,Volgend jaar willen we er een in het oosten van het land openen, ergens bij Apeldoorn'', aldus Teun. Hun grote voorbeeld is Cool Blue, dat zowel via fysieke winkels als de webshop verkoopt. Ambitie is er genoeg. Aan de overkant van de weg op het industrieterrein willen ze ook nog een tweede fabriekshal gaan bouwen. Een ander plan is om naast houten tafels ook marmeren exemplaren te gaan maken.

Eigenlijk zijn het nog twee jochies – net de korte broek ontgroeid – zo lijkt het soms. Maar ze zijn broodnuchter. Evert (22) woont nog bij zijn ouders thuis. Teun (29) heeft inmiddels met een vriendin een appartement in Eindhoven. Al het geld dat ze verdienen, gaat terug in het bedrijf.

Bijbaantje

Ondernemen en houtbewerken zit niet meteen in de genen. De broers komen niet uit een gezin van houtbewerkers. Ze zijn twee van de drie zonen van een landbouwadviseur. Teun deed na de middelbare school een blauwe maandag een opleiding international business in Antwerpen. Hij zat daar toen met drie maten op een kamer. ,,We zochten naar een bartafel, maar die konden we niet vinden.''

Teun schakelde zijn broer Evert in, die een meubelmakersopleiding in België volgde. Die had al wat ervaring met metaalbewerking voor de koetsen van vierspannen (zijn bijbaantje) – een populaire sport in deze omgeving. Toen de bartafel in september 2014 op de kamer van Teun stond, reageerde de visite enthousiast. Dat was wel wat anders dan die Ikea-tafels.

Steigerhout

Waarom zet je die niet op Marktplaats, vroegen de studievrienden. ,,Dat ben ik toen gaan doen'', zegt Teun. ,,Ik maakte de bartafels voor 150 euro en verkocht ze weer voor 300 euro.'' Het bleek een voltreffer. Ze konden zo een paar stuks per week verkopen. Twee maanden later besloten de broers ook grote eettafels te gaan maken, omdat daar meer vraag naar was.

In januari 2015 hebben ze hun eigen bedrijf Table du Sud (Tafels uit het Zuiden) opgericht. Binnen een half jaar werkten ze allebei fulltime in het bedrijf. ,,We hadden een aantal voordelen. Ten eerste werkten we niet met steigerhout. Dat deed iedereen al en die markt was verzadigd. Ten tweede wisten we heel goed via Facebook en Google onze website onder de aandacht van de mensen te krijgen. En ten derde waren we heel jong. Wij werden gezien als mensen met een frisse kijk op meubels'', zegt Evert.

Quick response manufacturing

Al gauw moest de schuur van vader ingeruild worden voor een werkplaats in Leende van 400 vierkante meter. Teun: ,,300 vierkante meter was bestemd voor de productie, 100 vierkante meter voor de showroom. We kochten een vierzijdige schaafmachine, waardoor we niet alles met de hand hoefden te doen. Soms was het door het schuren zo stoffig, dat klanten die de showroom kwamen bezoeken, mij niet eens konden vinden. We wilden een eigen pand bouwen. Maar de banken durfden ons geen krediet te geven. We moesten resultaten van de laatste drie jaar overleggen. Maar we bestonden nog geen drie jaar. Uiteindelijk durfde de Rabobank het aan.''

Inmiddels werken bij Table du Sud 55 mensen. Ze doen niet aan seriewerk. Elke tafel is uniek. ,,Pas na een bestelling wordt er een gemaakt, niet op voorraad. Quick response manufacturing'', zegt Evert. ,,Onze levertijd is zes weken.'' In de productie zitten vooral mannen, in de verkoop en ondersteunende stafdiensten vrouwen. Of Evert van al die verantwoordelijkheid niet slecht slaapt? ,,Nee dat niet, maar aan het einde van een drukke week zijn we wel weer blij als alles weer goed verlopen is, het blijft toch een hele verantwoording.''